Be Your Own Leader ➳ Teen Wolf [3]

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7 - Alles vertellen aan Lydia

"J-je ogen zijn blauw." zegt Stiles nog een keer omdat ik niet meer reageerde. "Heb jij dat meisje ook vermoord?" vroeg hij geschrokken.

Ik reageerde er niet op en keek naar de leraar die ik zojuist vermoord heb.

"Het was Kali, ze wou dat ik hem vermoorde, ik zweer het." Stiles schud zachtjes zijn hoofd en zet een paar stappen achteruit. Ik zie op zijn gezichtsuitdrukking dat hij bang van me heeft. "Stiles, ik zweer het." zeg ik zachtjes.

Langzaam stap ik naar hem toe en ik maak geruststellende gebaren. "H-het was nooit mijn bedoeling." voeg ik eraan toe.

Stiles blijft stil en het maakt me bang. "Zeg dat je me geloofd." zeg ik en ik word verwacht aan een korte stilte.

"Fijn." mompel ik en ik loop hem voorbij. Wanneer ik langs hem passeer geef ik hem een stomp met mijn schouder.

"Christina, wacht!" schreeuwt hij me na maar ik negeer hem. Ik stap de gang door maar stop meteen wanneer ik opeens allemaal stemmen in mijn hoofd hoor.

Ze worden luider om luider en ik druk mijn handen op mijn oren. Een kreun van de pijn verlaat mijn mond wanneer ik op de grond val. Ik hoor Stiles komen aangerend. Hij zet zijn arm onder mijn rug voor ondersteuning en hij legt zijn hand op de mijne.

"Wat is er?" vraagt hij ongerust en ik kan het niet meer houden.

Ik. Moet. Schreeuwen.

En daarna gebeurt het, het schrille geschreeuw van een Banshee vult de schoolgangen. Het schreeuwen blijft een paar seconden duren en wanneer ik klaar ben verlaat een zucht mijn mond.

Ik kijk naar Stiles en zie dat hij zijn hoofd heen en weer schud van het sterke geluid dat hij zojuist hoorde.

"Wow, dat weerwolf zijn verbeterd je zintuigen inderdaad." zegt hij lachend en een klein lachje verlaat mijn mond. "En ik geloof je, ik geloof dat je die leraar niet met opzet hebt vermoord." voegt hij eraan toe.

Ik en Stiles schrikken op en gaan meteen opstaan wanneer we een deur horen opengaan.

"Shit. Straks ziet iemand dat lichaam nog." mompel ik en Stiles knijpt zijn ogen dicht. Hij is zich aan het concentreren op de geur van wie er binnen gekomen zou kunnen zijn.

"Het is Lydia." zegt hij en de zenuwen stijgen al meteen.

"Nee nee nee." mompel ik. Ze heeft waarschijnlijk mijn schreeuw gehoord.

"Neem mijn hand vast." zeg ik tegen Stiles en hij kijkt me eerst vol verbazing aan maar neemt dan toch mijn hand vast. Wanneer zijn hand de mijne raakt ga ik met volle snelheid lopen.

Alles gaat in een flits voor ons voorbij zodra ik begin met lopen. Voor we het weten staan we buiten de school en wanneer ik stop met rennen hoor ik Stiles hijgen.

"Wow." zegt hij en ik giechel. Ik probeer beter te luisteren en ik hoor iemand praten. "Wat was dat? Wie is daar?!" roept ze. Ik hoor Lydia tegen haarzelf mompelen en ik kijk Stiles schuin aan.

"Bel je pa en zeg hem dat ik het lichaam heb gevonden, zeg niet dat ik het heb gedaan. Ik haal Lydia hierbuiten, want wie weet loopt Kali hier nog ergens rond." zeg ik tegen Stiles en hij knikt.

Hij rent weg van de school en belt zijn papa, aka sheriff Stilinski. Ik ren de school binnen en wanneer ik Lydia naar de deur zie lopen van het lokaal waar alles gebeurt is probeer ik haar nog tegen te houden.

Maar het is te laat. Een gigantische schreeuw vult het gebouw en ik druk mijn handen op mijn oren. En ja hoor, inderdaad. Het was de schreeuw van een Banshee. De schreeuw van Lydia. Ze draait haar om naar mij en ze kijkt me verbaasd aan.

"Wat doe je hier? En waarom hoorde ik weeral iemand schreeuwen? En waarom ligt hier een lijk?!" schreeuwt ze helemaal van haar toeren. "Lydia, we moeten praten." Ik probeer haar te kalmeren maar het lukt niet.

"Lydia!" schreeuw ik en daarna heb ik eindelijk haar aandacht. "We moeten praten. Nu." zeg ik zo zelfzeker mogelijk. Ze kijkt me met grote ogen aan. "Lydia, pak mijn hand." zeg ik en ze kijkt me raar aan.

