Borderline - Taeyong

iğrenç dövmeler

uzun uykular en sevdiğim şey olabilirdi, gecelere sığındığım onca gün ardından fark ettiğim şeylerden önce.

bilmem gerekirdi, ne kadar ilaç kullanmasam da, kaçsam saklansam da bu senaryo olmak zorunda.

neden uyumak gelmiyordu içimden? bu kadar mı saklanması gerekiyordu bu hissin.?

şimdi, beynimi oyalamamın sebebi olan doktorumla görüşmemi anlatacağım, gerçi uzun zaman elime almadığım kalemim işleri zorlaştırıyor ve kağıda baktığım süreyi uzatıyor ama deneyeceğim.

son görüşmemizde bana bir 'abi tavsiyesi' olarak düzgün giyinmemi söyleyerek başladık.
bunca yok olduğum zaman diliminde bol bol alkol aldığım için ilaçları bırakmıştım ve yine bir 'abi' olarak beni azarlamaya başladı.

"kliniğe yatmayı red ediyorsun, verdiğim ilaçları almayıp yasakladığım şeyleri kullanıyorsun Tae, madem dediğim tavsiyeleri uygulamayacaksın, neden gelip yardım istiyorsun"

aklıma ilk takılan kelime yardım istemek oldu. ben yardım istiyordum.. bu doğru..
bu sıkışık ruhumun biraz ferahlamasını ve bütün gün kalkamadığım yataktan uzaklaşmayı istiyordum. ama yalan söylemeyeceğim, bu cümleler beni hem teselli etmiş hemde derinden yaralamış oldu.

söylediklerine kulak verdim ve bir ay boyunca ilaç alacağıma kendime söz verdim. bu tür şeyleri düşünürken iyileşmek için ve ya iyileşmeye yaklaşmış olmak için adım atacağım için mutlu oluyordum.

ama uygulama kısmı pek kolay olmayacaktı..

ilacı alacağım sabah çok erken kalkmıştım
mutluydum çünkü bu benim dönüm noktam olmalıydı, ilacı içtiğim an iyi olacakmış gibi mutluydum ama bu alt tarafı bir antidepresandı.

toplam yazılı 4 ilacım vardı, sabah antidepresanım Paxil, akşam ilacım olaxinn bunlar düzenli ama olaxinn 6 dakikayı geçmeden etki ediyor.

onların dışında hafif nöbetlerim için trankobk ve ağır nöbetlerim için xanax.
bunları sadece ihtiyaç halinde alıyorum.

ilaçlar ağır ama alışmış olduğumu düşünüyordum. bu yüzden 1 hap aldım sabah.

ilaca başlamıştım ve 31 aralık gündüzünde olduğum için bu TAMAMEN yeni bir başlangıçtı. yani öyle olmasını umdum.

bir saat içinde midemin bulanmasıyla yatağa uzandım ve artık dünyanın dönüş yörüngesini hissediyordum. iyi olmam gerekmez miydi...

geceye kadar uzandım ve Jaehyun'u beklemeye başladım. yıla onunla gireceğim çünkü tek varlığım o..

aslında hala iyi değildim ama saklama konusunda iyiyimdir

1 ocak boyunca uyudum 23 saat boyunca aralıksız. yılım böyle mi geçecek?

uyandığımda tek amacım kendimi kusturmaktı çünkü 24 saati geçmiştik bu artık normal değildi..

yeme bozukluklarım olduğu zamanlardan kalan hatıralar sağ olsun kusmam çok zaman aldı ve kendimi hastaneye atabildim.

doktorumdan sakin bir tavır zaten beklemiyordum ama söylediği şeyler beni gerçek bir dönüm noktasına taşıdı, iyi bir başlangıç yapayım derken kendimi yokuştan aşağı inerken buldum

"herşeyi normal karşılayıp serum alacak duruma gelsen bile bu ilaçları kullanmak zorundasın. paxil tedavinin ana ilacı ve borderline'ın kalıcı olduğu için dürtülerini azaltmak zorundayız taeyong. O ilacı almak zorundasın"

kolumdaki iğrenç dövmelerin kalıcılığı yetmezmiş gibi bir de kalıcı bir borderline ile baş etmek zorundaydım..
herkese mutlu yıllar ben ilacımı almaya gidiyorum..