The Perfect Wolfpact (2) (voltooid- deel 3 komt in 2017)

-4-

Pov Mara.
Eindelijk ben ik dan thuis aangekomen en mijn longen branden terwijl zij zich weer met lucht vullen. Snel loop ik naar mijn moeder om haar te vertellen wat ik heb gezien en gedaan. Wanneer zij hoort dat ik enkele leden van een andere roedel heb geheeld zie ik haar zowel trots als verward uit haar ogen kijken. Ooit had ik tegen haar gezegd dat ik niemand zou helen en daar komt ze dus nu op terug. Maar wanneer ze hoort dat ik mensen zelfmoord heb zien plegen en er niets aan heb gedaan, kijkt ze een beetje teleurgesteld naar de grond.

"Mara lieverd. Je hebt goed gedaan die roedel te helpen en het is goed dat je gelijk daarna naar huis bent gegaan om ons te vertellen over de oorlog die misschien zal plaats vinden. Echter ben ik teleurgesteld dat jij niet hebt gekeken bij die mensen of er iemand nog leefde."

"Maar mam, ze vielen van een hoge klif af. Dat overleef je niet!"

Mijn moeder pakt met haar zachte warme handen de mijne vast en knijpt er lichtjes in. Grote blauwe ogen staren me aan en dan komt er een kleine glimlach op haar gezicht voorbij. Ze staat op en wenkt me mee te lopen. We lopen naar haar geneeskamer waar in normaliter nooit in mag komen omdat er te veel gevaarlijke stoffen aanwezig zijn en ik niet weet welke dat zijn. Ze loodst me naar een mooie bruine antieke kast en haalt uit een van de laden een bruin kistje vandaan. Hij is met goud bewerkt en er zit een kleine opening in om het kistje te vergrendelen. Mijn moeder haalt een sleutel van de sleutelbos af die om haar nek hangt en stopt hem in de opening. Wanneer het kistje opent komt er een prachtig donkerbruine steen aan een hanger tevoorschijn. Voorzichtig pakt mijn moeder de ketting vast en houdt deze voor mijn hals.

"Hij is nu van jou."

"Nee mam, dat kan ik niet aannemen."

"Luister Mara, ik heb deze gekregen van mijn moeder toen ik voor het eerst iemand heelde. Nu krijg jij hem want jij bent mijn dochter en heb zojuist het leven van enkelen gered."

Een beetje gespannen buig ik mijn hoofd naar de halsketting toe en haal ik het haar dat op mijn schouders valt weg uit mijn nek. Mijn moeder doet de ketting om en het geeft een gevoel van energie maar tegelijk ook een gevoel van rust.

"Deze steen zal oplichten wanneer iemand in de buurt jouw krachten nodig heeft. Gebruik hem wijs en verstandig want nu komt ook een deel van jouw energie daar vandaan."

Voorzichtig knik ik en wacht ik tot ik mijn moeder een knuffel kan geven. Haar shirt ruikt naar de zoete passievrucht wat haar favoriete fruit is.

"Nu zullen we naar die klif gaan en kijken of er mensen zijn die nog in leven gehouden kunnen worden. Onze hoop is niet groot maar hij zal er altijd zijn. Beloof me Mara, heb altijd hoop en wees sterk voor anderen."

"Ik beloof het mama. Sterk zijn en hoop hebben."

Mijn moeder pakt mij bij mijn hand en ik leid haar richting de klif. Nadat we een tijdje hebben gelopen en soms een stukje gerend, is de zon al bijna onder en komen we aan bij de klif. Het water dat er onder sijpelt bevat een vieze bruinige kleur en de rivier stroomt wild. Niet veel verderop zien we de drie lichamen liggen en alle drie liggen roerloos op de grond. De hoop dat zij nog in leven zijn heb ik niet meer, die had ik al niet. Het schrikt mij af om te zien hoe deze lichamen gebroken op de grond liggen en daardoor deins ik een stap naar achter. Mijn moeder trekt mij enkel mee naar voren richting het trio en wanneer we ongeveer 2 meter van het vrouwelijke lichaam verwijderd zijn, licht mijn hanger op. De bruine kleur verandert in een fel blauwe kleur en ik merk dat er dus iemand in leven moet zijn. Mijn moeder laat mijn hand voorzichtig los en stapt dichter bij, eerst loopt ze naar de jongen die recht naast het meisje ligt en ze checkt of hij nog leeft maar tevergeefs.

"Vampieren hebben wel een hartslag maar deze is meestal moeilijk te horen tenzij je het zeer stil is en je je oor op hun borstkas legt. Deze jongen hier heeft enkel geen kloppend hart meer en we kunnen hem dan ook niet meer genezen."

Het feit dat mijn moeder zo nuchter over de dood praat zegt wel dat ze het al vaak heeft mee gemaakt. Ze is er ook gewoon niet bang voor wat ik juist zo moedig aan haar vind. Ze is niet bang voor de dood of bang voor pijn, enkel voor de pijn die andere gedaan wordt. Voorzichtig knielt ze neer bij het meisje en ze voelt haar pols. Haar ogen openen zich en ze wuift mij dichterbij.

"Dit is een echte vechter, een sterke meid. Ze zal een hele sterke weerwolf moeten zijn om deze hoogte te overleven en daarom moeten we haar helpen. Aangezien ze haar bewustzijn ondertussen heeft verloren en er enorm veel schade is toegebracht aan haar lichaam zullen we haar samen moeten helen, anders overleeft ze het nog niet."

We leggen beide een hand tegen haar slaap aan en de andere hand vouwen we samen en leggen die op haar borst. Mijn moeder fluistert nog wat dingen zoals: "Je gaat het redden" en "Het komt goed". Dan wordt mij geboden rustig te blijven, mijn ogen te sluiten en diep in en uit te ademen. De energie die het lichaam van het meisje in stroomt komt uit mijn moeder, mij en de halsketting en ik voel ook echt de energie wegtrekken. Mijn ogen worden moe en mijn hoofd wordt draaierig, toch moet ik volhouden anders zal zij het niet overleven.