Be Your Own Leader ➳ Teen Wolf [3]

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 11 - Healer

Ik zit in een diepe slaap totdat opeens een gepiep van een raam mij wakker maakt. Geeuwend wrijf ik de slaap uit mijn ogen. Daarna ga ik rechtop zitten en ik stap naar mijn raam. Als dit één van de grapjes van Lydia is dan kan ik er niet mee lachen. Maar zoiets zou Lydia nooit doen dus ik laat het maar rusten. 

Zachtjes duw ik het raam weer dicht. Ik ben van plan om weer in mijn bed te kruipen totdat er opeens een steen door mijn raam vliegt. Ik spring tegen de grond aan als reflex en ik zie een gedaante mijn raam binnen kruipen. Ik weet meteen wie het is zodra de rode ogen mijn kamer iets verlichten.

 "Kali." zucht ik en ik ga rechtop staan. 

"Wat wil je van me?" vraag ik aan haar. Ze laat een verwend kuchje horen en ze geeft me een trap tegen mijn benen waardoor ik op de grond val. 

"Ik heb heel je gesprek gehoord met Isaac. Over hoe jij of Stiles me gaan vermoorden zodat jullie zelf een Alpha kunnen worden." Ik krijg rillingen door de dreigende toon waarop ze praat. Maar ik mag niet laten zien dat ik bang heb dus ik ga rechtop staan. 

"Christina toch, ik zal jou als eerste vermoorden. Maar ik ga je er niet makkelijk van af maken. Eerst ga ik je emotioneel afmaken door de personen waar je van houd te vermoorden." zegt Kali en ik schud mijn hoofd. 

"Nee, dat ga je niet doen." zeg ik en ik duw haar tegen de muur aan. 

"Luister goed, als je één vinger legt op iemand waar ik veel om geef, dan zal ik één voor één al je botten breken in je lichaam." zeg ik op een dreigende toon maar Kali moet er alleen maar om lachen. "Meisje toch, je weet echt niet tegen wie je praat hé? Je bent niks tegen mij." Ze slaat me tegen mijn gezicht en ik duw mijn vuist tegen haar tanden aan. Ze duwt me langs de kant en heel even dacht ik dat ze weg was. Maar dan spookte er iets door mijn hoofd, ze is vast naar Lydia haar kamer, vlak naast de mijne. 

"Nee!" schreeuw ik en ik ren de gang op. Vervolgens open ik de deur van Lydia haar kamer en ik zie hoe Kali haar klauwen rond Lydia haar keel zet. "Ch-christina." stottert Lydia. 

"Blijf van haar af!" schreeuw ik naar Kali. "Oh wacht, ik ga haar niet vermoorden met mijn klauwen dat is niet pijnlijk genoeg." Kali haalt een spuit te boven en voor ik maar kan reageren duwt ze de naald in Lydia haar arm. "Nee!" schreeuw ik terwijl ik door mijn knieën tegen de grond zak. 

"Nee,nee." snik ik. "Ze zal stilletjes aan beginnen te hallucineren en ze zal door de vloeistof denken dat jij de slechterik bent. Dus er is maar één mogelijke optie; en dat is je eigen zus vermoorden, Lydia Martin." zegt ze en daarna kruipt ze uit het raam, terug naar buiten. Ik ren naar Lydia toe en ga op haar bed zitten. Daarna leg ik haar in mijn armen terwijl een traan over mijn wang rolt. 

"Het is okay." snikt Lydia terwijl ze naar adem hapt. "Ik wil niet dat ik je iets aandoe... Christina alsjeb-" probeert Lydia te zeggen maar ik onderbreek haar. "Ik ga je niet vermoorden, Lydia. Dat kan ik niet maken." zeg ik en Lydia begint luider te snikken.  "Ik zal daarboven tegen Allison zeggen dat jullie haar missen." snikt Lydia en het voelt als een mes die door mijn hart gaat. We missen haar allemaal.

 "Lydia." snik ik. "Christina?" vraagt Lydia en ik kijk haar aan zonder iets te antwoorden want ik weet nu geen woorden te vinden. "Ken je Parrish?" vraagt ze. Ik knik en veeg een traan over mijn wang. "Als je hem ziet wil je hem dan zeggen dat i-ik..." Lydia stopt met praten en kijkt naar iets achter me. Ik draai me zachtjes om en zie Stiles en Scott staan. 

"Derek had verteld dat hij Kali van bij jou thuis zag komen dus dat kon niets goeds betekenen." zegt Scott en eerlijk gezegd dringt het niet door wat hij gezegd heeft. Ik kan alleen maar naar Stiles kijken en denken aan onze ruzie van gisteren. Ik kan niet geloven dat hij me niets heeft verteld over Malia. Dat toen ik dood was hij een relatie met haar had, gelukkig nu niet meer. Ik weet niet goed hoe het nu zit tussen mij en Stiles.

 "Wat is er met Lydia?" vraagt Stiles en daarna leg ik hun alles uit. Op het einde van mijn verhaal borrelt de woede in mij op. Ik hou het niet meer ik moet schreeuwen. Een banshee-schreeuw verlaat mijn mond terwijl ik allerlei dingen begin kapot te slaan. 

