The Perfect Wolfpact (2) (voltooid- deel 3 komt in 2017)

-2-

Er gaat een enorme spanning door mijn lijf, deels omdat ik niet weet wat ik nu moet doen en deels omdat ik niet weet wie dit heeft gedaan en of zij er nog zijn. Voorzichtig loop ik verder en bij de dichtstbijzijnde wolf blijf ik staan. Ik verander terug in een mens en check of zijn hart nog klopt. 21. 22. 23. Ik voel nog helemaal niets. Langzaam draai ik de grijze wolf naar mij toe en ik zie twee grote ogen naar mij kijken. Ze stralen angst uit waardoor ik haar los laat en naar achteren schiet. Vreemd genoeg zie ik geen fatale verwondingen maar kan ze wel knipperen. Heb ik haar hartslag wel goed gecheckt? Weer check ik haar hartslag en dan voel ik hem heel zachtjes kloppen, ze leeft dus echt! Maar als ik haar hier zo laat liggen zal ze dat misschien niet meer voor lang doen. Bovendien kan ik niet zo maar weg gaan, als ze het overleeft zal ze vast vertellen hoe ik eruit zie en wat ik heb gedaan. Zometeen krijg ik van dit alles de schuld...

Ik besluit een hand op haar hart te leggen en met mijn andere hand met duim en pink op haar slapen te drukken. Ze zal vast verlamd zijn dus moet ik me concentreren op de spieren, de zenuwen eigenlijk, zij moeten de pulsen om te bewegen af geven. Rustig adem ik in en dan weer uit. Ik merk dat ze wat onrustiger begint te worden en dat is een goed teken want nu begint ze weer te bewegen.

"Probeer je poot eens op te tillen."

Ik zie dat ze doet wat ik vraag en het lukt haar dan ook gemakkelijk. Natuurlijk ben ik hier blij om want dat dat betekend dat ik mijn eerste patiënt zelfstandig goed aan het helen ben.

"Kun je ook al je hoofd optillen?"

Wanneer ik merk dat ze haar nek- en rugspieren aanspant en dus haar hoofd omhoog tilt komt er nog meer vreugde bij mij op. Nu weet ik ook dat het niet lang meer zo duren voordat ze weer op kan staan. Na nog zo'n twee minuutjes haar te hebben geheeld laat ik haar voorzichtig los. Ze begint met haar hoofd te draaien en ik zie dat ze inderdaad angstig is. Waarschijnlijk is ze bang dat de mensen die haar dit aan nebben gedaan hier nog zullen zijn, net als ik. Wanneer ze op staat verandert ze terug in een mens en valt ze meteen in mijn armen

"Heel erg bedankt dat je me gered hebt. Ik kon me niet meer bewegen en was bang dat ik van de honger zou sterven of door uitdroging."

Ondertussen hoor ik haar snikken op mijn schouder. Zelf weet ik niet zo goed wat ik moet doen maar leg dan toch mijn armen om haar rug heen en wrijf zachtjes.

"Het is al goed. Je kan nu wel weer gewoon bewegen en dat is wat telt."

Ze laat me los en glimlacht zwak naar me. Ondanks de glimlach die op haar gezicht tevoorschijn was gekomen zie ik nog wel het verdriet in haar ogen staan. Het is ook niet niets om verlamd te zijn, vooral niet als je niet weet of er wel iemand is die je komt redden.

"Ik ben Emely, ik hoor hier bij de Zilveren Wolf roedel. De Alfa met 10 andere hoog geplaatste wolven uit de Full Moon roedel kwamen zomaar in eens binnen stormen. Sommige waren als wolf maar anderen liepen als mensen rond met een of ander pistool dat er voor zorgde dat ik ook verlamd raakte. De leider Jack was op zoek naar zijn Mate en toevallig behandelde wij haar hier. Hij heeft het huis van de alfa's en bèta's bestormt en ik weet niet wat er allemaal is gebeurt daar. Ongelofelijk dat iemand zo veel naar zijn Mate verlangt dat hij er een heel dorp voor neer wilt maaien als ik het zo mag zeggen."

Langzaam laat ik de woorden tot mezelf doordringen. Er wordt dus naar oorlog gezocht? Ik, ik moet naar huis. Zometeen wordt mijn roedel hier ook de dupe van. Ondanks dat ik me er niet thuis voel zijn het wel mijn dierbaren die daar wonen. Mijn vader, moeder, opa's, oma's, tantes, ooms, nichtjes, neefjes. Zij lopen anders allemaal gevaar als ik dit voor hen verzwijg.

"Kom mee. We moeten kijken hoe het met de Alfa's en Bèta's gaat. Zometeen is er iets vreselijks gebeurt..."

"Nee ik kan niet. Ik moet naar huis. Sorry..."