Borderline - Taeyong

%89

Bir şey düzeldi sandığımızda baş gösteren diğer ve asla beklenmeyen olay en yıkıcıdır.

Aslında hayatımın yavaş yavaş düzeldiğini sanıyordum. Sevgilimle 4. Aya gireceğiz ve yavaş yavaş herkes bunu kabul ediyor. Kavga etmiyoruz aynı yatakta birlikte uyanıyoruz ve ciddi anlamda sosyalleştim.

Peki bu asla sorun çıkmayacak demek miydi?

Sadece çok sigara içiyordum ve bu yüzden öksürdüğümü düşünüyordum ama bu beni çok zorlayınca sevgilimle ortak kararla hastaneye gitmeme karar verdik.

(Bu bölümde ruhumun değil vücudumun yıpranmışlığından bahsediyorum.)

Hastaneye çok özgüvenli gittim çünkü zaten geçen gün psikiyatriye gitmiştim

(ilerleme kaydettiğimi ama anksiyetemin işlevselliğinin arttığını söyledi, ağır ilaçlarımı kesti ve sadece prozac'ın yanında sakinleştici verdi)

Kısaca iyi olduğumdan çok emindim bence sadece sigarayı bırak diyip gönderecekti beni.
Oturduğumda bile stres olmamıştım ama doktor sırtımı çok uzun süre dinleyip röntgen ve solunum testi istediğinde ellerim terlemeye başladı.

Hala bir şey olacağını düşünmüyordum, sonuçta her doktor test yapıyordu ama stres beni ele geçirmeye çoktan başlamıştı.

Sonuçta tek başımaydım ve güçlü olmak benim ilk görevimdi.

Sonuçlar çıktığında ilk defa birşeyler olduğunu sezmeye başladım. Testte %89 yazıyordu ve ben sanki 1. Dönem matematik yazılı testiymiş gibi dedim ki
"aaa tamam iyi"

İyi...

Doktorun yanına girdiğimde bana pek bir şey söyleyeceğini düşünmüyordum nedensizce. O yüzden yüz ifadelerinde aradım cevabımı ve işe yaradı..

Kağıdı aldığında kaşlarını çok kısa bir süre çattı ve ağzı (o) şeklinde ufacık açıldı.

"Taeyong, öncelikle sigarayı hayatından tamamen çıkarmalısn"

Eh tamam bunu zaten biliyordum.
Devam etmesini bekledim

"akciğerler bronşit ve sigaradan dolayı %11'i çalışmıyor."

"çalışmıyor?"

"tıkanmış Taeyong. Ve daha fazla tıkanırsa solunum cihazına bağlanmak zorunda kalabilirsin"

Ellerim.. Bacaklarım...Tüm vücudum sarsıldı...

Boy ve kilo indeksime göre bu oran fazlaymış ve astımların kullandığı ilaçlardan yazdı.

En kötüsü ne biliyor musunuz?
Babamı aradım..

İlaç paraları...
Ne yapacağım...

Babamı aradığımda en azından geçmiş olsun demesini beklerdim. Her şey için beni suçlamasındansa bir geçmiş olsunu tercih ederdim.
Para istemedim bile..
İsteyemedim...

Beni sevmeyen tek babam mıydı yoksa hayat mı bilmiyordum.
Sadece randevu kağıdımın ve randevu sıramın 143 olduğunu gördüm.

Ölmek istediğim çok oldu.. Çok..
Ama bunu kendim yapmak istiyorum...
Bunu bana çok görme..

******************

Aşırı ciddi bir şeyim yok yeorobun ♡