"Ik haat alles! Ik kan dit niet meer aan, laat het stoppen!" schreeuw ik en Stiles probeert me te kalmeren. Zijn ogen kijken recht in mijn ziel. "Christina, probeer je kalm te houden we vinden wel een oplossing." zegt Stiles en ik schud me van hem weg. 

"Nee!" schreeuw ik. Ik voel zachtjes hoe ik de controle verlies en mijn blauwe ogen zichtbaar worden. Dit is de eerste keer dat Scott mijn blauwe weerwolf-ogen ziet. "C-Christina?" stottert hij en Stiles zucht. 

"Laat mij met rust!" schreeuw ik en voor ik het weet val ik Scott aan. Ik heb geen idee waarom maar al snel laat hij zich ook veranderen in een weerwolf en hij probeert me te kalmeren. Een luide brul van zijn innerlijke Alpha vult de ruimte en dat laat me wat kalmeren. 

Maar nog steeds laat ik me niet doen dus ik sla mijn vuist tegen zijn gezicht waardoor hij een beetje begint te bloeden. Daarna ga ik rechtop staan en ik verander terug naar mijn mensenvorm. "De volgende keer kun je me ook bedanken in plaats van me te slaan." zegt Scott en ik zucht.

Maar ineens komt er een flashback voor mijn ogen tevoorschijn. Dat moment toen er een bergleeuw op straat lag dat gewond was. Ik genas hem en hij had geen enkel schrammetje meer. Zou het ook lukken met mensen? "Ga achteruit." zeg ik tegen Stiles en Scott en ze kijken me verbaast aan. "Christina." zegt Stiles en ik draai me om. 

"Wat?" vraag ik, misschien op een iets te ruwe toon. "Wat je ook gaat doen, wees voorzichtig." zegt hij en ik knik. Lydia lijkt niet meer te ademen en dit is het moment waar ik ingrijp. Ik ga naast haar zitten op het bed en neem haar terug in mijn armen. "Dit is levensgevaarlijk, ik weet wat je van plan bent." zegt Scott en voor hij me kan tegenhouden begin ik eraan. Mijn hand grijpt die van Lydia vast en ik zie hoe mijn aders opzwellen en zwart worden. 

"Christina! Dit is niet hetzelfde als iemand genezen! Ze heeft vloeistof in haar lichaam." schreeuwt Scott. Maar ik weet wel beter. Ik ken deze vloeistof. Ik wist meteen al dat dit niet de vloeistof was die Kali beweerde dat het was. 

Deze vloeistof gaat Lydia helemaal niet laten hallucineren... Het tast haar organen aan en zo zal ze stilletjes aan met veel pijn sterven. En hoe komt het dat ik dit weet? Wel mijn weerwolf zintuigen voelen dit gewoon aan. Ik heb geen idee hoe dit komt maar ik weet het gewoon. Kali wil gewoon dat ik Lydia vermoord maar dat ga ik niet doen. Een hele golf met pijn gaat door mijn lichaam heen en een luide kreet van de pijn verlaat mijn mond. 

"Christina!" schreeuwt Stiles en hij wil naar me toe rennen maar Scott houd hem tegen. "Stiles, je kan haar niet tegenhouden. Je kent Christina. Ze zal er alles aan doen om haar geliefden te redden." Nog een luidere kreet verlaat mijn mond. "Ze doet haarzelf pijn, Scott!" schreeuwt Stiles. Nu houd ik het niet meer vol, een gigantische kreet verlaat mijn mond en ik wil net loslaten maar toch doe ik het niet. Als ik nu loslaat is dat de dood voor Lydia. 

"Het doet pijn!" schreeuw ik. Een allerlaatste schreeuw verlaat mij mond en een raar gevoel gaat door mij heen. Ik voel me sterk, krachtig en de pijn lijkt ineens weg te gaan. Maar nog steeds ben ik de pijn aan het wegnemen. In één schok springt Lydia wakker en ze hapt naar adem. Ik hoor hoe Scott en Stiles achter me opgelucht ademhalen en ik sla mijn armen om Lydia heen. "D-dit kan niet." stottert Lydia en ik trek me terug uit de knuffel.

"Jawel, ik heb je zojuist gered. Ik weet niet hoe het komt!" zeg ik opgewekt terug. "Dit is onmogelijk ik snap er niets meer van..." zegt Lydia. "Jawel, je heb het toch gezi-" wil Stiles zeggen maar Lydia onderbreekt hem.

"Ik heb het daar niet over." zegt Lydia en we kijken haar heel even aan voordat ze weer antwoord. "Ik heb het over je ogen Christina." antwoord Lydia en ik zucht. "Ja ze zijn blauw, ik weet het." antwoord ik maar Lydia schud haar hoofd. "Ik zweer het, toen ik net wakker werd..." zegt Lydia. "Ik zweer het dat ik je ogen voor een seconde rood zag oplichten."