တို့ကို ဗီလိန်ကြီးက ကယ်တင်လှည့်ပါတဲ့
အပိုင်း ၁၉
အေးမြသောဆောင်းရာသီလည်း နီးကပ်လာပြီး နှစ်ကုန်တွင်ကျင်းပမည့် ရှိုးပွဲသည်လည်း တစ်လတောင် မလိုတော့ပေ။
နောက်ဆုံးတော့ ကျန်းယွီတစ်ယောက် ပထမနှစ်အတွက် ကျောင်းစရိတ်လည်း ပြည့်ခဲ့ပေပြီ။ ထို့ကြောင့် ယခုကျန်သောအချိန်တွင် လေ့ကျင့်ဖို့အတွက်သာ သူမ၏ အာရုံစိုက်မှုအားလုံးကို ပေးချင်ပေသည်။
ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် Esmeralda အနုပညာစင်တာကို ဝင်ခွင့်ရမည့်အခွင့်အရေးကို ရရပေမည်။
လင်းချူ အနုပညာသင်တန်းကျောင်းတွင် အတန်းစုစုပေါင်း၅တန်းရှိရာ အတန်းတစ်တန်းချင်းစီမှ အတော်ဆုံးကျောင်းသားများကို ရွေးချယ်ပြီးပြီဖြစ်သည်။
“ဒီနှစ်တော့ Esmeralda ကိုဝင်ခွင့်ရမယ့် ကျောင်းသားဦးရေကို သတ်မှတ်မထားဘူးလို့ ငါကြားတယ်”
အကအခန်းထဲတွင် အတန်းဖော်များက ကျန်းယွီကို တီးတိုးပြောနေကြသည်။
“၅ယောက်လုံးလည်း အရွေးခံရနိုင်သလို တစ်ယောက်မှအရွေးမခံရတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခက်ခဲလွန်းတယ်”
ကျန်းယွီလည်း ဒါကိုသေချာပေါက် သိလေသည်။ လူ၅ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ပဲ ရွေးခံရမည်ဆိုလျှင်တောင် အနိုင်ရနိုင်ချေက ၅ပုံ၁ပုံရှိသေးသည် မဟုတ်ပါလား..။
တကယ်ကတော့ Esmeralda မှဆရာမများသည် ကျောင်းသား အရေအတွက်ပေါ်လိုက်ပြီး လူရွေးတာမဟုတ်ပါ။ အသင့်တော်ဆုံး ကချေသည်များကိုသာ ရွေးချယ်ခြင်းဖြစ်သည်။
ပေချန်မြို့က ရာပေါင်းများစွာသော အကသင်တန်းကျောင်းများတွင် ကျောင်းသားပေါင်းထောင်နဲ့ချီရှိလေသည်။ ဒီလောက် လူတွေအများကြီးထဲကမှ အလားအလာအရှိဆုံး ၃ဦးလောက်သာ ရွေးချယ်ခံရလေ့ရှိသည်။
ဒီလိုထောင်နဲ့ချီတဲ့ ကျောင်းသားတွေထဲကမှ ၃ဦးတဲ့။ ဒါက ပြိုင်ပွဲမှာ ဘယ်လောက်ပြင်းထန်နိုင်လဲဆိုတာကို ဖော်ပြနေလေသည်။
