Vampirlerin Gecesi

Ailem

Keyifli okumalarrrrr.❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Hayatımda hiç gerçek bir arkadaşım olmamıştı, ya da bir kardeşim. Hep bunun hayalini kurarak yaşamıştım.

Keşke bir arkadaş grubum olsaydı, ya da birisi telefonuma 'Nur nerdesin kaç saattir seni bekliyoruz' gibi bir şeyler yazsalardı.

Hep bu özlemi çekmiştim zaten. Bazen kendime diyorum ki, şuan en çok ödevlerimi, düşünmeliyim arkadaşa falan zaman yok ama olmuyor işte.

Sorun bende mi bilmiyorum ama gerçekten kendimi çok yalnız hissediyorum ve insanlarla iletişim kuramıyorum. Sanki benden sıkılıyormuşlar gibi hissediyorum.

Bir defasında küçükken evden kaçmıştım ve saatlerle dönmemiştim. O gün bir okulun yanına gelmiştim biraz yürümek için ve o gün dört zorba bir çocuğa sataşıyordu, akşamdı ve oratlıkta benden ve onlardan başka kimsecikler yoktu.

Güçsüzüm diye kendimi suçluyordum ama o gün, o saat, o dakika bana sanki aniden bir sinir bir cesaret geldi.

Çocukların yanına gittim ve 'Hey! Kendinizden küçüklerle uğraşıyorsunuz bakıyorum.' daha sonra sırıttım ve devam ettim, 'zavallılar sizi...'. Daha sonraysa dörd çocuktan en kısa olanı 'sen işimize karışmasana be kadın.' dedi ve onun yanındaki ondan biraz uzun olanı, 'Seni ilgilendirmez' diyip bana yaklaşmaya başladı. Tam yumruğunu kaldıracaktı ki, ona engel oldum.

Vay be reflekslerime bak. Bunu yaptığıma ben bile inanamıyordum. Tam havalara girmişken diğerleri bana saldırmaya başladı. Zorbalanan küçük çocuk kaçmıyordu bile. Sanki şok olmuş gibi öylece seyr ediyordu.

Dört kişiyle başa çıkamazdım ki. Beni bir anda yere ittiler ve elin camdan bir şişeye değdi. İçinde içki bitmişti.

Fırsat bu fırsat şişeyi elime alıp en kısa olanın kafasında kırdım. Kafasında kocaman olan yarası kanıyordu ama pişman değildim.

Diğerleri ona yardıma koşarken, onlara yaklaşıp diğerlerini yumruklamaya başladım. O kadar sinirlenmiştim ki, sanki bir anda bana güç gelmişti.

Hepsi kaçmaya başladılar ve bende çocuğun yanına geldim.

'iyimisin' dedim eğilerek.

'iyiyim' dedi heyecanla. Sanki utanmıştı.

Hah küçük çocuklar karşılarında güzel kız görünce utanıyormuş dedikleri bu olsa gerek.

'Güzel. Artık kendi başının çaresine bakarsın.' diyip tam gidecektim ki, 'Şeyy...sen...sen onları nasıl dövdün öyle? Çok havalıydı. Asla bir kadının böyle güçlü olacağını düşünmezdim.' dedi.

Biraz şaşırmıştım ama bir anlık kendimi havalı zannederek, 'Cesaretin senin en güçlü silahındır.' dedim yumruklarımı göstererek ve devam ettim, 'Yumruklarda gücü cesaretten alır zaten.'

Bir baktım çocuk bunları bir nota yazıyor. 'He? Yazmana gerek yok aklında tutsan yeterli.'

'Olsun lazım ola bilir ileride. Üstelik ben büyünce polis olucam. Polisler her şeyi nota almalı değil mi?'

Kıkırdayarak, 'Evet eminim ki senden çok güçlü bir polis olur.' diyip kafasını okşadım.

'Neyse görüşürüz bebek adam.'

'Görüşürüz büyük abla.' diyip bana el salladı.

Abla mı? Onun bunu söyleyişi yüzümde küçük bir tebessüm oluşturmuştu.

Eve geldiğimde annem endişe içinde bana koşmuştu.

'Nur nerelerdeydin sen? Seni aramadığımız yer kalmadı. Babam şuan karakolda seni aratıyor.'