Gevangen in de onderwereld

Hoofdstuk 28: Mijn Casino (J,F,S)

Jack
Fay's moeder is gecremeerd. Samen met Fay en Sem hebben we haar as op een mooie plek uitgestrooid. Het eerbetoon was kort en bescheiden, maar het was alles wat ik in deze korte tijd voor haar kon doen. Volgens Fay was haar moeder een geweldige vrouw met veel vrienden, maar ik kan verder niet veel voor haar betekenen.

In de onderwereld doen we niet aan begrafenissen of uitgebreide ceremonies. Wanneer iemand sterft, wordt hij of zij direct verbrand – pas dan begint het echte leven. De dood wordt niet gezien als een einde, maar als een overgang naar iets groters. Rouw zoals de bovenwereld doet, bestaat bij ons nauwelijks; de dood is geen verlies, maar een transformatie. Het is eerder een feest dan een afscheid, een bevrijding in plaats van een tragedie.

Toen we thuiskwamen van de dienst, verdween Fay meteen naar boven. Het duurde een week voordat ze weer sprak of zelfs maar bewoog. Ze heeft veel tijd doorgebracht in de Faystate, maar beetje bij beetje kwam ze weer terug naar ons.

Haar afwezigheid heeft me niet veel moeite gekost – ik was te druk met het opstarten van mijn onderwereldcasino, een droom die ik al jaren koester. Ik had Sem op "Fay-duty" gezet, maar hij heeft me ook enorm geholpen met het casino. Nu ik nummer één ben, is Fay automatisch beter beschermd.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jack
"Kom op, Fay, ik wil je mijn droom laten zien." Ik kijk haar verwachtingsvol aan. "Kleed je aan, we moeten gaan."

Fay laat een geïrriteerde kreun horen maar trekt uiteindelijk toch een spijkerbroek aan. De afgelopen drie maanden heb ik haar met rust gelaten, haar de ruimte gegeven om te rouwen. Maar nu is het genoeg. Mijn droom is eindelijk werkelijkheid geworden, en er is nog veel werk te doen. Daarvoor heb ik haar scherpe brein nodig.

Ik pak haar hand en trek haar zachtjes mee de kamer uit. Sem staat al voor de deur te wachten en grijnst breed. "Wow, prinses, heb je eindelijk iets anders aan dan een trainingsbroek? Ik wist niet dat dat mogelijk was."

Fay werpt hem een geïrriteerde blik toe en rolt met haar ogen, maar ik zie hoe haar mondhoeken even omhoog krullen. De afgelopen maanden heeft ze vrijwel allen maar een trainingsbroek gedragen. Toch was ze, zelfs zo, nog steeds prachtig. En eerlijk gezegd had ik er weinig over te zeggen—ze was aan het rouwen, en ergens had ze een punt. Het was tenslotte mijn schuld dat haar moeder dood is.

Met zijn drieën stappen we in de auto. Ik zit achter het stuur, Fay neemt plaats op de bijrijdersstoel, en Sem moet achterin zitten, simpelweg omdat Fay beweert snel misselijk te worden in de auto.

Wanneer ik in de achteruitkijkspiegel kijk, zie ik hoe Sem boos uit het raam staart. Hij is duidelijk niet blij met zijn plek op de achterbank. Fay en ik wisselen een blik en onderdrukken een lach.

Bij aankomst kijkt Fay haar ogen uit. Mijn casino torent hoog en breed boven ons uit, felgekleurde lampen flikkeren langs de gevel. Naast het gebouw ligt een grote parkeergarage, waar ik de auto naar binnen stuur. Fay en ik stappen uit, maar Sem niet. Hij bonkt boos op de deur.

Ik schiet in de lach—achterin zit altijd het kinderslot erop, omdat ik soms gevangenen vervoer. Fay giechelt naast me en we aarzelen even, twijfelend of we hem gewoon laten zitten.

Uiteindelijk geeft Fay als eerste toe en opent de deur. "Het is dat ik blij ben je eindelijk weer te horen lachen," zegt Sem met een overdreven zucht. "Anders had ik héél boos geweest."

Jack
Ik pak Fay's hand vast en leid haar het gebouw in. De parkeergarage is enorm, met extra parkeerplekken boven voor de VIP's. Daar zal ik in de toekomst natuurlijk zelf staan. Maar voor nu wil ik Fay ook graag de garage laten zien.