Be Your Own Leader ➳ Teen Wolf [3]

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2 - Eerste Schooldag 

(Bij dit hoofdstuk een foto van Christina? Ziet ze er niet veel stoerder uit nu? :D )

Vol trots duw ik de schooldeuren open en al meteen zie ik Scott naar me komen toegelopen. "Het spijt me van deze nacht, ik ben de laatste tijd gevoelig door Stiles die-" begint hij maar ik onderbreek hem al meteen door een handgebaar te maken. 

 "Het is al goed." zeg ik en Scott kijkt me verward aan. "Je ziet er zo anders uit?" vraagt hij en ik kijk naar mijn outfit. Ik heb een zwart topje aan en een zwarte broek. En daarop een leren vest. Ook heb ik vandaag mijn haren gekruld, omdat ik vind dat het beter bij me past. 

"Wat, vind je deze nieuwe look niet leuk?" vraag ik op een toon die naar complimentjes vist. "Uhm, ja het is alleen-" opnieuw onderbreek ik Scott, wat me een geïrriteerde blik oplevert van hem. "Stoerder?" vraag ik en hij knikt. "Ben je een weerwolf?" fluistert hij en het woord 'weerwolf' zegt hij nog iets zachter. Ik knik en we stappen door de schoolgang. 

"Door die trainingen met Derek en Peter voel ik me veel sterker." Scott knikt en wanneer ik Kira zie lach ik lief naar haar. Ze komt naar ons toe en ik kijk naar Scott. "Ik laat jullie wel even alleen." zeg ik wanneer ik wegstap. Terwijl ik alleen door de gangen stap zit ik heel de tijd te denken aan wat er gisteren nadat ik gebeten werd gebeurt was.

*Flashback*

Ik ben net gebeten geweest en de pijn duurde maar enkele seconden. Ik voel er niets meer van en wanneer ik mijn T-shirt naar omhoog trek valt mijn mond open. De wonde is al helemaal genezen, ik weet dat het normaal is maar dit gebeurt toch nooit zo snel? Voorzichtig ga ik rechtop staan maar vreemd genoeg voel ik nog steeds geen enkele pijn. 

Ik kan nooit immuun zijn voor de bijt want anders zou de wonde nooit genezen zijn. Wanneer ik uit het bos kom zie ik op de weg een klein mes liggen. Die moet iemand vast verloren geweest zijn. Snel raap ik het mesje op en ik leg het op mijn arm. Ik moet kijken of deze wonde ook zo snel zal genezen. Ik duw het mesje in mijn arm en maak een snee in mijn huid. 

Na twee seconden is het al meteen genezen. Bij Scott ging dit toch nooit zo snel? Omdat ik weet dat dit niet normaal is besluit ik het op een rennen te zetten naar de loft van Derek en Peter, die er best verlaten uit ziet. Ik zet mij klaar om te beginnen met lopen en wanneer ik mijn eerste looppas maak voel ik de wind door mijn haren fladderen en zie alles om me heen als een flits voorbij razen. 

Het gaat allemaal zo snel waardoor ik besluit om te stoppen met rennen en wanneer ik voor me kijk zie ik dat ik vlak voor de loft van Derek sta. Normaal loop ik hier vijf minuten op? Maar deze keer niet. Ik was er letterlijk in één flits. Voor ik het weet sta ik al voor de deur en zonder ook maar aan te kloppen schop ik de deur open. 

Dit zijn ze toch al gewend. 

Maar doordat ik ben binnengekomen in het midden van de nacht gaan het oorverdovend alarm van Derek af. Ik leg mijn beide handen op mijn oren en zoek rond naar iets. In de verte zie ik een hamer liggen en ik raap hem op. Daarna ren in naar het alarm en ik klop het helemaal kapot. Ik laat de hamer vallen wanneer ik Derek zie komen aanrennen in zijn boxershort. 

"Dat was mijn alarm!" schreeuwt hij en hij wijst naar het alarm dat ik kapot heb geslagen. "Nu niet meer." zeg ik ongemakkelijk en even later komt Peter binnengewandeld en hij wrijft de slaap uit zijn ogen. "Waarom heb je dit gedaan?" vraagt Peter en ik grijns ongemakkelijk naar hun. "Uhm, er zat een stofje op." fluister ik zachtjes en Peter knijpt zijn ogen dicht uit woede. 

"Tegenwoordig hebben ze van die 'magische' doekjes waarmee je stof kunt afdoen, heel handig trouwens." zegt hij sarcastisch en ik draai met mijn ogen. "Waarom ben je hier?" vraagt Derek en ik stap hun voorbij en ga op hun bank zitten. "De wonde geneest, in mijn zij." zeg ik en Peter begint te lachen. "Wat is er nu weer?" vraag ik geïrriteerd en Peter begint nog harder te lachen.