The Perfect Wolfpact (2) (voltooid- deel 3 komt in 2017)

-13-

POV Mara.
Daar staan ze elkaar weer te omhelzen. En Syhra mij vertellen dat ze niets van hem wilt. Het is dat Dave mij weg riep maar anders lag ze nu beneden onderaan de klif. Het is niet dat ik haar haat om wie ze is maar om het feit dat ze haar plek niet kent. Ik ben juist de persoon die mijn Dave moet omhelzen en niet zij. Enkele tranen komen op in mijn ogen maar als ik ze zou wegvegen zou ik mijn zwakte tonen en dat moet ik niet doen. Van mijn moeder moest ik sterk zijn en hoop hebben en dat laatste is iets dat ik beetje bij beetje aan het verliezen ben. Waarom kunnen Dave en ik niet net als ik een sprookje zijn en bij de eerste ontmoeting de liefde en lust over laten springen? Zo is het toch hoe het moet gaan? Oogcontact, een gouden blik, een verzegeling. De gedachte dat Dave en ik dit zouden delen laat mijn wolf in mij opkomen. Ik hoor Karma in mijn hoofd weg zwijmelen bij de gedachte dat ze zwanger van Dave zou zijn en dat we samen rood/bruin/goud gekleurde pups krijgen. Hoe zouden ze eruit zien wanneer ze geboren worden? Ze worden eerst geboren als mens en als ze 6 worden maken ze hun eerste transformatie mee. Stel dat ze de mooie bruine ogen van hun vader zouden krijgen en ook de grote klauwen en zachte vacht en de kleur van de vacht van mij.

Maar de manier waarop het nu gaat zal het nooit werken. Misschien is het dan inderdaad beter om hem ruimte te geven en niet te willen concurreren met Syhra al is dat een hele moeilijke gedachte want ze is een zeer speciale wolf en ik ben daarentegen eigenlijk heel erg normaal en egoïstisch... Misschien zal ik dan mijn karakter opzij moeten zetten en goed moeten zijn? Zal hij mij dan wel willen? Maar dan zal hij van mij verwachten dat ik iedereen zal helen en dat zal er uiteindelijk tot leiden dat ik helemaal niets meer heb. Geen krachten en misschien niet eens een roedel en Mate. "Natuurlijk moet je deze risico nemen, hij is onze Mate! Wij hebben hem nodig net als dat hij ons nodig heeft!" Zegt Karma in mijn hoofd. Ergens heeft ze wel gelijk, ik heb niets meer te verliezen denk ik. Ik ben een Rogue die een roedel aan het creëren is en misschien valt die uiteindelijk wel uit elkaar. Misschien is het een beter idee om me eerst te verzekeren van de Alpha titel daar.

Met tranen nog in mijn ogen draai ik mij om en loop weg. Misschien, uiteindelijk, zal hij naar mij komen en misschien zijn we dan wel gelukkig en eindigt het net als in een sprookje. Ze leefden nog lang en gelukkig. Weetje, ik hoef niet eens lang te leven zolang ik maar gelukkig kan zijn. Ik heb er geen moeite mee te sterven voor de mensen, wolven waar ik van houd. Ik zou me zonder ook maar enkele aarzeling opofferen voor Dave. Gelukkig is dit niet het geval want er is geen sprake van oorlog. Ik begin te rennen en vind mijn weg terug naar de weerwolven waar ik misschien mijn roedel mee ga creëren. Roline ligt op de grond naast haar Mate Lukas. Dean kan ik echter niet vinden dus ik loop naar hen toe. Ondertussen ben ik al terug verandert naar mijn gewone mens en dat is de eerste keer dat ik mij in mijn menselijke vorm aan hen toon. Lukas begint te grommen maar ik laat me niet door hem intimideren. "Kan je even stoppen Lukas, ik ben het gewoon hoor. Is je neus soms verstopt dat je dat niet ruikt," antwoord ik op zijn gegrom. "Waar is Dean?" vraag ik aan Roline als ze haar ogen opent. Wat wazig kijkt ze me aan en een gaap verlaat haar mond. "Wie ben jij?" antwoordt ze terwijl ze nogmaals gaapt. (A/N Bij dit stukje moest ik zelf gapen door dit te schrijven, jullie?) "Meen je dit? Gebruikt hier dan niemand zijn of haar neus? Mara..." zucht ik diep. "Oh nou sorry hoor, ik had je toch nooit eerder als mens gezien," antwoordt ze fel op mijn reactie. Haar hormonen zijn heel erg aan het schommelen geloof ik want wat heeft zij een humeur. "Maar waar is Dean?" vraag ik weer op een normale toon. "Die ging weg," antwoordt ze wat afwezig. "Weet je waarheen?" "Nee." "Oke, ik ga hem wel zoeken dan," antwoord ik terwijl ik weg loop. Als ik weg loop hoor ik Roline nog schreeuwen,"Misschien wilt hij helemaal niet gevonden worden!" maar toch loop ik rustig verder. Hoezo zou hij dat niet willen? Hij wilt toch ook een roedel?

Waar zal ik heen lopen? Ik besluit me naar het noorden te begeven want daar kwam hij ook vandaan toen ik hem vond of nou ja, ontmoette. Mijn buikgevoel zegt ook dat hij hier ergens in de buurt moet zijn en mijn gevoel zit meestal wel goed tenzij het om de liefde gaat, dan spelen mijn gevoelens en emoties mee. Ik waan mij een weg door de struikjes en kom dan niet veel later bij een klein meertje aan. Al van een afstandje kon ik ruiken dat Dean zich hier bevindt en ik had gelijk. Hij staat voorover gebukt en drinkt wat water uit het heldere water. "Hey Dean!" roep ik blij als ik hem gevonden heb. Hij kijkt op en ik zie hem wat verward kijken. "Ruik je niet dat ik het ben?" "Jawel maar wat doe jij hier?" antwoordt hij in mijn hoofd. "Jou zoeken natuurlijk. Waarom ging je weg?" vraag ik hem terwijl ik hem nader. "Ik ben een Rogue weet je nog, een wolf die alleen zwerft. Ik hoor niet bij jou," en hij drinkt weer verder. "Ik wilde juist vragen of je een roedel wilde vormen. Met mij, ons," glimlach ik naar hem. "En weer al die drama meemaken?-" hij schudt zijn hoofd," Dacht het niet," hij draait zich om en loopt weg.