Asi ve Kurt

14. Evine Hoşgeldin

Dünyanın sevgisine gerek yoktur belki de. Bir kişi yeter bazen. 

Kermit

Diğer hikayelerde buluşalım 🙌🏻

🌙 Düzenbaz (Tarihi Kurgu)
🌙Uyanış (Fantastik)
🌙Karalama Günler

Eleştiri ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.

Victoria

"Safir."

Uyuma numarama devam edemedim bu tek kelimeyi duyduğum an. Yüzümde bir gülümsemenin filizlenmesine izin verdim. Her ne kadar bakmasam da onun da gülümsediğini biliyordum. Sesi bile kalbimin ritmini hızlandırmaya yetiyordu. Tüm kan yine yüzüme hücum etmişti. Kızardığım için daha da utandım sonra.

"Asi."

Sıcak nefesini dudaklarımda hissetmemle nefesim kesildi, kapalı gözlerimden bir damla süzüldü. Hıçkırarak ağlamaktan bir adım uzaktaydım. Ölüm soğukluğundaki parmaklarıyla yanaklarımdan süzülen damlayı yakaladı. Nasıl bir işkenceydi bu böyle?

Sanki camdan yapılmışım gibi davranıyordu bana. Yoksa kırmaktan mı korkuyordu beni?

"Yapma böyle ne olursun sevgilim." Sesi hipnotize ediciydi içinde yaşadığım tüm güzel anıları barındırıyordu, benim için eve dönüş çağırısıydı. Ona bakmamak için zorladım kendimi. Yavaş yavaş göz kapaklarım yukarıya kalktı inatla. O kadar yakındık ki. Ondan yayılan şarap ve naneli sabunun kokusunu alabiliyordum. Ezberlediğim o güven veren kokuyu içime çektim ve omuzlarım düştü. Sonunda pes etmiştim.

Yüce tanrım bir acı fiziksel olmadan nasıl bu kadar kanatabilirdi insanı?

Nazik bir şekilde çenemi tuttu ve gözlerimi gözlerine sabitlemem için biraz müdahalede bulundu. Gülümsedi. Buruk gülümsemesini görünce boğazımdaki yumru yutkunmama imkan vermedi.

"Gözlerinde, gözlerimi görmeyi seviyorum. Diğer yanımı görmeyi seviyorum." Dedi. Söylediklerinde samimi olduğunu biliyordum. Ama bu daha çok kanatıyordu beni. Dudaklarıma hızlı bir öpücük bırakıp geri çekildi. Öpücüğün afallatıcı etkisinden kurtulunca ona doğru döndüm.

Titreyen ellerimi yüzüne uzattım, hemen elime yasladı yüzünü. Kirli sakalları elimi gıdıkladı. Yavaş hareketlerle ellerim çok iyi bildiğim yüz hatlarında sırayla ilerledi. İlk kez sabırsızlanmadım. Her anı yeniden yaşayarak ezberleyerek devam ettim. Bronz heykelleri kıskandıracak güzellikteki burnu hafifçe kızarmıştı. Çelik mavi gözleri sanki gördüğü en ilginç varlıkmışım gibi gözünü kırpmadan baktı bana. Bakışlarına karşılık verince yüzümdeki ifade yumuşadı. Ellerimi kumral dalgalı saçlarına geçirdim. Başımı boynuna gömdüm. Çok soğuktu. Vücudundan yayılan soğuk beni dondursa bile sesimi çıkarmadım. Bir daha böyle bir fırsatım olmayabilirdi, bunu elimden alabilirlerdi.

"Kimseye veda bile edemedim. "dedim sesim fısıltıdan farksızdı. Defalarca tartıştığımız konuya geri dönünce keyfinin kaçacağını düşünerek yanılmıştım. Benim mutsuzluğum onu daha çok üzüyordu ama bundan başka çaremizin olmadığını biliyorduk.

"Veda etmeyi sevmem." Eskiden her gece buluştuğumuzda kaleye dönmem gerektiğinde söylediği sözleri tekrar etti anılara dalarken. Beni kendine çekmesine izin verdim. Başımı göğsüne yasladım. Kollarını başının altında birleştirip kararan bulutları izlemeye başladı. Sonsuza kadar böyle kalabilmeyi diledim. Son nefesimi bu kollarda vermek istedim.