The Perfect Wolfpact (2) (voltooid- deel 3 komt in 2017)

-5-

Het meisje begint al wat te bewegen maar helse kreunen verlaten haar mond. "Moeten we verder gaan?" Vraag ik aan mijn moeder. Ze reageert niet en blijft verder helen. Nog meer kreunen verlaten haar mond en haar zenuwstelsel komt weer op gang. Wanneer ze zometeen bij bewustzijn is zal ze zo veel pijn hebben dat ze nog een keer zal willen springen. "Mam we moeten nu echt stoppen. Ze mag niet bij bewustzijn komen!" Toch blijft mijn moeder rustig in en uit ademen. Het gekreun wordt erger en ik haar mijn handen van haar af. Allemaal energie wordt er extra uit mijn moeder gezogen en ze begint te zweten en te trillen. Snel duw ik haar weg van het meisje en dan valt ze flauw. Het heeft haar in eens veel te veel energie gekost en dat kwam omdat ik het lichaam van het meisje los liet. Ik ga bij mijn moeder zitten en leg haar hoofd op mijn schoot. Ondertussen wrijf ik wat over haar voorhoofd en wangen en blaas ik wat lucht tegen haar gezicht aan. Na 5 minuten wachten wordt ze weer wakker.

"Je viel flauw."

"Je trok je handen weg... Waarom?"

"Ze zou te veel pijn gaan lijden als we haar verder zouden helen."

"Check snel of ze nog leeft."

Snel ga ik dichter bij het meisje zitten en mijn steen begint weer op te lichten. Ik knik naar mijn moeder en ze staat op.

"We brengen haar naar onze roedel. Pak haar vast."

Mijn moeder gebaart me haar omhoog te trekken en een arm om mijn nek te slaan. Zelf slaat ze ook een arm van het meisje om haar nek en zo proberen we haar mee te slepen maar dit gaat simpelweg gewoon niet.

"Kun je haar op je rug dragen Mara?"

Voorzichtig pak ik het meisje over en probeer ik haar op mijn rug te tillen maar ik heb gewoon weinig kracht dus na 20 meter laat ik haar al bijna vallen. Mijn moeder kijkt me
bedenkelijk aan en pakt haar dan van mij over.

"Zoek een goede schuilplaats. We zullen moeten overnachten in het bos."

Ik loop wat voor haar uit en dan zie ik een grote stronk boven de grond uitsteken met daaronder een groot gat. Als ik het wat verder uitgraaf kunnen we daar wel in liggen. Snel ren ik terug naar mijn moeder en ik zie haar met de weinige kracht die ze nog heeft het meisje tillen. Hoe kan ik dit nu aan haar overlaten, ze is moe...

"Mam, zal ik haar overnemen?"

"Nee. Is onze schuilplaats dichtbij?"

Voorzichtig knik ik en ren ik terug naar de boomstronk. Ik verander me in een wolf en begin in de grond te graven. In de verte zie ik haar aankomen en het meisje loopt naast haar. Snel graaf ik verder zodat onze schuilplaats klaar is en ze erin kan rusten wanneer ze hier aankomt. Mijn rossige vacht is onderhand al bedekt met veel modder, gras, mos en wat takjes maar gelukkig ben ik bijna klaar. Dan draai ik me om en zie ik dat het niet hetzelfde meisje is als dat we proberen te redden dat naast mijn moeder loopt. Maar wie is het dan wel?

Ze komen dichterbij en dan zie ik dat mijn moeder wordt ondersteunt en het geen meisje is dat naast haar loopt. Het is een jongen en ik herken hem. Die bruine ogen... Hij heeft het meisje op zijn rug en ze komen met zijn drieën hier heen. Wat doet hij hier? Is hij ons soms gevolgd?

Daar staat hij dan voor me, in plaats van roerloos liggend. Weer vergrendelen zijn ogen de mijne maar toch weet hij weg te kijken.

"Je moet haar helpen!" Zegt hij tegen mij.

Ik verander me weer terug naar een mens en dan schijnt hij mij ook te herkennen.

"Wie? Het meisje of mijn moeder?"

"Het meisje! Ze is een van de bijzonderste wolven. Je moet haar redden. Ze mag niet dood gaan!!!"

Die woorden raken mij harder dan gedacht. Is zij dan zo belangrijk voor hem? Wat maakt haar zo speciaal dan?

"Sorry maar ze wilde zelfmoord plegen. Ik zal haar helpen maar ik kan niet beloven dat ze geholpen wilt worden. Enkel heb ik daar wel mijn moeder voor nodig... Ik kan haar niet alleen helen en mijn moeder moet rusten."

Een beetje geërgerd kijkt de jongen mij aan. Uiteindelijk knikt hij dan toch en ik loods hem onze schuilplaats in. Hij legt het hoofd van het meisje op zijn schoot en doet het zelfde als wat ik deed bij mijn moeder toen ze flauw viel. Alleen hij blaast niet tegen haar gezicht aan. Zou ze zijn Mate zijn? Nee dat mag niet!!! Hij moet mìjn Mate zijn.

Dan kom ik er achter. Ik vind hem niet leuk, niet zomaar leuk... We zijn verbonden. Hij en ík. Ik heb mijn Mate gevonden! Maar weet hij dan ook dat ik zijn Mate ben? Of wilt hij het gewoon niet erkennen? Vreselijke gedachten schieten bij mij te binnen. Misschien heeft hij twee Mates en is zij de andere. Kan dat eigenlijk wel? Twee Mates hebben. En wat nou als hij meer van haar houdt dan van mij omdat hij mij niet kent en haar wel? Zal ik dan nooit meer iemand vinden...