Gevangen in de onderwereld

Hoofdstuk 26: Dit is mijn nummer twee (J&S)

Samen met Sem stond Jack naast het bed van Fay. Ze had nog steeds niet bewogen. Jack sloot zijn ogen en luisterde naar het monotone gepiep van de monitor die haar hartritme aangaf.

Gelukkig was er, terwijl hij en Sem weg waren, niets met haar hart gebeurd. Ze zou het waarschijnlijk overleven, maar het bleef spannend.Ik kijk voorzichtig naar Sem. "Je ziet er niet uit, broer," zegt hij tegen me.

Ik wil antwoorden dat het wel meevalt, maar dan valt mijn blik op mijn handen. Mijn knokkels doen pijn. Pas dan zie ik de druppels bloed—Ryan's bloed—die nog steeds aan mijn huid kleven. Ik heb hem zo hard geslagen dat zijn bloed nu op mijn vuisten zit. Een misselijk gevoel kruipt omhoog, en geschrokken kijk ik naar Sem.

"Ga douchen, Jack," zegt hij rustig. "Onze volgende taak is pas over een paar uur."

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik staar naar mezelf in de spiegel. Ik voel me verschrikkelijk.

Ik heb gewonnen.

Maar Fay ligt in een kunstmatige coma, Sem's rug is getekend door diepe littekens, en Ryan is dood. Dus heb ik echt gewonnen?

Mijn blik blijft hangen op mijn handen. Ryan's bloed zit er nog steeds op, een donkerrode herinnering aan wat ik heb gedaan. Het is al uren geleden dat ik hem vermoordde. En over slechts een paar uur moet ik opnieuw moorden.

Ryan's nummer 3 en 4.

Of eigenlijk... alleen nummer 3. Nummer 4 is voor Sem.

Ik ben geen fan van executies, maar ik heb geen keuze. Ze weten allebei het geheim van de Faystate. Wat kan ik anders doen? Als ik ze laat leven, riskeren we dat het uitlekt, dat Fay nóg meer in gevaar komt. En als we ze samen uitschakelen, straalt dat kracht en dreiging uit.

Maar ik ken deze gasten. We hebben samengewerkt, missies gedeeld. Het idee dat ik ze moet vermoorden, voelt als een steen op mijn borst. Een gewicht dat ik niet van me af kan schudden.

Tegelijk weet ik dat Sem nu, in zijn oude kamer, hetzelfde ervaart—misschien nog wel erger. Hij moet straks iemand doden. Publiekelijk.

Ik heb me altijd afgevraagd of ik de juiste keuze heb gemaakt door Sem mijn nummer 2 te maken. Hij heeft niet de brute kracht van een vechter, is niet van nature agressief, en fysiek is hij geen dreiging. Maar er is één ding waar ik nooit aan getwijfeld heb: zijn loyaliteit. En dat is voor mij meer waard dan rauwe kracht.

Toch blijft er een risico. Wat als Sem het niet kan? Wat als hij nummer 4 niet vermoordt? Dan worden we in één dag de grap van de Ravens.

Maar hij moet. Er is geen andere keus.

De mond van de twee Ravens moet worden gesnoerd voordat ze de kans krijgen het geheim te onthullen.

Ik kijk opnieuw naar het bloed op mijn huid.

Twintig minuten sta ik hier al. Staren naar mezelf.

Ik zou moeten douchen, maar ik wil niet. Dan zou ik zijn bloed wegspoelen. En ondanks alles... heb ik moeite met zijn dood. Het verbaast me ergens. Maar Ryan en ik waren goede vrienden.

Althans, vroeger.

Zoals hij op het einde was... dat kon echt niet meer. Ik moest ingrijpen.

Mijn gedachten dwalen af naar zijn laatste woorden:

"Ik was van nature geen slecht mens. Dat weet je, Jack. We waren beste vrienden. Maar de verantwoordelijkheid en macht van nummer 1... het stijgt snel naar je hoofd. Alles ligt in jouw handen. De levens van duizenden mensen hangen af van de keuzes die jij maakt. Het is echt niet zo geweldig als je denkt. De macht zal je veranderen, Jack."