တို့ကို ဗီလိန်ကြီးက ကယ်တင်လှည့်ပါတဲ့
အပိုင်း ၁၀
နောက်အပတ်နေ့လည်ခင်းတွင်တော့ ကျန်းယွီသည် “ဘဲငန်းရေကန်” မှကောက်နုတ်ချက်များကို အကအခန်းထဲတွင် လေ့ကျင့်နေလေသည်။ ထိုစဉ်တွင် app ဆီမှ အသံမက်ဆေ့ချ်တစ်ခု ဝင်လာလေသည်။
ဒီသတင်းသည်တော့ အနာဂတ်မှ ချူးလီထံမှပင်။
ချူးလီ - “ဘာထူးလဲ”
သူ့အသံသည် ဆယ်ကျော်သက်တုန်းက အသံထက် ပို၍ပင် နက်နဲလှလေသည်။
ကျန်းယွီသည် သူမ၏ရှည်လျားလှသော ခြေတံများအား နံရံပေါ်တွင်ဆန့်လိုက်ပြီး အကြောလျော့လိုက်ကာ စာပြန်လိုက်လေသည်။
“ငါသေချာလုပ်နေပါတယ်.. စိတ်မပူနဲ့”
ချူးလီ - “ငါမင်းနဲ့အမြဲတမ်း အဆက်အသွယ်မလုပ်နိုင်ဘူး..။ ဖုန်းက သတ်မှတ်ချိန်အတွင်းပဲ ပြောလို့ရတာ။ မင်းဒီကိစ္စကို စိတ်ထဲသေချာထည့်ပေးထားမယ်လို့ပဲ မျှော်လင့်တယ်"
ထိုအချိန်တွင် ချူးလီတစ်ယောက် ထောင်ထဲမှာ ရှိနေတာဖြစ်ကြောင်းကို ကျန်းယွီသိလိုက်သည်။
ထောင်ဒဏ် တစ်သက်တစ်ကျွန်း ချခံထားရတာဖြစ်သည့်အတွက် ထိုထဲမှာဖြတ်သန်းနေရသော နေ့ရက်တိုင်းသည် အတော်ပင် စိတ်ဆင်းရဲစရာကောင်းလှပေမည်..။ ဒါကြောင့်လည်း သူစိတ်လောနေခြင်း ဖြစ်ပေမည်။
ကျန်းယွီ - “သဘောတူထားပြီးပြီဆိုကတည်းက ငါကျိန်းသေပေါက် အကောင်းဆုံးကူညီမှာပါ”
ချူးလီ - “ငါ့ကိုအခြေအနေတွေ ပြောပြ”
ကျန်းယွီ - “ငါနင်နဲ့တော့သိပြီ ဒါပေမယ့် နင်ကငါ့အပေါ်အမြဲတမ်း ခက်ထန်နေတော့ ငါ နင့်နားကို ကပ်မရဘူးဖြစ်နေတယ်..။ နင်ကလေ ငါ့ကိုအစိမ်းဝါးစားတော့မယ့်အတိုင်းပဲ.. ငါနဲ့ သူငယ်ချင်းလည်း မဖြစ်ချင်ဘူး”
ချူးလီ - “မင်းဘက်ကသာ ရဲရဲနဲ့စလိုက်ပါ.. ငါမင်းကို ထိခိုက်အောင် လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး”
ကျန်းယွီ - “နင်သေချာလို့လား”
သူ့ဆီကအဖြေကို စောင့်နေရင်းပင် ချူးလီဘက်မှ ဖုန်းကျသွားလေသည်။
