Be Your Own Leader ➳ Teen Wolf [3]

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1 - Waar het allemaal begon

( Bij dit hoofdstuk een foto van Kali :D )

Ik neem nog een diepe zucht voordat ik naar buiten stap. Net als ik mijn hand op de koude deurklink leg komt de vader van Stiles uit de keuken. "Dag meneer Stilinski." zeg ik wanneer ik me naar hem omdraai. Hij lacht lief naar me en kijkt me verbaasd aan.

Als jullie je afvragen waarom ik op dit moment bij de vader van Stiles zit dan is dat heel normaal. Ik zit hier namelijk omdat na de dood van mijn gestoorde moeder, niet helemaal alleen in dat verrotte huis wou leven. Dus vroeg de vader van Stiles of ik bij hem wou intrekken. Het is een heel aardige man en hij lijd eronder dat zijn zoon op dit moment in een coma ligt. Ik zorg er vooral voor dat hij daardoor niet nog meer begint te drinken.

"Waar ga je heen?" vraagt hij een beetje teleurgesteld. Misschien wil hij niet alleen zijn maar ik moet en zal naar het bos gaan om de Alpha te zoeken die Stiles heeft gebeten.

"Even een luchtje scheppen." zeg ik voorzichtig, in de hoop dat hij me laat gaan. "Het heeft toch niets te maken met die bovennatuurlijke dingen van tegenwoordig?" vraagt hij en ik schud lichtjes mijn hoofd. Ik mag misschien wel veel sterker zijn geworden en al mijn angsten overwonnen hebben maar ik ben nog steeds gevoelig als ik lieg tegen mensen die me dierbaar zijn.

"Nee, gewoon een luchtje scheppen." zeg ik en hij knikt zachtjes zijn hoofd. "Wees voorzichtig." fluistert hij en ik knik. "Zal ik doen." antwoord ik en duw de deurklink naar beneden.

Zachtjes duw ik de deur open en doe hem weer dicht wanneer ik buiten ben. Ik adem diep in en uit en stap richting het bos. Het is middernacht dus moeten er wel weerwolven in het bos zijn. Als de Alpha die ik zoek er niet is kan ik toch nog altijd info vragen aan een andere weerwolf? Sinds dat Stiles in een coma ligt heb ik het moeilijk met mijn emoties.

Sommige momenten kan ik heel erg kwaad zijn zonder reden en huilen? Wel, dat heb ik al weken niet meer gedaan. Het lijken of de tranen zich maar blijven opborrelen maar dat ik ze gewoon niet kan loslaten.

De enige persoon waarvoor ik nog zal huilen is Stiles. Maar ik probeer niet te huilen want ik ben sterker dan ooit tevoren. Ik zal sterker worden. Ondertussen ben ik al aangekomen bij het bos en voorzichtig stap ik het bos in. Iets in me zegt me dat het niet zo een slim idee was. Het is hier veel te stil voor een stad met bovennatuurlijke wezens.

Ik loop over een klein heuveltje en daarna wandel ik voorbij een klein riviertje. Voor ik het weet glijd ik uit over de vochtige grond en beland nét niet in het riviertje. Iemand heeft mij nog net kunnen opvangen en hij houd mijn hand vast. Ik kijk naar omhoog en kijk recht in rode ogen van Scott. Een zucht verlaat mijn mond en hij heft mij naar omhoog. Ik klop het stof van mijn broek en ik had liever gehad dat Scott hier niet was.

"Ik weet wat je van plan bent." fluistert Scott en ik kijk hem niet meer in zijn ogen. Snel draai ik mijn hoofd de andere kant op. "Christina, dit mag niet. Dit kan niet, okay?" fluister Scott en hij pakt mij bij mijn schouder. "Wat!?" schreeuw ik.

"Ik weet dat je Stiles hiermee wil helpen maar vergeet niet dat het levensgevaarlijk is." Ik ruk me los en begin door het bos te lopen. "Christina wacht!" schreeuwt Scott maar ik negeer hem.

"Je weet nog de eerste keer dat we zo rond rende in het bos, het liep ook slecht af!" schreeuwt hij erachter. Daardoor begin ik te stoppen met lopen en ik draai me om.

Scott staat ook even stil en hij staat een paar meters verderop. "Ik kan er niet aan doen dat je zo dom was geweest om alleen naar huis te gaan!" schreeuw ik terug en hij lijkt er gekwetst van. Zo had ik het niet bedoeld. Hij staart even naar de grond en ik weet al wat er door zijn hoofd spookt. Scott denkt waarschijnlijk dat dit zijn schuld is omdat hij die ene nacht waar het allemaal begon is gebeten door Peter.