IBV27

7 0 0
                                    

CHAPTER 27

I was wearing the white evening gown he bought for me. Walking like a crown princess, looking for my prince. May kasama pang gloves ang gown Kaya natatawa ako. Parang feel na feel ko tuloy.

Inabutan ako kanina ng white roses sa labas, Pinasabi  daw iyon ni Zion.
I thanked them and then walk out.
Naandito ako ngayon sa pinaka sulok, Nakakakuha Kasi ako ng atensyon kapag  nasa unahan ako. Ayoko naman n'on.

I started drinking my juice. Hindi sila nag Lagay ng alak sa menu dahil nga juniors ang mga bisita, most of them mga Hindi pa pasok sa legal age.

Tahimik Kong nilibot ng paningin sa lahat ng tao. Until I saw the man who persuade me to come over here. On my surprise he was talking......laughing and enjoying his Ex accompany.

Shame on me I guess. Ang Tanga ko naman para isiping seryoso na sya? Malamang ay laro lang ito sa kanya.
I feel like a piece of leaf falling from the tree. Akala ko mataas na ang narating ko para magkaroon ng pwesto sa mundo nya.......pero Hindi pa pala.

"Ang galing."

Dala ng na-iisip tumayo ako at dumeretso na sa labas patungo ng garden. I started walking around and roaming like it was my first time being here. I guess I'm wrong again.

Akala ko okay na e. Akala lang pala yun. I even think that I can change him into someone. But that was just my thoughts.

A tear fell from my eye. I laughed.
"Bakit ba ako naiiyak? Ano bang Meron doon?" I ask myself. Sa gitna nang pagtangis, Dumaan ang simoy ng malamig na hangin. It was refreshing, I feel like it was comforting me.

Pero sa lahat ng ito? Bakit parang nalilito parin ako? Saan at Ano ba talaga ako sa kanya? Bakit ako naiiyak? Ano ba ito?

"Ano ba 'to?" inis Kong tanong. I wiped my tears and looked down my feet.
I was hurt by what? Anong klaseng pakiramdam 'to?. 

I look at the moon. It was so bright, kahit na mag Isa sa gitna ng malamyos na himig ng hangin, madilim at nakakakabang itsura ng ulap at langit, pakiramdam ko ang saya saya ng buwan.....Na kahit Wala ng mga Tala ay patuloy syang nag-niningning.

"How can you be so beautiful without anyone?" I asked moon. As if he was the moon someone who hurt me earlier just answered my question.

"Because you are you, and you don't need anyone." He answered.

I didn't bother looking at him. Tangina nya. Anong Karapatan nyang kausapin ako?! Kanina lang ang saya nya sa piling ni Elaine ah?

"why are you here alone and crying?" He ask in a gentle manner.

Kunot noo akong sumagot. "Cause I am me? and I don't need anyone to comfort me?" Sarkastikong sagot ko.
He chuckled softly and slowly he went beside me.

"No. It's not because you don't need anyone to comfort you, I'm here." He said.
I sarcastically laughed.

"Oh?, Eh kakarating mo lang ah." I raised my chin. I looked at him. I can hear my heartbeat raising. It feels magical when I was talking to him, kanina lang ay nanggagalaiti pa ako sa galit.

I cannot believe that I fell to his best friend when I have a feelings for him in the first place. I remember the day when we first saw each other. I was only wearing my tube because a girl was stabbed, and he was full of dirt and bruise because he was in a fight.
Remembering those days feels like an escape. It was like a special sceneries in my life, Just like how I liked a chapter in a book.

But how about my uncertain feelings? Tulad kanina? Na Hindi ko alam Kung Ano ba ako sa kanya. Kung may nararamdaman na rin ba ako? o baka sensitive lang ako dahil sinayang nya lang ang effort ko sa pagpunta dito.

"Kaya nga sabi ko naandito na Ako. Mind telling me what are you crying for?" He ask grinning. "Is it worthy of your tears?" he asked.

"Hindi, That's why I won't tell you about it. Staka masakit na yung paa ko, papasundo na Ako Kay Manong Romel." I said, lying.

I told Manong Romel to stay tuned because I might go to home at midnight. Nag f-feeling Cinderella. "Can I have a dance?" Biglang tanong nito.

