The Perfect Wolfpact (2) (voltooid- deel 3 komt in 2017)

-6-

We zijn eindelijk bij onze roedel aangekomen en al die tijd heeft hij het meisje gedragen. Mijn moeder was sterk genoeg om zelf te lopen maar kon nog niet het meisje helen. Uren lang hebben we geen woord gewisseld en de stilte was ondragelijk. Soms verbrak mijn moeder de stilte door iets te vragen over de afkomst van de jongen. Hij heet Dave en hij is afkomstig van de Zilveren wolf roedel. Hij blijkt 19 te zijn dus dat is iets ouder dan ik want ik ben 16. Ik wilde heel graag de oren van zijn lijf vragen, zijn hand vasthouden en in zijn armen kruipen maar het enige waar hij zich druk om maakt was die Syhra. Het meisje dat hij op zijn rug draagt heet Syhra, en ze heeft speciale krachten doordat ze tijdens de blauwe maan om precies klokslag 12 uur 's nachts is gebeten door haar Mate die nu dood schijnt te zijn. Hij is dus niet haar Mate! Ondanks dat dat probleem opgelost lijkt te zijn zit ik nu juist met een nog groter probleem, hij wilt dus niet inzien dat ik zijn Mate ben. Hoe moet ik hem dan op anderen gedachten brengen, hij wilt niets van me weten...

We lopen de heelkamer van mijn moeder in en daar leggen we Syhra op een operatietafel. Mijn moeder loopt door de heelkamer naar de hal om daar de trap naar haar slaapkamer te nemen zodat ze daar uit kan rusten.

"Over twee uur ben ik aangesterkt. Zeg het me wanneer haar situatie verandert. Mara, blijf kosten wat kost bij haar!"

Aan mijn moeders stem te merken vind ze het zelf niet leuk om te moeten gaan slapen want het liefst wil ze nu de o zo "bijzondere" Syhra redden. Waarom wilt iedereen toch altijd de held uithangen? Helden hebben geluk en dat geluk raakt ooit op...

Rustig ga ik bij het meisje staan en Dave staat tegenover me. Hij houdt haar hand vast en kijkt haar de hele tijd aan. Zelf vind ik het nogal ongemakkelijk en kijk ik daarom ook maar een beetje naar haar. Ze heeft een mooi gezicht en eigenlijk ben ik een beetje jaloers op haar. Haar mooie platina blonde lokken liggen vredig op de tafel en haar lippen zijn zo enorm mooi, zo vol. Ook haar jukbeenderen staan perfect tegenover haar kaaklijn en och, haat wenkbrauwen zijn ook mooi. Waarom heeft zij toch alles! Ze is schijnbaar heel bijzonder, is heel erg mooi en waarschijnlijk heeft ze een super leuke persoonlijkheid. Ze heeft écht alles!

Ik kijk Dave aan in de hoop dat hij terug kijkt en na een tijdje merkt hij dat ik hem aan staar en komt het geen waar ik op hoopte uit. Zijn donkerbruine ogen versleutelen zich weer in de mijne en even voel ik de genegenheid, de klik, die er tussen ons is. Al weet ik dat deze er niet echt is maar ik dit verzin gewoonweg omdat ik weet dat HIJ mijn Mate is. Nu ik zijn aandacht heb moet ik iets zeggen maar ik weet zo snel niet wat.

"Waarom is ze zo belangrijk voor je?" Vraag ik voorzichtig terwijl ik niet jaloers probeer te klinken.

"Dat heeft zijn redenen en ik ken jou niet dus waarom zou ik ze je vertellen?" Antwoordt hij bot.

Zijn woorden raken bij diep, heel diep maar toch wil ik hem daardoor niet minder. Weer is er een grote stilte en ondertussen heeft hij zich weer op haar gericht. Ik zie dat hij haar hand steviger vast pakt alsof hij hoopt dat ze daardoor sneller wakker wordt en dan samen met haar voor mij kan vluchten. Maar ik wil juist samen met HEM vluchten, vluchten van deze plek want deze roedel zit vol met haters en ik heb hier geen vrienden...

"Jij voelt het toch ook?" Vraag ik weer voorzichtig.

