The Perfect Wolfpact (2) (voltooid- deel 3 komt in 2017)

-7-

POV SYHRA
"Waar is Max? Waar ben ik?" Vraag ik verward terwijl mijn ogen gelijk naar de bekende bruine ogen van Dave schieten. In eens herinner ik me alles weer. Jack, mijn Mate, hoe hij me behandelde, hoe slecht hij voor me was, de angst die hij me gaf maar ook het grote verlangen naar hem en bovendien de drang die hij had om me te vermoorden. Max, een vampier, een vriend, een nieuwe liefde die voor eeuwig moest duren, waar is hij? Dave, de jonge weerwolf die me leerde hoe me te veranderen wanneer ik dat wil, een goede vriend. Mijn moeder, die vermoord is door mijn eigen Mate... De laatste seconden samen met Max, hoe zijn hand de mijne vast greep en het gevoel dat ik kreeg toen ik wist dat ik dood zou gaan. Maar schijnbaar ben ik niet dood want ik voel me heel helder, zwak maar gezond. Ik probeer op te staan maar een stel riemen houden me vast gebonden op de tafel. Vragend kijk ik naar de vrouw en het meisje dat naast mij zitten. Wie zijn dat en waarom hebben ze me vastgebonden?

"Syhra, je moet rustig blijven, je bent genezen van je wonden maar je zult je nog zwak voelen omdat je lichaam uren lang heeft gevochten tegen de dood. Het heeft zich uitbetaald want je kunt je bewegen en we zijn blij te zien dat je geen dwarslaesie had, anders had je nu in een rolstoel gezeten. Sommige dingen kunnen we namelijk niet genezen." Zegt de vrouw terwijl ze vriendelijk naar me lacht

Het meisje echter kijkt me vol ongeloof aan en ik voel enige vijandigheid. Wie is zij en wat doet ze hier?

"Dit is mijn dochter Mara, zonder haar zou jij hier nu niet gelegen hebben. Ze heeft je gevonden en mee geholpen je te helen."

Ik knik want ongeloofwaardig naar haar en besef dan dat zij de rede is dat ik nog leef. Ik leef nog... Maar hoe zit het nu met Max?

"Maar waar is Max? En waar ben ik?" Vraag ik angstig met het gevoel dat ik meteen moet kunnen reageren wanneer er iets onverwachts gebeurt.

"Je bent veilig bij onze roedel. Wij heten de Grey Warriors." Zegt de vrouw, de moeder van Mara.

"Max...? Is hij ook veilig?" Ondertussen ben ik wat ongeduldig geworden door het feit dat ze mijn vraag niet beantwoorden.

"Wie is Max?" Vraagt Mara.

"De jongen die mijn hand vast hield. De vampieren jongen. Mijn alles. Mijn liefde. Mijn zekerheid." En er komen tranen op in mijn ogen. Hij is mijn alles, mijn zekerheid, hij is een betere wederhelft dan Jack.

Een stilte bereikt ons gesprek en mijn angst dat hij weg is is groter dan ooit te voren. We zouden samen gaan, samen. Ik kan hem niet alleen laten gaan! Ik probeer me los te wringen maar ik zit echt te vast gebonden.

"Laat me gaan!" Snauw ik.

"Je moet rustig blijven." Zegt Dave op een teleurgestelde toon. Waar is hij nou teleurgesteld om? Ik ben de gene die hier lijd...

"Laat. Me. Gaan. Nu!" Zeg ik op een nog dwingendere, ongeduldigere, snauwendere toon dan er voor.

"Het is haar eigen keus." Hoor ik Mara wat ongeïnteresseerd zeggen.

"Als je nu gaat, ik de kans groot dat we je niet kunnen helpen wanneer er iets gebeurt." Zegt de moeder rustig. "Mara heeft echter wel gelijk, het is je eigen keus. We zullen je hier niet tegen je wil in houden maar hier kunnen we je veiligheid wel garanderen."

Ik knik terwijl ik mezelf weer los probeer te wringen. De moeder van Mara knikt terug en maakt de riemen lis. Dave staat met grote verbaasde ogen toe te kijken. En die Mara kan het geloof ik nog steeds geen ene reet schelen.

"Zal ik met je mee gaan, je beschermen?" Zegt Dave hopend op een ja.

"Nee ik wil alleen zijn." Wat natuurlijk gelogen is want ik ga naar de klif om mezelf daar van kant te maken. Ik moet en zal bij Max zijn, hij zal niet langer meer alleen zijn.

Wanneer ik eindelijk los ben storm ik de kamer uit, ondanks dat het allemaal veel te vermoeiend voor mij is. Met mijn goede neus ruik ik het spoor dat Dave achter heeft gelaten toen hij mij hier bracht en ik volg het terug naar de plek waar ik ben opgepikt. Ik verander mezelf in de sierlijke witte wolf die ik van mezelf gewend ben en ren verder. Enkele takjes achter mij kraken en ze komen niet van mij, ik wordt gevolgd.

Snel spring ik tegen een stam aan en zet ik mijn nagels in het schors. Met de weinige kracht die zich in mijn spieren bevindt weet ik mezelf omhoog te hijsen en op een tak te gaan zitten. Onder mij komt een grote bruine wolf tot stilstand wat betekend dat hij mijn geur volgt anders was hij al lang voorbij gerend. Twee grote bruine ogen kijken naar boven en ik weet dat hij mij ziet.

"Wat doe jij daar boven?" Vraagt Dave.

"Waarom volg jij mij?" Zeg ik om een vraag terug te kaatsen.

Hij klimt zijn weg naar boven en als hij boven is aangekomen spring ik naar beneden. Hij heeft het recht niet mij te volgen!

"Volg me niet!" Roep ik woedend in zijn hoofd.

"Ik ben hier om te zorgen dat jij geen gekke dingen doet. Aangezien jij volgens Mara zelfmoord hebt gepleegd." Zegt hij boos terug.

Denken ze eerlijk waar dat ik zelfmoord heb gepleegd? Van die Mara en haar moeder had ik het nog wel verwacht, zij kennen mij tenslotte niet. Maar van Dave... Hij is de eerste wolf die mij gezien heeft, hij heeft me leren transformeren, hij was mijn vriend, hij moet mij toch beter kennen?

"Ik heb geen zelfmoord gepleegd. Ik leef toch nog. Ik heb me enkel opgeofferd voor de wereld zodat er geen oorlog zou komen en Jack niet alle macht zou kunnen grijpen. We zijn met Jack van die klif afgesprongen, juist om iedereen te beschermen en bovendien hadden we geen andere keus." Zeg ik teleurgesteld tegen hem.

"Is Jack dood dan?"

"Ja. Max en ik hebben hem vermoord."