တို့ကို ဗီလိန်ကြီးက ကယ်တင်လှည့်ပါတဲ့
အပိုင်း ၁၁
ချူးလီသည် ကျန်းယီကို မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နှင့် ကုန်းပိုးထားရင်း အနီးစပ်ဆုံး ဆေးခန်းသို့ သွားလိုက်သည်။
သူမကြည့်ရတာ ပိန်သော်လည်း သူမအလေးချိန်ကတော့ ပေါ့မနေပါ။ ကျန်းယွီသည် နှစ်အနည်းငယ်ကြာ ဘဲလေးကလာခဲ့သည့်အတွက် သူမတွင် အဆီအနည်းငယ်သာရှိပြီး ကြွက်သားများမှာ တောင့်တင်းခိုင်မာလှပေသည်။
ဆေးခန်းတွင်တော့ အသက်ကြီးကြီး ဆရာဝန်တစ်ဦးက ဗိုက်ကိုခစစ်ဆေးပေးလေသည်။
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး.. အဆင်ပြေသွားမှာပါ နည်းနည်းလောက် အနားယူဖို့ပဲလိုတာ”
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဒေါက်တာသည် တံခါးနားတွင်ထိုင်၍ စာအုပ်တစ်အုပ်ဖတ်နေသော ချူးလီအား စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး ရှုတ်ချသည့်လေသံလေးနှင့် လှမ်းဆိုလိုက်လေသည်။
“လူဖြစ်ပြီး ဘယ်လိုတောင် လုပ်နိုင်ရတာလဲ”
ချူးလီကတော့ ဒီလိုအထင်အမြင်လွဲခံရမှုများကို နေသားကျနေသည့်အလားပင် ပြောသမျှကို ကြားသော်လည်း ခေါင်းတစ်ချက်မော့မကြည့်ပေ။
ဒေါက်တာတစ်ယောက် အထင်လွဲနေသည်ကို ရိပ်မိလိုက်သဖြင့် ကျန်းယွီလည်း အလျင်အမြန်ပင် ရှင်းပြရန်လုပ်လေသည်။
“အထင်မှားနေတာနော်ဆရာ.. ကျွန်မကို ထိုးလိုက်တာ သူမဟုတ်ဘူး”
“ဆရာ့ကို ရှင်းပြဖို့မလိုပါဘူး.. ယောင်္ကျားတွေဆီက အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်ခံရပြီး ရှက်လို့ဆေးရုံတောင် သွားမပြရဲတဲ့ အမျိုးသမီးတွေ အများကြီးနဲ့ ဆရာကြုံခဲ့ဖူးတာပေါ့..။ သူတို့အားလုံး ဆရာ့ဆီ ရောက်လာခဲ့ကြတာလေ”
ထိုစကားကြောင့် ကျန်းယွီလည်း သူမ၏အတိတ်ဘဝကို ပြန်သတိရသွားမိလေသည်။
သူမအနာတရာဖြစ်ကာ ဒဏ်ရာရသည့်အချိန်တိုင်း ရှက်လွန်းလို့ ဆေးရုံပင် သွားမပြရဲခဲ့ပေ..။ အသိမိတ်ဆွေတစ်ယောက်ယောက်နှင့် မတော်တဆတွေ့မိပြီး လူအများရှေ့ ဖော်ထုတ်ခံလိုက်ရမှာကို ကြောက်နေခဲ့သောကြောင့်ပင်။
