တို့ကို ဗီလိန်ကြီးက ကယ်တင်လှည့်ပါတဲ့
အပိုင်း ၁၇
ရှဲ့ယွမ်နှင့် ကျန်းယွီတို့နှင့် ပတ်သတ်ပြီး အခြေအမြစ်မရှိသော အတင်းအဖျင်းများ ကျောင်းတွင်ပျံ့နှံ့နေလေသည်။
“ရှဲ့ယွမ်က ဒေါသကြီးတယ်ဆိုပြီး နာမည်ဆိုးနဲ့ ကျော်ကြားတယ်လေ... ဘယ်သူ့ကိုမှ မျက်နှာသာမပေးတတ်တဲ့လူက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကျန်းယွီကိုကျ မျက်နှာသာပေးရတာလဲ”
“ကျန်းယွီကလည်း အတော်ထူးဆန်းတယ်။ ဘယ်တုံးမှ ထောင်အန်ရှင်းနဲ့ယှဉ်ပြီး တစ်ခုခုမလုပ်ဖူးပါဘူး။ ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး ထတက်ကြွနေရတာလဲ”
“ဟော့ချန်ကို ဖြတ်လိုက်တာကလည်း နောက်လူရှာချင်လို့ မဟုတ်ဘူးလား။ သူ့ကို အဲ့လိုလူမျိုးဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ငါမထင်ထားဘူး”
“နင်ပြောချင်တာက သူက ရှဲ့ယွမ်ကို... ဘုရားရေ ရှဲ့ယွမ်က ၄၀ထဲတောင်ဝင်နေပြီလေ။ သူ့အဖေအရွယ်ကြီးကို”
“ရှူးဂါးဒယ်ဒီပါဆိုမှ အသက်နဲ့ဆိုင်မလားဟဲ့... ပိုက်ဆံသာရှိရင် ဘာမဆိုဖြစ်တယ်”
ထိုစကားများကို ပြောနေသောကောင်လေးမှာ တိုးတိုးသာပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ့ဘေးကဖြတ်လျှောက်သွားသည့် ချူးလီတစ်ယောက် သူ့လည်ပင်းကို လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ဆောင့်ဆွဲလိုက်မည်ဟု သူလုံးဝမထင်ထားခဲ့ပေ။
ရုတ်တရက်ကြီးထဖြစ်သော အပြောင်းအလဲကြောင့် ဘေးပတ်ပတ်လည်က ကျောင်းသားများလည်း လန့်သွားကြလေသည်။
ချူးလီသည် ကောင်လေး၏ လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်တည်းနှင့်ဆွဲကိုင်ကာ မလိုက်ပြီး မြေပေါ်သို့တွန်းလဲလိုက်သည်။
ကောင်လေးသည်လည်း သူ့လည်ပင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကိုင်ထားသည့်လက်ကို ဆွဲဖြုတ်ဖို့ ကြိုးစားနေလိုက်ပြီး ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်လာကာ ရုတ်တရက်ကြီးကြောက်လာမိလေသည်။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ချူးလီ၏ မျက်ဝန်းနက်များထဲမှ ချောက်နက်ထဲက သေဆုံးခြင်းကဲ့သို့သော အရိပ်တစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့်ပင်။
