The Perfect Wolfpact (2) (voltooid- deel 3 komt in 2017)

-23-

POV Syhra
De wind ruist tussen de bomen door en ik blijf rennen. Waar moet ik heen? Ik heb niets meer.
Dan besluit ik te gaan naar de plek waar ik hoopte mijn lot te bezegelen. Ik loop naar de klif. Max is al weg gehaald door zijn vrienden en familie en ook Jack is niet aanwezig meer. Toch als ik hier nu loop voel ik een koude rilling over mijn rug. Ik heb hier ook gelegen.

Herinneringen schieten door mijn hoofd. Ik kijk om me heen en ga tegen een rots aan zitten. Ik haal rustig in en uit en sluit mijn ogen. Het is moeilijk om te laten bezinken wat er zojuist is gebeurd dus ik probeer me te focussen op de herinneringen die ik heb van Max.
Ik zie het voor me als de dag van gisteren. Max en ik samen in die donkere kast. Het moment dat zijn lippen de mijne raakte. Dat was iets waar ik zo naar verlangd had maar eigenlijk helemaal niet had geweten. Ik zou er alles voor over hebben weer zijn aanwezigheid te voelen.

Tranen lopen over mijn wangen. Hij gaf zijn leven voor mij, hij gaf zijn leven voor een betere wereld. Wat gaf ik? Ik gaf mezelf maar was dat genoeg? Uiteindelijk denk ik van niet. Ik ben tenslotte degene die nog niet dood is. Ik ben niet degene die onder het brandende puin kwam. En het ergste is nog, ik had wel die persoon willen en moeten zijn.  Ik sta op en realiseer me dat ik me moet vermannen. Eigenlijk wil ik naar mijn moeder en om hulp vragen maar al snel herinner ik me wat er met haar is gebeurd. Ik heb geen moeder meer.

Wat wil ik nu? Moet ik terug of beter gezegd, wil ik terug? Eigenlijk wel. Ik ben graag bij Dave, hij is onderhand een goede vriend en ik heb hem nu al een paar dagen niet meer gezien door mijn vertrek. Ik besluit eerst even te gaan jagen en dan terug te gaan naar hun roedel. Ik volg een heerlijke geur die ik eigenlijk helemaal niet ken maar me gewoonweg verleid. Mijn poten bewegen sneller en sneller en sneller. Mijn ademhaling versnelt en ik begin te hijgen. Het is de beste inspanning die ik sinds een paar dagen weer heb. Ik geniet van het feit dat de wind lekker door mijn vacht raast. Nu eindelijk voel ik me weer een beetje goed.

Ik kom op een donkere plek in het bos aan. Ergens herken in het van maar ik weet niet waarvan. De geur leidt mij verder naar het noorden dieper het dichtbegroeide bos in. De grote bomen met een dik pak bladeren blokkeren het zonlicht. Normaal zou ik ontzettend bang zijn geweest dat me iets zou overkomen maar eigenlijk maakt het mij niet veel meer uit. Bovendien ken ik mijn krachten en ik kan mij verdedigen. Ik loop verder en vind een boek. Zodra ik dichterbij kom weet ik al snel welk boek er voor mij ligt. Maar hoe komt het hier?

De kou vindt zijn weg door mijn vacht en weet me heerlijke ijzige rillingen op te leveren. De hemelse geur komt dichterbij.

"Et exsurge a mortuis", de bekende woorden die ik uitsprak zoeven nu weer door mijn hoofd. Echter is het niet mijn eigen stem die ik hoor maar die van een ander. Ik draai me om en kijk verschrikt in een paar ontzettend bekende ogen.

"Je leeft nog?" Vraag ik wanneer dat het enige is dat ik nog kan uitbrengen.

Kay People dit is het einde van the perfect wolfpact (deel twee in de trilogie). Ergens in 2017 hoop ik genoeg inspiratie voor deel drie te vinden. Het gaat ontzettend spannend worden en niet zo zoetsappig als dit boek dat kan ik je wel beloven. Ik hoop in ieder geval dat jullie van dit boek hebben genoten en dat 2016 een beetje een goed jaar voor jullie is geweest. Jullie waren in ieder geval ontzettend supportive en ik weet dat ik niet veel meer schrijf maar het gaat wel een van mijn 2017 good resolutions worden. Een fijne feestdagen toegewenst en alvast een gelukkig nieuw jaar! Mara, Dave en Syhra zien we gewoon volgend jaar weer terug in deel drie dus no worries!
Liefs,
Bodine
X