Borderline - Taeyong

Border

Mart ayının soğuk günlerindeyiz.
İnsanlar içinde bahar gelmesinin heyecanını yaşarken ben mart ayının hiç bitmemesini diliyorum.

Mart her zaman güzel olmuştur benim için, bir gün sıcak bir gün ise ayaz olan hava tıpkı benim gibi bir öyle bir böyledir.
Mart ayını bu yüzden hep kendime yakın görmüşümdür.
Hava hep soğuk ve sıcak arasında sarsıntılı gitgeller yaşar.

Bugün ilk defa doktorum kişiliğim hakkında konuştu. 2 buçuk yıldır beklediğim an buydu.

Ağzından kaçırmak yerine beni karşısına alarak konuşması beni sevindirmemiş değildi.

"tam da bunu diyorum Taeyong, sende insanların %40'ında olan bir kişilik var. Sınırda kişilik deniliyor buna. Sen o sınırda gidip geliyorsun sürekli. Bir sınırın üstündesin bir altında..
Bu yüzden bu bilinmezlik seni üzüyor, ne olduğunu bilmiyorsun. Kendine bir etiket vermeye çalışıyorsun bu yüzden. "

Gülümsedim.
Dediği doğru ve benim açımdan çok utanç vericiydi. Kendime bir etiket vermeyi gerçekten istiyorum ve bu etiket sınırda kişilikten başka bir şey değil.

" ayrıca " dedi.
" ayrıca başka şeyler de var mesela her zaman en kötü felaketi düşünüyor olman ve başka semptomlar başka rahatsızlıkların işaretidir."

"ne gibi?"

" paranoid kişilik ve anksiyete.. Ama bunlar sınırda kişilik kadar belirgin değil."

Bundan gurur duymam çok saçma. Bundan nefret ediyorum.
Ama kendim hakkımda artık bir şey biliyor olmam büyük bir mutluluk benim için.

Konu ilaçlara geldi. Kullandığım antipsikotiği değiştirdi, ilacın kağıdını okuduğumda şaşırdım. Elbette bu yazanların bende olmadığını biliyorum ama yine de öyleymişim gibi hissettiriyor.

Kullandığım ilaçlar etiketim gibi hissettiriyor, bundan kaçamıyorum.
Kendime bir etiket vermekten kaçamıyorum.

Kağıdı okudum..

Bipolar bozukluk
Mani atakları
Şizofreni

Bunlar ilgimi çekenler.
Hiçbiri olmadığımı biliyorum.

.
.
.

"hangi evde daha mutlusun Taeyong? Annenin mi babanın mı.."
"aslında bir mekanda mutlu olmamı sağlayan şey mekana dair önyargılarımız ve yaşadıklarımız, yani anılarımızdır. Anılarımın güzel olduğu yerde mutluyum."

" her şeyin farkındasın Tae, o zaman neden iyileşmek için bir adım atmıyorsun?"
"bir adım atmaya gücüm yok."

Bana inanmayan gözlerle baktı.
Sadece istemiyordum o adımı atmak.
Bu yüzden güçsüz olduğumu öne sürdüğümü biliyorduk ikimiz de..
Artık tanıyordu beni.

Onun dışında beni geçirdiğim nöbetlerden dolayı nörolojiye yönlendirdi. Beynimin psikolojimle ne ilgisi vardı hala bilmiyorum.
İllaki vardır..

Bana ne öğrendiğimi soracak olursanız, hayat illaki devam ediyor..
Hayatım ne kadar kötü ilerlese de devam etti.
İstemesem de devam etti,
zorundaydı.
Ne kadar kabul etmesem de o hayatı devam ettirdim. Ne kadar zor olursa olsun.
Ve üstünden 1 ay geçmek üzere son intihar girişimimin.
Alıştım.. Yaşamaya alıştım..

Ve şimdi nasıl olduysa ölmekten korkuyorum. Hayatı çok sevdiğimden mi?
Hayır.
İnanın bana değil.

Sadece kaybeden ben olmayacağım.