The battle for his Love. (JaDine Fanfic).

Chapter 4

"Seriously. Ano ba tong ginagawa mo sa akin, James?" Sabi ko habang nakatingin sa mata nya. "I should be the one asking you that..." Sagot nya sa mahina ngunit seryosong boses. "W-what?" Sabi ko sa hindi makapaniwalang tono.

"Seriously, James! I'm not playing with you! Stop putting up a stupid prank!" Sabi ko bago tinanggal ang braso nyang nakapulupot sa aking bewang.

"I'm not putting up a prank, Nadine. Can't you see I'm trying my best to be serious, even if deep in side me I'm completely messed up and nervous." Sabi nya bago ginulo ang kanyang buhok.

Napaayos ako ng makita ko iyong ginawa nya. Damn! His sexy. Tumingin ako sa ibang direksyon. "I'm really serious. Believe me please?" Sabi nya sa akin. It's like his begging something from me.

Tinitigan ko lang ang mata nya. It was full of sincerity. Ako naman ngayon ang nagkaroon ng doubt. Why am I always acting like this to him. Lagi nalang sya ang nagpapabago ng mga desisyon ko. Para akong nawalan ng desisyon sa buhay, para basta para sa kanya. I can and will give up everything.

Nakatingin sya sa akin. I can feel the frustration in his eyes. "Believe me." Sabi nya bago ako hinawakan sa kamay. Hinalikan nya iyon ng paulit-ulit. Bakit ako naiiyak?

Naramdaman ko nalang ang mga maiinit na likidong nagmula sa aking mga mata.

Nagulat sya doon kaya tinigil nya ang paghalik sa kamay ko bago tinanggal ang braso nyang nakapulupot sa aking bewang. Pinunasan nya ang mga luha ko, bago ngumiti ng kaunti sa akin.

"Stop crying, Hon." Sabi nya bago pinaglapit ang noo namin. Pinikit nya ang mga mata nya habang nakalapat ang noo nya sa aking noo.

Ngumiti ako at napapikit na din. Who could imagine that this scene could be so much romantic than what I expect?

Nagmulat sya ng mata bago hinalikan ako sa noo at niyakao ako ng mahigpit. "Starting today, I don't want to see you cry over this topic. Andrea, she's now in my past. And please remember...." Nagmulat na din ako ng mata ng marinig ko iyon.

"Ikakasal ka na sa akin, you'll be mine. I'll be yours. No other guy, no Andrea. Just you and I." Napangiti ako sa sinabi nya. "You'll be my future. You're my future wife." Hinalikan ko na ang pisngi nya.

"Why so sweet today?" Sabi ko bago humiwalay sa kanya. Ngumiti lang sya bago kinuha ang kamay ko. "Let's go home, I know you're tired." Sabi nya bago ako hinila paalis sa lugar na iyon.

First kiss at the Park? Not a bad place. He made it romantic. For me. It was a romantic scene. I didn't thought, James could make me this happy.

Hinatid ako ni James pauwi ng bahay. Nasa labas kami ngayon para magpaalam sa isa't isa. "Thanks for today." Sabi ko ng nakangiti.

"I enjoyed it so much, maganda ba yung napili kong gown?" Sabi ko sa kanya ng nakangiti. Nakapamulsa syang humarap sa akin at tumango.

"Your coat was beautiful. White colors are the simplest color. Sobrang gaganda nilang kulay. Like my gown and your coat. They all have elegant des----" Nagulat nalang ako ng makita ko ang mukha ni James sa harap ko.

Magkalapat nanaman ang labi namin. Nakadilat sya ngayon, nakatingin sa aking mga mata. Halos manlambot ang mga binti ko dahil doon. Why are you doing this to me, James?

Unti unti akong napapikit at naramdaman ko nalang ang kanay nya sa bewang ko. He deepened the kiss. And I can't resist him.

We stopped because of a phone ringing. Nang marinig ko ang kanta. Nalaman kong akin iyon. Tumatawag si Mama.

