TAM İSABET

10. MAÇ

instagram & twitter: cordeleima (whatsapp kanal linkim instagram öne çıkanlarımda mevcut!)

ayrıca wattpad hesabımı takip ederseniz bölüm bildirimlerine ulaşabilirsiniz. wattpad hesabım: cordeleima 
 

10. MAÇ

Billie Eilish, my strange addiction.

Duygular, insanı insan yapan tek vasıftır.

Acıma, sevme, kızma, üzülme, merhamet... hepsi, insanı insan yapan yapı taşlarıdır ve bu taşlar bir araya gelerek insanı oluşturur. Tek bir duygunun eksik olduğu insan, yıkıma mahkumdur. Ağrılığını tek tarafa veren insan, yavaşça kendi çöküşüne ilerler.

Hayatımın her anında, duygularımı eşit seviyede tutmaya çalışmış birisi olarak, hayatımın hiç beklemediğim şekilde ilerleyen bu son günlerinde bunu başaramadığımı fark edebiliyorum. Bu zamana kadar ki en büyük korkularımdan birisi olan tek bir duygu tarafından abluka altına alınmayı yaşıyorum ve bundan nefret ediyorum.

Son günlerde, zihnimde dolanan tek şey, Koray'dan nasıl bir intikam alsam düşüncesi ve ben bundan nefret ediyorum. Aynaya bakınca bile kendimi tanımıyormuş gibi hissediyorum ve bu, hastaneden uzaklaştırılmış olmaktan belki de daha çok zora sokuyor beni.

Kendimden ve zihnimdeki bu düşüncelere kulak verirsem yapacağım şeylerden korktuğum için susuyor, hiçbir şey demeden sanki bu günleri ben seçmişim gibi hareket etmeye çalışıyorum ama nereye kadar bu şekilde gidebilirim, bilmiyorum.

Hastanede arkamdan konuşulduğunu ve bundan sonrada, öncesi gibi hep konuşulacağını zaten biliyordum ama bu denli alçalacaklarını hiçbir zaman düşünmemiştim. Hiçbir zaman, özellikle de kendi hemcinslerim tarafından bu denli aşağılanacağımı sanmamıştım.

Hakkımda çıkan babasının sayesinde bu hastanede, babası sayesinde en iyi ve ünlü hastalarla ilgileniyor dedikodusunun yanına bir de Doruk Acar ile yattığıma dair bir dedikodu yaymışlardı. Ki bu konu hakkında, hiç kimsenin elinde somut olabilecek tek bir delil bile olmamasına rağmen, alıp başını yürümüş bir iddiaydı.

Bunu da Koray'ın ortaya attığından emindim ama bu kadar fazla ileri gitmeyi nasıl göze alabildiğini anlayabilmiş değildim. Cenk'in anlattıkları kadarı ile biliyordum hastanedeki olayları ama tam şu anda, stadyuma gitmek için hazırlanırken bunu öğrenmek benim açımdan pek iyi olmamıştı.

Sinirliydim. Sinir tüm uçlarımı ele geçirmiş bir şekilde beni esir almıştı.

Başka işleri güçleri yokmuş, tıp öğrencisi değilmiş, komiteleri, geçmeleri gereken stajları yokmuş gibi, oturup beni konuşur olmuşlardı.

Anlamıyordum. Nasıl bu derece alçalabildiklerini bir türlü anlayamıyordum.

Aklım almıyordu benim.

Bu saçma sapan dedikodunun Doruk'un kulağına gitme ihtimali, zihnimi kurcalıyordu. Böyle bir durumda ona ne diyebilirdim, bilmiyordum. Birinin karşısına geçip okuduğum ve çalıştığım yerde bizim yattığımıza dair bir dedikodu yaymışlar, kusuruma bakma, falan diyemezdim.

Elimle alnıma vurup evimin tüm odalarını kontrol amaçlı gezerken zihnimde sadece bu düşünce ve sadece düşünce olmasına rağmen beni korkutan bu olasılık dolaşıyordu. Doruk Acar'ın bu zamana kadar, bir tane bile magazin haberi ile anıldığını görmemiştim.