Borderline - Taeyong

Klinik 2

Doktor sonuç için yanıma geldiğinde her şeyimi kaybetmiş biriydim. Sadece bu siktimin yaşamına son bir şans verip ruhumun ağırlığının azalmasını umarak teklifini kabul ettim.

Babam (nasıl haberi oldu geldi bilmiyorum) acil yazan kapıdan girip sarı alana ulaştığında sarılmak için kollarını açtı.
Neden?
Bana sarılması için hiçbir sebep yoktu ve en önemlisi ben ona sarılmak istemiyordum.

Güzelce konuştu benimle, birlikte el ele aşacağız gibi cümleler kurdu. Ama her şey için en az 5 yıl geç kalmış olduğunu bilmiyordu.
Ben artık yaşama tutunmak istemiyordum.
Ona yardım için yalvardığım zaman beni umursamalıydı.

Birden bağırmaya başladı, niyetini biliyorum baba.. Oğlum tedavi görüyor demek istemediği için bana engel oluyor. Ölümüm ve ölüm düşüncem asla onun içinde var olmadı.

Bunu yapamayacağımı sanıyor ama yemin ederim yapabilirim.

Bizi izleyen kameralara birkaç el kol hareketi yapıp yardım istedim. İşe yaramadı.. Babam tam elini kaldırmıştı bana vurmak için o sırada telefonu çaldı.
Ben de lavaboya gidiyorum deyip odadan çıktım.

Hemen bir hemşire buldum ve babamın bana az kalsın vuracağını ve baskı yaptığını söyledim.

"en azından odama gelip yanımda durabilir misiniz?"

Koşarak odama girdiler ve çeşitli bahanelerle babamı odadan çıkardılar.
Babam tek bir şey söyledi

"yazıklar olsun Taeyong"

Kendi babandan korunmak için bir yabancıya sığınmak ne kadar aşağılayıcı bir durum..

Babam gitti
Ambulans geldi
Kalacağım hastaneye götürüldüm.
Yatışım yapıldı.

Bütün bunlar göz açıp kapayıncaya kadar oldu. Eşyalarımı aldılar; kalemlerimi, yüzüklerimi, küpelerimi, defterlerimi..

Hiçbir şeyim olmadan o beyaz odaya girdim ve tam tamına 21 saat sürecek bir uykuya daldım.