The Perfect Wolfpact (2) (voltooid- deel 3 komt in 2017)

-12-

POV Syhra.
Mara komt uit de bosjes gesprongen en staat recht tegenover me. Dave's ogen schrikken op en schieten naar die van Mara wat mij de kans geeft om weg te rennen. Ik hoor dat er iemand achter mij aan rent en dan versnel ik mijn pas. Luid gegrom hoor ik achter mij wegsterven en dat geeft mij de kans sneller weg te komen. Waar moet ik heen? De klif? "Ja ga naar de klif en spring er af want je hebt mijn Mate vermoord!" Zegt een stem in mijn hoofd die ik nooit eerder heb gehoord. "Eh sorry maar wie mag jij dan wel niet zijn?!" Zeg ik op een zelfde bitchy stem terug. "Aurora, je wolf." "Waarom heb je al die tijd niets gezegd?"

"Zeg luister eens even, ik stel hier de vragen. Waarom heb je mijn Mate vermoord? Om de wereld te redden? Geloof je dat nu zelf?! Max en Dave hebben je tegen hem opgezet." Zegt Aurora op een spottende toon tegen mij. Hebben Max en Dave mij dan echt tegen Jack opgezet? Omdat ik te veel bij hun was wilde Jack mij terug. Misschien heeft Aurora gelijk. "Ik weet het niet." Zeg ik voorzichtig tegen haar. "Hup! Ren harder! Die longen uit je lijf! Je hebt ze zometeen toch niet meer nodig." Misschien heeft ze inderdaad gelijk. Ik begin nog sneller te rennen en vind dan eindelijk de geur van Jack. "JACK JACK JACK!" Begint Aurora te roepen. Mijn ogen worden goudkleurig en binnen enkele minuten ben ik bij Jack. Daar ligt hij stil op de grond. Roerloos. "Aurora. Houd je in." Zeg ik angstig voor haar reactie. "Jack. Jack?" Hoor ik haar piepend zeggen. Ik loop naar hem toe en zie de haak nog in zijn borst zitten en het is ondertussen gestopt met bloeden. "Aurora. Hij is er niet meer." "Het is jouw schuld! Jouw schuld!" Roept ze woedend. Ze neemt mijn lichaam weer over en ondertussen schieten mijn ogen naar Max. Max, mijn liefste. Ze rent met mijn lichaam naar de klif en ik hoor iemand achter mij aanrennen. Even draai ik mijn hoofd en daar zie ik een rossige wolf. Mara. Haar ogen zijn goudkleurig en ze is veel sneller dan ik. Aurora heeft me nog steeds over genomen en binnen enkele minuten zijn we aan de rand van de klif. Ik kom tot stilstand maar Mara niet. Met dezelfde hoge snelheid komt ze op mij af denderen.

"Mara stop!" Roep ik naar haar bang dat we beiden van de klif af vallen. "Nee laat haar door rennen!" Gromt Aurora in mijn hoofd. "Je kan ons niet allemaal de dood in willen jagen." Grom ik terug naar Aurora. "Ja toch wel." Ze trekt mijn lippen op wat er voor zorgt dat ik mijn tanden laat zien. Een uitdagend gebaar richting Mara. Mara komt uiteindelijk  wel tot stilstand en de gouden kleur in haar ogen is weer verandert in haar normale kleur. "Jij gaat boeten voor het afpakken van Dave." Gromt ze naar me. Ik heb Dave helemaal niet afgepakt. We zijn vrienden tenminste dat denk ik. Ik kijk achterom en zie Max nog steeds roerloos op de grond achter de klif liggen. "Je hebt hem vermoord." Lacht Aurora naar me als ze mijn schuldgevoel ziet opborrelen. "Ik. Ik.-" ik begin te stamelen wetend dat ze eigenlijk gelijk heeft. "Precies. Je hebt geen weerwoord. Spring nu maar." Dringt Aurora aan.