"Waaro-" probeert ze te zeggen maar ik neem haar hand vast en begin met lopen. Flitsen razen voor ons voorbij en wanneer ik denk bij het huis van Lydia te zijn laat ik haar hand los.

Ze begint zwaar te hijgen en houd haar handen ondersteunend op haar knieën. "Je hebt gelijk." zegt ze, naar adem happend. "We moeten praten." 

We stappen haar huis binnen en gaan naar haar kamer. Zo te zien is haar moeder niet thuis en we gaan op de rand van het bed zitten.

Ik vertel haar alles over het feit dat ik een chimera ben en een weerwolf en Banshee. Ze reageert er best nog goed op.Alleen heb ik het nog niet verteld van dat ik haar zus ben. 

Ze vind het best wel leuk dat ze nu niet de enige is die door de ellende van een Banshee moet gaan. Maar ik zal het ooit moeten zeggen dat ik ook haar zus ben. En dat ga ik nu doen.

"Lydia." zeg ik voorzichtig. Ze kijkt op. "Ja, wat is er?" vraagt ze. "Ik moet je nog iets vertellen." zeg ik en ze kijkt me verbaasd aan. "Nog iets?" herhaalt ze. "Lydia." zucht ik. Ik vind het zo moeilijk om erover te beginnen. Hoe moet ik het zeggen?

"Ik ben je zus." floep ik eruit. Ik kijk naar Lydia haar gezichtsuitdrukking en ze blaast haar kaken op om niet in lachen uit te barsten. Maar dan laat ze alles gaan en ze begint heel luid te lachen.

"Ik ben serieus." zeg ik en haar lach verzadigd zachtjes. Ze schud haar hoofd en gaat rechtop staan.

"Dit is onmogelijk, hoe kan dit?" vraagt ze en ze haalt haar handen door haar haren heen. "Ik zweer het." zeg ik tegen haar. Ze wil net iets zeggen maar we worden onderbroken door het gepiep van een deur.

"Mijn moeder is thuis." zegt Lydia en ik ga rechtop staan. Ik wil mijn echte moeder zo graag ontmoeten.

"Wat ga je doen?" vraagt Lydia en ik stap haar kamer uit. Ik draai me nog even om en kijk haar aan.

"Mijn moeder ontmoeten." zeg ik en ik ren naar beneden. Ik verwacht natuurlijk niet dat ze me gaat herkennen want ze had me alleen gezien toen ik nog een baby was. Maar mijn naam moet ze toch nog wel kennen.

"Wacht!" schreeuwt Lydia maar ik ben al beneden. Recht voor me staat Natalie Martin, mijn echte moeder. Ik hoor Lydia achter me aankomen en wanneer ze vlak achter me staat stopt ze met rennen.

"Lydia, is dit een inbreker?" vraagt ze en ik voel me een beetje gekwetst. Maar langs de ene kant kon ze toch nooit weten wie ik was. Lydia stapt me voorbij en ze schud zachtjes haar hoofd.

Ze staat nu vlak naast Natalie Martin, oftewel mijn moeder. Ze staan vlak naast elkaar en kijken me allebei aan.

"Nee, mam." zegt Lydia terwijl ze naar haar moeder kijkt. Ze maakt een gebaar naar me dat ik dichter moet komen en dat doe ik ook. Ik voel mijn hart kloppen tot in mijn keel en Lydia lacht lief terwijl haar moeder me nog steeds verbaasd aankijkt.

"Dit is Christina." voegt ze eraan toe en mijn moeder haar ogen gaan wijd open. Ze kijkt doordringend naar Lydia en ze knikt.

"Christina Martin?" vraagt mijn moeder. "De enige echte." zeg ik zachtjes en al snel voel ik haar armen om me heen.

"Lieverd." snikt ze en we stoppen even met knuffelen en kijken naar Lydia.

"Kom erbij." zeg ik en Lydia sluit zich aan bij onze knuffel. Daar staan we dan met z'n drieën, eindelijk hebben we elkaar gevonden.

En ik geloof dat ik me nog snel ga thuis voelen bij mijn echte familie.

[A/N : HOOOIII, hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk leuk en HET SPIJT ME ZO ERG DAT HET ZO LANG HEEFT GEDUURD VOOR IK DIT HEB GEPLAATST. Maar ik heb het zo druk met school, ik zal proberen om elke zondag dit boek te updaten :). En als ik niet te veel huiswerk heb komt er ook nog een update elke woensdag. Maar zondag zal ik zeker altijd updaten :) En elke zaterdag plaats ik ook een hoofdstuk voor mijn nieuwe boek. Voices Inside My Head. Als jullie hem willen lezen dan zou ik dat heel leuk vinden. Maar ja genoeg met al dit gebabbel, ik hoop dat jullie het leuk vonden en ik zie jullie woensdag of zondag weer met een nieuw hoofdstuk! Lots of love <3]