I laughed. Ni Hindi nga naririnig ang music dito. "Hindi rinig ang music." I said.
Matapos Kong sabihin iyon ay inilabas nya ang isang pares ng earpiece. He lend me the right one and I used it.

He raise his hands, as if encouraging me to hold it and sway with him. The music is Dive- by Ed Sheeran in a slow verb type.
I could feel my breath hitching. He hold my small of a waist. He grabbed my hands and let me hold him on his nape. we swayed in a slow manner, phasing with the beat of the music.

Sobrang lapit ko sa Muka ng lalaki Kaya naman ay ipinatong ko ang baba ko sa balikat nito. Agad naman nitong hinigpitan ang yakap saakin. Damang dama ko ang init ng katawan namin na nagiisa dahil sa pag sayaw. Alam Kong namumula na Ako Hindi dahil sa hiya Kung Hindi dahil sa tuwa.

I feel like tearing up. Kanina lang ay naiiyak ako dahil sa siguro sa selos. Selos dahil alam Kong maaaring may nararamdaman pa sila sa isa't Isa at maiiwan akong ginugulo ng mga naging kulitan naming dalawa. Hindi ko na alam Kung paano sasabihin sa Sarili na Isa lang itong laro, pero may parte saakin na nagsasabing sana seryoso sya. Sana totoo nalang talaga ito, Kasi sawa na Ako sa lokohan.

Ngayon naiiyak ako dahil sa tuwa, kilig, appreciation, at blessed. Ipinagpapasalamat kong kahit Minsan ay nakatagpo ako nang katulad nya.
We were still swaying when he spoke.

"Please, love me like I do." He whispered which is I didn't I clearly heard.

"Hm?" I asked.

"Nothing."

I slowly reach for his jaw line and bluntly kissed it. Sa gulat ay lumayo ito saakin at nangingiti akong tinignan. "We still have a lot of time, Want to talk about that?" He asked, teasing me.

I shook my head. "I'm going home." I said, dismissing him. Bumitaw na Ako sa pagkakayakap sa kanya. I started walking without saying anything. I know he was smiling.

That is so stupid, Han! You just let him know that you are getting attached!

Nakahabol din kaagad ang lalaki. He intertwined our hands and started walking like nothing happened. Maliit na ngiti ang iginawad ko sa kagaguhan nito. I am sure that butterflies is on its way to my chest. My heartbeat raise, My breathing phase became hushed. It felt good. It felt good to be embrace by him.

Hindi ko ito naramdaman sa kahit na kanino. Noong unang pag-ibig ko, Jason.
Palagi kaming naghaharutan, nag aaway, at palaging may selosan. Ni Hindi ko alam na Ang toxic na pala ng relationship naming dalawa Kaya nang Sabihin nyang aalis sya, nakipaghiwalay agad ako. I started moving on. Halos kalahating buwan palang ay nakalimot na ako sa pinagsamahan namin.
Pero Minsan ay may paghihinayang sa isip ko.

Pero ito?, I don't know why he has the power to make me blush, stutter, fear, and cry for something I didn't even know. The weird feeling when you know that there's a chance that he might be playing with you. That he might broke your heart. I fear being left, but this time I am scared to loose anyone. Specifically him, and my parents.

I.......Love

"I like you."

I was back to my reviere when he speak.
"H-Ha?" I asked trying to function.
He chuckled and fixed the strands of my hair, He immediately kissed my forehead and said the most heart wrenching words I was wishing to hear.

"I love you."

three words, and a million butterfly bush in my heart. My heart felt full and satisfied.
It was like a dose of serotonin to me. How I wish to hear it everyday. I look at him straight to his beautiful hazel eyes. I take all the courage inside me to say i like you too

"I..."

"Maam?"

Napalingon ako sa matandang boses na nasa gilid namin. Mang Romel. He was wearing his suit and holding the opened backseat door, waiting for me. A manly chuckle caught my attention.

"Sige na. Umuwi kana at baka masakit na Ang paa mo." He said still smiling.

Kamot Ulo akong pumasok sa sasakyan. Panira naman ng moment tong si manong e! Still, I want to say it to him.  Kasi one week kaming Hindi magkikita.

"Take care." He mouthed.

ACVU: INFLUENCED BY VENGEANCE Where stories live. Discover now