İbrahim her ne kadar aklını bu düşünceden uzak tutmaya çalışsa da artık dayanamıyordu. Gamze ile Mert'i bir araya getirmemeye uğraşıyordu. Bunu yapması da kendisini suçlu hissetmesine neden oluyordu. Bu yüzden Mert'in karşısına geçip bunu konuşmaya karar verdi. Oturduğu yerden kalkıp eve doğru yürüdü. Eve geldiğinde Mert'i balkonda dalgın bir şekilde otururken buldu.
İbrahim:
-Oğlum bak kaç zamandır söylemeyeyim dedim ama yok.
-Sana da merhaba kardeşim. İyiyim sen nasılsın?
-Aman abi ya selam işte.
-Neyin var la senin?
-İşte müsade edersen söyleyeceğim.
-Tamam tamam söyle hadi ne oldu?
-Mert sen.. Sen, sen Gamze'ye aşık mı oldun?
Mert bu soru karşısında oldukça afallamıştı. Aslında bu soruyu bekliyordu ama yine de afallamıştı. Gamze'ye karşı içinde bir şeyler vardı bunu o da biliyordu. Ancak bu aşk mı yoksa başka bir şey mi işte bunu bilemiyordu. Bu duygu her neyse çok garipti. Derin bir nefes çektikten sonra içindekileri olduğu gibi İbrahim'e anlatmaya karar verdi.
-Bak çok garip duruyor farkındayım ama bu değişik bir şey. Bende oturmuş bunu düşünüyordum zaten. Sana nasıl söyleyeceğimi, daha doğrusu ne söyleyeceğimi.. Ben sanki Gamze'yi çok uzun zamandır tanıyormuşum gibi hissediyorum yanındayken. Onu görünce zihnimde garip şeyler oluyor. O bana..
-Abi niye sustun o sana ne? Söylesene!
-O bana kardeşimi hatırlatıyor. Yıllar önce benden aldıkları ve bir daha göremediğim küçük kardeşimi, Merve'yi.
-Nasıl ya?
İbrahim gerçekten şaşırmıştı ve aptalca şeyler düşündüğü için kendisine kızıyordu. Konuşmaları orada bitmiş ve İbrahim odasına geçmişti. ''Nasıl tanıdık gelebilir ki'' diye düşünüp duruyordu. Bu hissi Gamze'ninde hissettiğinden adı kadar emindi. Ertesi gün ikisi de biraz daha rahatlamışken bu konuyu Mertle daha uzun olarak konuşacaktı.