Hij antwoordt niet en blijft strak naar haar kijken. Voor mij betekend dat een ja, een ja die hij niet wil erkennen. Ik heb dus gelijk. Hij wilt me niet met zijn hoofd maar zijn gevoel wilt mij wel.

Wanneer er twee uur zijn verstreken en de situatie van die Syhra niet is verandert komt mijn moeder naar beneden. Gelukkig ziet ze er al veel fitter uit en ze bereidt zich voor op de heling-sessie. Ze zet een stoel aan beide kanten en gebaart mij op de ene tegoed haar te gaan zitten. Ik wil haar niet helen, ze zorgt er voor dat ik en Dave niets zullen krijgen. Voordat ik ga zitten wenk ik mijn moeder naar een aparte kamer en Dave kijkt ons raar aan wanneer we vertrekken.

"Mam. Ik kan haar niet helen..."

"Het is je plicht Mara." Zegt ze streng.

"Dat zou betekenen dat Dave mij nooit als zijn Mate zal erkennen..."

"Weet je nu echt zeker dat hij je Mate is?" Vraagt ze vol ongeloof.

"Ja."

"Ondanks dat je er zeker van bent dat hij jouw Mate is, kun je haar leven daardoor niet ontnemen. Moord heeft nooit een goede reden."

"Maar-" mijn moeder kapt me af.

"Nooit! Vooral voor ons niet. Wij moeten iedere wolf in leven zien te houden. Iedere, wolf. Moord rechtvaardigt niets. Onthoudt dat goed. En wanneer jij verantwoordelijk bent voor haar dood omdat jij weigert haar te helpen, is dat in zekere zin moord. Mara, als jij je Mate wilt veroveren -waarvan ik niet begrijp dat hij je niet wilt erkennen- dan zul je juist het gene moeten doen om hem gelukkig te houden. Door haar te helen, maak je hem blij, gelukkig. Dus Mara ik vraag je nu nogmaals om met mij Syhra te helen, anders zal ze heg niet overleven."

Gehoorzaam knik ik en we lopen de heelkamer weer in. Mijn moeder vraagt Dave achteruit te stappen en dan staan we beide op het punt om haar te helen.

"Zal ze niet veel pijn ondergaan?" Vraag ik terwijl ik mijn rechterhand al op haar slaap heb gelegd.

"Heel veel maar ze is sterk en daar zal ze doorheen moeten bijten. Trek jij de riemen even aan Dave, voor de zekerheid?" En ze wenkt Dave even dichterbij.

"Waar zijn die riemen voor dan?" Vraagt hij nogal zenuwachtig.

"Ze zal veel gaan schokken en bewegen tijdens de heling doordat ze helse pijnen ondergaat." Antwoordt mijn moeder rustig.

Mijn hand sluit ik in de hand van mijn moeder en dan leggen we deze op de plek waar haar hart zich moet bevinden. We sluiten onze ogen en de energie begint te stromen. Hevige kreunen, geschreeuw, gegil, komen uit het meisje voort en even geeft het me een heel goed gevoel. Ze verdient deze pijn, dat is de mentale pijn die ik lijd doordat Dave mij door HAAR niet erkent. De glimlach die zich daardoor op mijn mond probeert te vormen onderdruk ik moeizaam en ik hoop dat dit niet te zien is.

Op een gegeven moment stopt het geschreeuw, gegil, de kreunen en het schokken en is alles doodstil. Mijn moeder knijpt in mijn hand en samen kijken we naar het meisje dat er gebroken bij ligt. We zijn haar nog steeds aan het helen maar we hebben er minder energie voor nodig doordat ze bijna is genezen. Ze moet nu enkel nog wakker worden en beseffen dat ze nog leeft. Haar vingers beginnen zich voorzichtig te bewegen en dan schieten haar ogen open. Twee helder blauwe ogen kijken direct naar de bruine ogen van Dave die er net bij is komen staan.

"Ze is wakker..." Rolt er over mijn lippen, zo zacht dat alleen ik het hoor. Het is mijn besef die het zegt. De mannier waarop zij gelijk naar hem kijkt zegt voor mij genoeg. Dit wordt oorlog tussen mij en haar.