တို့ကို ဗီလိန်ကြီးက ကယ်တင်လှည့်ပါတဲ့
အပိုင်း ၁၈.၁
ကျန်းယွီကတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းများရော မျက်လုံးများကိုပါ အတင်းပိတ်ထားမိလေသည်။ သူမ၏ရှည်လျားလှသော မျက်တောင်လေးများကတော့ တုန်ခါနေသည်ပင်။
သူမကိုနမ်းရတာက အတော်ကို မတူထူးခြားတဲ့ ခံစားချက်မျိုးရလိမ့်မည်ဟု ချူးလီထင်ထားခဲ့ခြင်းပင်။
သို့သော်လည်း တကယ့်တကယ်တွင်တော့ သူဘာမှမခံစားမိပါ။
သူမသာ စိတ်မပါဘူးဆိုလျှင် သူလိုချင်တာရခဲ့ရင်တောင် သူဘာမှခံစားရမည်မဟုတ်ပေ။
ချူးလီလည်း ခံစားချက်တစ်မျိုးဖြစ်လာသဖြင့် သူမကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
ကျန်းယွီ မျက်လုံးပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး သူ့ခါးကိုကိုင်ထားသည့် အားကလည်း လျော့သွားကြောင်း သတိထားမိလိုက်သည်။ ထိုကောင်ငယ်လေးကတော့ နောက်ပြန်လှည့်သွားကာ သူမကိုလှည့်မကြည့်ဘဲ ပြောလိုက်သည်။
“သွားတော့”
“ချူးလီ...”
“မင်းက ကြိုက်ချင်စရာကောင်းမနေဘူးပဲ.. နောက်ကျရင် ငါ့မျက်စိရှေ့မှာ ပေါ်မလာနဲ့တော့”
ကျန်းယွီတစ်ယောက် အတော်ကို ထိတ်လန့်သွားလေသည်။ သူမသာ တကယ် ထွက်သွားရလျှင် သူ့နားထပ်ကပ်လို့ရမှာ မဟုတ်တော့ပေ။
ဒီလမ်းက ရှေ့မှာဆိုရင်အသူတစ်ရာနက်တဲ့ချောက်၊ နောက်မှာကလည်း ချောက်ကမ်းပါး ဖြစ်နေလေသည်။ သူမလည်း ကြံရာမရဖြစ်နေပြီဖြစ်ပြီး ပြုတ်ကျလို့တော့ မဖြစ်ပေ။
ကျန်းယွီ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်လိုက်ပြီး ရှေ့ကိုလျှောက်သွားလိုက်ကာ သူ့အင်္ကျီကော်လံလေးကို ဆွဲလိုက်သည်။
“ချူးလီ.. ငါတို့မပြတ်ကြရအောင်လေနော်”
“သွားတော့”
ချူးလီသည် သူမလက်ကိုလွှတ်ချလိုက်သည်။
“မင်းက ငါ့အပေါ် ဘာခံစားချက်မှမှမရှိတာ ဘာလို့ဆက်တွဲနေကြဦးမှာလဲ”