"Mara. Ik wil niet met je vechten. Dave en ik zijn vrienden, tenminste dat dacht ik." Zeg ik kalmerend tegen Mara. "Je bent zo naïef. Gelijk denken dat ik je geloof. Niet dus. Jij wilt Dave gewoon!" Gromt ze woedend naar me. Beneden achter de klif hoor ik een wolf huilen. Mara en ik kijken beide naar beneden en zien daar Dave staan. Haar ogen veranderen weer in goud en ze valt me aan. Gelukkig kan ik net wegspringen van de rand zodat we niet beide te pletter zouden vallen. Ze hangt bovenop me en grote krassen vormen zich in mijn hoofd, buik en poten. En dan plotseling stopt ze en rent ze weg. Voorzichtig sta ik op en mijn poten doen wel zeer maar ik kan er gelukkig op staan. Enkele krassen bloeden erg en andere een beetje. "Je had je moeten laten vermoorden." Zegt Aurora teleurgesteld. "Waarom wil je zo graag dat ik dood ben. Dan ben jij ook dood eh?!" Zeg ik geïrriteerd om haar negativiteit tegen haar. "Als jij dood bent krijg ik weer een andere wolf die ik kan begeleiden. Dan heb ik weer een nieuwe Mate." Grinnikt ze. "Dus spring!"

Voorzichtig zet ik stappen naar de klif en ik kijk wat gespannen naar beneden. Ga ik dit dan echt weer doen? Wat als ik het weer overleef? "Doe het. Dan kan jij bij je vriendje zijn en krijg ik een nieuwe Mate." Zegt ze op een dwingende toon. Ik sluit mijn ogen en til een poot op en steek hem over de rand van de klif. Mijn gewicht hang ik wat naar voren en er groeien tintelingen in mijn lichaam. Dit voelt niet zo goed als toen samen met Max, toen we ons opofferde. Moet ik dit wel doen? "Stop! Syhra stop!" Roept een bekende stem. Dave. "Je mag dit niet doen. Doe het niet. Ik houd van je." Zegt hij standvastig maar met een trilling in zijn stem. "Je houdt van me?" "Je bent als een zusje voor me. Als jij springt, spring ik ook." Een zekere angst hoor ik wel in zijn stem. Waarschijnlijk is hij bang dat hij zijn belofte moet nakomen. Toch begeef ik me verder over de rand van de klif. Hij kan het prima zonder mij aan. Iedereen kan vast wel zonder mij het is gewoon een kwestie van gewenning.

Ik leun naar voren, nog meer dan eerst en dan voel ik de zwaartekracht me naar beneden trekken. Echter is er een sterke hand die mij tegenhoudt, de hand van Dave. "Zou Max dit willen? Zou je moeder dit willen? Wil jij dit überhaupt wel?" Zegt hij op een aandringende vragende toon. Mijn moeder. Max. Max' intentie was niet ons dood te laten gaan, hij wilde met mij voor eeuwig verder alleen dat mocht niet baten. Maar mijn moeder zou toch niet willen dat ik mezelf om liefde van kant maak? Maar ik wil zo graag bij haar zijn... En natuurlijk wil ik ook bij Max zijn.

"Als je denkt dat we je hier niet nodig hebben, heb je het fout. Ik heb je nodig. Onze roedel heeft je nodig. Kom weer bij onze roedel, alsjeblieft." Zegt hij op een piepende toon. En dan is er toch iets dat me weerhoudt te springen. Het geeft me gewoon geen goed gevoel. Ik draai me om en hoor Aurora in mijn hoofd grommen. "Wat doe je?! Spring!" Roept ze kwaad. "Nee." Antwoord ik rustig. "Het is mijn tijd nog niet. En ik heb niet het recht te bepalen wanneer het wel mijn tijd is." Zeg ik daarop volgend tegen Aurora en loop dan weg van de klif Dave's armen in. Zijn warme lichaam omhelst het mijne en even voel ik me thuis. Dat warme gevoel verdwijnt echter weer als ik gegrom van Mara hoor. Nog geen 30 meter achter Dave en voor mij staat ze stil met haar ogen weer goud gekleurd. Dave laat mij los en ziet dan ook Mara staan wanneer hij zich omdraait. Als ik hem aan kijk zie ik dat hij niet volledig naar haar kijkt, hij kijkt een beetje weg. "Dave waarom kijk je niet naar je Mate." "Gaat je niets aan." Antwoordt hij plotseling verbazingwekkend kil.

Trouwens... Heel erg sorry voor de late update! Ik ga werken een een heel groot XXL hoofdstuk en ik hoop hem zaterdag af te hebben en te kunnen publiceren! X