"Pasok na ako, James. Mom's calling na. Byeee." Sabi ko bago ko hinalikan ang pisngi nya at tumalikod na sa kanya.

Nakangiti ako. I'm happy. Super! Baka hindi ako makatulog nito. Nakapasok ako ng bahay at nakita ko si Mama at Papa na nakaupo sa sofa.

Bumati lang ako at nagpaalam na. Pagod din ako kaya mas piniki kong magpahinga muna. Para akong baliw. Nakatingin ako sa salamin ng nakangiti. Nakatulala ako sa kisame ng nakangiti.

This happiness I'm feeling is so good.
Sa sobrang saya. Natatakot ako na, For every happines, there's an equal sadness. Nakakatakot, kasi ang saya ko ngayon.

~~~~~~~~~~~~

Nagising ako sa liwanag ng sikat ng araw na tumama sa aking mukha. Nakaramdam ako ng bigat sa bandang bewang ko.

Napatingin ako sa lalaking nakahiga sa tabi ko, nakasubsob ang ulo nito sa leeg ko. "Ahhhh!!!!!" Napatili ako ng malakas. Sabay tulak sa lalaking nakayapos sa akin.

Tumayo ako ng kama at dumiretso sa study table ko, kumuha ako ng gunting at lumapit sa lalaking nakatalikod sa akin. "Humarap ka sa akin! Pano ka nakapasok dito!?" Sabi ko habang nakaturo ang tulis ng gunting sa lalaking iyon. Nakatayo ako ngunit medyo malayo sa kanya.

"Ahh, ouch!" Sabi nito. Nanlaki ang mata ko ng marinig ang boses ng sinisinta ko. Fudge! Napitawan ko ang gunting, bago napahawak sa nakanganga kong bibig. "So-sorry, Hon." Sabi ko bago lumapit sa kanya at tinulungan syang tumayo.

"Late ka na nagising oh. I arrived here, 2 hours ago. Hoping I can see you, then fetch you and we'll go out para narin maready ang kailangan for our wedding." Sabi nito sa akin bago hinalikan ang aking buhok.

"So-sorry again, wala ka naman kasing sinabi." Sagot ko sa kanya bago ako nag-pout. Nagulat ako sa nakaw na halik na natanggap ko mula sa kanya. "Stop pouting, get ready. I'll wait for you downstairs." Nakangiting sabi nito sa akin. Tumango lang ako at iniwan nya na ako sa kwarto.

Inihanda ko ang damit ko at nagbihis, naiwan pala ni James ang phone nya sa side table ng kwarto ko. Sinilip ko iyon. Wala namang password. His lock screen wallpaper was our prenup. I was so happy.

Ang saya ko na eh, bago babawin bigla ung saya ko. Life is so unfair. Tumunog ang celllphone ni James. Isang mensahe na mula sa isang unknown number.

Baby, I miss you. Wait for me just a little bit more. We'll be together forever. I love you.

Sa mensahe palang, alam ko na kung kanino galing ang mga iyon. Hindi ko alam kung ajong nangtulak sa aking para i-delete iyon. I can accept it. Bakit ngayon pa? Kung kelan nagsisimula na kami. Kung kelam malapit na ung kasal namin? Bakit ngayon pa na handa na si James na kalimutan ka dahil sa sakit na nadulot mo sa kanya?

Bakit ngayon pa? Bakit? Doon ko naramdaman ang mga maiinit na palad na nagpupunad ng mga luhang pumapatak mula sa aking mata. Napatingin ako sa kanya.

"Stop crying, Hon. What happened?" Sabi nito sa nag-aalalang tono. Halos mahati ang puso ko ng makita ko ang mga mata nyang nakatitig sakin. Should I tell him? I can't lose him. Mahal ko sya. Mahal na mahal.

I can do anything. Just for his love and now that I can finally enter his world. His first love would come back again.

Totoo nga, For every happiness comes sadness. Ang sakit lang, kasi hindi pa ganon katagal akong masaya.

Binabawi na agad.