SILENT CRY

V.

Gün doğarken Stephanie, kan çanağına dönmüş gözlerle kanepesinde oturmaya devam ediyordu. Kevin'ın bu kadar kolayca dışarı çıkabilir olması uykularını kaçırıyordu genç kızın.

En ilginç olanı ise kamera kayıtlarında küçük çocuğun dışarı çıktığının görünmüyor olmasıydı. Ahmet'in söyledikleri bir yandan beynini kemirirken elindeki ipuçlarını birbirine bağlayamıyordu.

Eline bir defter alıp yazmaya başladı

- Ulaşılamayan eski doktor

- Tutarsız kan tahlilleri

- Güvenlik açıklıkları

- Ahmet?

Kafasında binlerce tilki dolaşıyorken hiçbirinin kuyruğu birbirine değmiyordu. Bilmediği onca şey arasından bildiği bir şey vardı ki o da bundan sonra gözlerini daha açık tutması gerektiğiydi .

Saatine baktı, vizit saatine daha üç saat vardı. Hemen duş alıp çıkmalıydı. Günlük telaşa dalmadan Kevin'in odasına bakmak istiyordu. Odadan çıkmadığına göre odanın içine odaklanmalıydı.

Çocukların odalarının olduğu kata çıkarken görevli asansörüne ilerleyen birisini gördü. Elinde kan numuneleri vardı. Herhangi bir tahlil istemediği için meraklanmıştı genç kız. Telaşla seslendi.

- "Bir dakika! Bakar mısınız?"

Adam mı kadın mı olduğunu anlamadığı kişi onun sesini duyunca hızla gelen asansöre binip yüzünü sakladı. Tam kapı kapanırken ulaşabilmişti ama hiçbir şey görememişti. Yukarı baktığında asansörün aşağı indiğini gördü. Halbuki laboratuar üst kattaydı. Cebindeki dect'ini çıkarıp hemen birinci kat güvenliğini aradı .

- " Alo Sam!"

- " Buyurun doktor hanım.

- " Asansörden inen kişiyi durdurman lazım. "

- " Asansörden kimse inmedi doktor hanım"

- " Ama.. Nasıl olur?"

- "Şu anda asansör kapısına bakıyorum doktor hanım. Kimse inmedi."

Telefonu kapatan genç kız bir süre olduğu yerde kaldı. Hayal mi görmüştü yani?

~~ ~ ~~~~ ~ ~~~~ ~ ~~

Asansörün önünden ayrılıp Kevin'ın odasına geldi genç kız. Yavaşça kapıyı araladığında küçük çocuğun hala uyuduğunu gördü. Yatağın yanına yanaşıp gür siyah saçlarını okşadı. Burada geçirdiği her gün profesyonellikten uzaklaşıyordu. Kevin ve Damian hiç olmayan kardeşleri gibi olmuştu. Doktor olmasından gelmiyordu bu özenin tamamı. Stephanie olarak hayatına kabul etmişti bu çocukları. Kevin, Damian ve Aaron.. Ailesinin bir parçası gibi olmuştu.

Yataktan uzaklaşıp odayı dolaşmaya başladı. Odanın her yeri Legolardan inşa edilmiş binalarla doluydu. Birçok bina beline kadar yükseliyordu. Her biri muazzam olan bu eserlerin en göz kamaştırıcı olanı odanın sol duvarını kaplayan kale duvarıydı. Küçük çocuk bir masaldan esinlenerek inşa etmişti burayı. Yanına da büyük bir ejderha çizmişti. Kale kapısını bekleyen ateş saçan bir ejderha... Böyle bir şey yapabilen bir çocuk nasıl normal davranışlar söz konusu olduğunda yaşının gerisinde hareket edebilirdi anlamıyordu. Çok ilginç bir vakaydı Kevin.

Odanın içinde attığı tur bittiğinde eli yine boş kalmıştı. Buharlaşmadıktan sonra bu odadan çıkması imkânsızdı. Rutin işlerini hallettikten sonra arşive uğrayıp Damian'ın ilk aldığı darp raporunun bulunmasını istedi. Kulaklarındaki duyu kaybının seyrine bakmak istiyordu. Duyu kaybı ilerliyor muydu bilmeliydi.