ilk iş günü beklediğinden daha iyi geçmişti. ''Çocukları özlemişim'' dedi kendi kendine. Eşyalarını topladı ve çıkmaya hazırlandı. Mahallesine geldiğinde yine aynı sakin haldeydi sanki sabah hiç bir şey olmamış gibiydi. Sabah gördüklerini düşünmeye başladı yine. O adama neler olduğunu çok merak ediyordu. Bunları düşünürken apartmanın kapısına geldi. İki gündür sürekli gördüğü o hoş adamla karşılaştı yine kapıda. Birbirlerine gülümsediler. Tam bir şeyler söyleyecekti ki arkadan bir ses geldi : ''İbrahim, hadi!'' Hoş adam bu çağrının üzerine tekrar gülümseyerek apartmandan çıktı. İbrahim.. demek adı buydu. Gamze garip hissediyordu. Bu adamda çekici bir şeyler vardı. Kendine şaşırdı. ''Ben esmerlerden hoşlanmam ki'' diye düşündü ama bu tabusunun yavaş yavaş yıkıldığını hissedebiliyordu. Evine geldiğinde çantasını indirirken yine omzundaki o sızlamayı hissetti. Bütün gün ara ara zorlamıştı Gamze'yi bu ağrı. Üzerini çıkartıp aynaya sırtını dönüp baktı. Sol omzunda bir morluk vardı. ''Allah Allah, ben bu kadar deli mi yatıyorum yahu? Kim bilir nereye vurdum?'' dedi kendi kendine. Mutfağa gidip dolaptan bir krem aldı ve banyoya ilerledi. Yorgunluğunu atmak için ılık bir duş aldıktan sonra yine aynanın karşısına geçip kremi yavaş hareketlerle omzuna sürdü. Daha sonra okuma koltuğuna geçip kitabını eline aldı. Bir kaç dakika geçtikten sonra kitabını okumak yerine elinde tutup etrafına boş boş baktığını farketti. Daha fazla kendini zorlamayıp kitabı bıraktı ve bilgisayarının başına geçti. İbrahim'i bulmayı amaçlıyordu ama nasıl yapacağını o bile bilmiyordu. Sonuçta adından başka onunla ilgili bildiği hiç bir şey yoktu.
İbrahim:
-Oğlum tam kızla konuşacaktım sen niye sesleniyorsun ki yaa? Biraz daha bekleseydin ne olurdu sanki?
-Ya ben nereden bileyim? Söyleseydin konuşacağım diye susardım, bağırır mıydım hiç? Ayıp ediyorsun bak bozuluyorum.
-Tamam ben heyecanlandım ondan öyle şey yaptım ya. Tamam tamam yok bir şey hadi gidelim.
İbrahim ve Mert çokta uzun sayılmayacak bir süredir arkadaşlardı. Ancak geçmişleri onları bir arada tutmaya yetmişti. İbrahim 29 yaşında, Mert ise 32 yaşındaydı. İbrahim'in geçmişi onun adına hiç te iyi gitmemişti. Kendince lanetlendiğini düşünüyordu. Çünkü bir anda işten kovulup, oynadığı takımdan atılmasının ve bir de üzerine nereden çıktığı bilinmeyen bir borcun kalmasının başka bir açıklaması olamazdı. Bir de çocukluk aşkı vardı İbrahim'in, sonu hüsranla biten.. Aynı yerde büyümüşlerdi onunla. Her zaman birliktelerdi. Bu nedenle aralarındaki belki de aşk değil alışkanlıktı. Aralarındaki her ne ise İbrahim'i ona bağlamıştı bir kere. Her şey güzeldi. Büyüyünce evlenecekler, mutlu bir hayat yaşayacaklardı. Ancak bu hiç bir zaman olmadı. Çünkü çocukluk aşkı hiç bir zaman büyüyemedi. Daha on yedisindeyken o kötü hastalığa -kansere- yenik düşmüştü. O zamandan beri İbrahim hep yalnızdı. Şimdi ise Gamze'de garip bir şeyler hissediyordu. Belki de ona çocukluk aşkını hatırlattığı içindi bu duygu. Yaşadığı bunca olumsuz olaydan sonra yeni bir başlangıç yapmak için taşınmıştı bu mahalleye sekiz yıl önce.
Mert için ise hayat daha zorlu başlamıştı. Küçük yaşta evlerinde çıkan yangında ailesini kaybetmişti. Küçük kardeşi Merve ile birlikte yetimhaneye verilmişlerdi. Yetimhane hayatına adım attıklarında Mert 8, kardeşi Merve ise 3 yaşındaydı. Ancak kader onu bir yıl sonra da kardeşinden ayırmıştı, kardeşi evlatlık verilmişti ve Mert onu bir daha hiç görememişti. Kardeşi gittikten sonra yetimhanedeki hayat daha da kötü gelir olmuştu ona. Nedeni ise unutamadığı ve yetimhaneden kaçmasına neden olan o olaydı.. 15 yaşındayken kaçmıştı yetimhaneden daha doğrusu buna mecbur kalmıştı. Kaçtıktan sonra kendine kalacak yer ve iş aramakla geçti uzunca bir zamanı. Sonra yaşlı bir adam ona yardım etti. Tamirci dükkanı vardı. Mert'e orada iş vermiş ve dükkandaki odada kalmasına izin vermişti. Bu yaşlı adamın yanında tam on bir yıl kalmıştı Mert. Bu adam onun ailesi olmuştu artık ve Mert ikinci kez ailesini kaybetmişti. Artık kimsesi kalmamıştı. Nereye baksa on bir yıllık hayatını görüyordu. Canı acıyordu ve bu acı ona geçmişini, gerçek ailesinin acısını hatırlatıyordu. Buna daha fazla dayanamazdı. Gitmeye karar verdi ve dükkanı kendi çocukluğuna benzettiği bir gencin ailesine devretti. Oda İbrahim gibi yeni başlangıcını yapmak için bu mahalleyi seçmişti ve altı yıldır buradaydı.
