တို့ကို ဗီလိန်ကြီးက ကယ်တင်လှည့်ပါတဲ့
အပိုင်း ၈
“အဲ့လောက်ထိလုပ်ဖို့ မလိုဘူးလေ”
မြေကြီးပေါ်တွင် သတိလစ်နေသော ယဲ့ကျီအားကြည့်၍ ကျန်းယွီတစ်ယောက် ရယ်လည်းရယ်၊ ငိုလည်းငိုမိလေသည်။
“သူမက ငါ့ကာစတမ်မာပဲ.. ပြီးတော့ ပြသနာကို ဖြေရှင်းလိုက်နိုင်ပြီ”
“အော်”
ချူးလီသည် အရေးမစိုက်ဟန်ဖြင့် ပခုံးတွန့်ပြလိုက်ကာ ပါးစပ်ထဲမှစုပ်လုံးကို သူ၏ဘယ်ဘယ်ပါးစောင်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။
သူဂရုမစိုက်ပါ။
နီတောက်တောက်သွေးတွေသည်သာ သူ့ကိုစိတ်ကြွလာအောင် လုပ်ပေးနိုင်သည့် တစ်ခုတည်းသော အရောင်ပင်ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် သွေးမြင်ချင်ရုံနှင့် သူ့ကိုယ်သူဖြစ်ဖြစ်၊ တစ်ခြားသူကိုဖြစ်ဖြစ် သူ့လက်လွတ်စပယ်လုပ်ချတတ်မှုသည် အတော်ရမ်းကားလှပေသည်။
ထိုစဉ်တွင် ရဲကားများရောက်လာပြီး သူတို့ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်လေသည်။
ရဲများလည်း ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်သောအခါ မြေကြီးပေါ်တွင် သတိလစ်နေသော ကောင်မလေးနှင့် ချူးလီလက်ထဲမှ အုတ်ခဲအကျိုးကို တွေ့လိုက်ရသည်။
လုမင်သည်တော့ သူ့ကိုယ်သူမလုံသဖြင့် ရဲများရောက်လာသည်နှင့် အဖမ်းခံရမည်စိုး၍ ကြောက်ချီးပန်းမတတ်ဖြစ်ကာ ထွက်ပြေးသွားလေသည်။
ရဲများသည် ဒီနေရာတွင် အကြမ်းဖက်မှုတစ်ခုဖြစ်နေသည်ဟု တိုင်ချက်ရခဲ့ပြီး ရောက်လာတော့လည်း သတိလစ်နေသည့် ကောင်မလေးကို မြင်လိုက်ရသောကြောင့် ဒီရန်ဖြစ်မှုကို အကြမ်းဖက်မှုဟု သတ်မှတ်လိုက်လေသည်။
ထို့ကြောင့် သူတို့သည် ချူးလီကို အနည်းငယ် ရင့်ရင့်သီးသီးဆက်ဆံကာ လက်ထိပ်ခတ်၍ ခေါ်သွားလေ၏။
“မဟုတ်ဘူး အထင်လွဲနေကြပြီ”
ကျန်းယွီသည် ရှင်းပြရန် အမြန်လုပ်လိုက်သည်။
“ရဲကိုခေါ်ခဲ့တာ ကျွန်မတို့ပါ”
ရဲသားတစ်ဦးမှ ပြန်ပြောလိုက်သည်ကား “ပြောစရာရှိရင် စခန်းရောက်မှပြောတော့ လာ လိုက်ခဲ့”
