Gevangen in de onderwereld

Hoofdstuk 12: Omegascape (Fay)

Let op: Dit hoofdstuk speelt zich af in de fantasiewereld van Fay, een wereld die zij ervaart/ creeërt  tijdens het dissociëren. Dit proces, dat zij kent als "Faystate, het trucje van Jack," brengt haar naar een magische fantasiewereld genaamd Omegascape. Hier ontsnapt Fay aan de werkelijkheid en betreedt ze een rijk dat zij ooit zelf heeft gecreëerd, vol betovering en avontuur. Omegascape weerspiegelt haar diepste verlangens en angsten, biedt troots en zorgt ervoor dat Fay het hede niet actief meemaakt.

Als je geen fan bent van fantasy, is alleen het schuin gedrukte stukje tekst nuttig. De hoofdstukken die zich afspelen in Omegascape kun je gerust overslaan zonder de kern van het verhaal te missen.

Mijn ogen schoten open. Duisternis omhulde me, dik en allesverslindend. Het voelde alsof ik viel, eindeloos, zonder begin of einde. Mijn maag draaide, mijn ademhaling versnelde. Geen grond, geen muren, alleen de leegte die me opslokte. De val leek een eeuwigheid te duren, en een diep verlangen naar iets stevigs onder mijn voeten begon zich op te dringen. Niet iets hards, bedacht ik me. Ik wilde ergens zacht op landen, iets dat me zou opvangen.

En alsof mijn gedachten het universum stuurden, verscheen er een net onder me. Het rekte zich uit, veerkrachtig en zacht, alsof het speciaal was gemaakt om mijn val te breken. Ik stuiterde een paar keer heen en weer voordat het me eindelijk stil hield. Voor een moment durfde ik amper te bewegen. Mijn hart bonsde in mijn borstkas, maar ik leefde.

Langzaam keek ik om me heen. De eindeloze duisternis waarin ik had gevallen was verdwenen, alsof het nooit bestaan had. Onder het net zag ik zachtgroen gras. Gras? Dat was onmogelijk... of toch niet? Ik zette mijn tanden op elkaar, klauterde moeizaam uit het net en zakte op mijn knieën in het gras. Het voelde koel en echt onder mijn vingers. Ik staarde naar mijn handen, mijn armen, mijn... laarzen?

Verward keek ik naar mijn outfit. Ik droeg een soort pantser, strak en gedetailleerd. Donkerrood met zwarte accenten en gouden details. Het glinsterde in het licht, als iets uit een droom of een ander tijdperk. Een stevig borststuk beschermde mijn bovenlichaam, maar was tegelijkertijd elegant. Mijn lange bruine haar was in een strakke vlecht gebonden, versierd met een delicate gouden krans.

Het voelde zwaar. Niet alleen het pak, maar ook... Ik greep naar mijn rug en voelde metalen grepen. Zwaarden. Twee zwaarden, stevig aan mijn rug bevestigd. Een koude rilling liep langs mijn ruggengraat. Dit moest een vergissing zijn. Ik was geen krijger, geen held uit een sprookje.

"Waar ben ik?" fluisterde ik. Mijn stem klonk schor in de stille lucht, alsof zelfs de wereld mijn aanwezigheid niet had verwacht.

Langzaam draaide ik om me heen, mijn blik glijdend over de betoverende omgeving. Ik stond op een bergtop, omringd door een zee van wilde bloemen die zachtjes meedeinden in de bries. Een beekje kabbelde rustig verderop, het water helder en kristalblauw. Voor me strekte een weids veld zich uit, terwijl bomen de rand van een bos markeerden. De lucht was zo helder dat het bijna pijn deed aan mijn ogen, en de zon hing als een gouden schijf hoog aan de hemel. Het was prachtig, als een droom die ik nooit wilde beëindigen.

Maar de vraag bleef in mijn achterhoofd hangen: Waar was ik?

Het duurde even voordat het besef langzaam begon te dagen. Het vallen... de manier waarop het net verscheen precies toen ik het wenste... het kon geen toeval zijn. Ik staarde naar het landschap om me heen, en een sprankje van een idee vormde zich. Deze wereld was niet echt. Dit was míjn wereld. Alles hier bestond omdat ik het zo wilde. Om het te testen, sloot ik mijn ogen en stelde me een kampvuur voor, warm en knisperend. Toen ik mijn ogen opende, was het vuur daar, de vlammen dansend op een bries die ik niet eens voelde.

Ik haalde diep adem en liet het doordringen: ik was de schepper van deze plek. Wat dit ook was, deze wereld gehoorzaamde mijn gedachten. En eerlijk gezegd? Ik kon hier wel aan wennen.