Asi ve Kurt

3. Bir Anlaşma

Diğer hikayelerde buluşalım 🙌🏻

🌙 Düzenbaz (Tarihi Kurgu)
🌙Uyanış (Fantastik)
🌙Karalama Günler

Karaorman'dan çıkınca derin bir nefes aldım. Karanlığa alışan gözlerim kamaştı, parmaklarımı kör edici ışığa siper ettim.Yol boyu elimde sıktığım pembe kristale baktım. Az önce yaptıklarıma ben bile inanamıyordum.

Bunun bilinmesi Londra'da kafamın kesilmesi için yeterliydi.

"Sana inanamıyorum Asi. Nasıl bir cadıya güvenebilirsin? Bize yaptıkları onca şeyden sonra, hanene yapılanlardan sonra?" Sesini giderek yükseltiyordu, bizi duyabilecek insanları ya unutmuş ya da artık umursamıyordu.

"Biraz daha bağır ki beni sürükleyerek darağacına göndersinler." Hemen etrafa bakındı, ürpermişti. Sesini kısma zahmetine girmişti artık, "At onu. Çok ciddiyim." Dedi.

Oldukça açıkça belirtmek isteyerek, "Hayır." Diyerek kestirip attım.

Bana doğru eğilip yüzüme baktı. "Bu da ne demek oluyor şimdi?

"Atmayacağım işime karışma."

"Böyle işler başa uğursuzluk getirir." Amy inançlı bir kızdı, belki de tanıdığım en temiz kalpli insandı ama bu konuya daha fazla karışmamalıydı, kendi iyiliği için artık bu konu hakkında soru sormamalıydı.

"Daha fazla ne olabilir ki sanki ?"

Ufak tartışmamız sürerken koruluğun arkasında bir hareketlenme başladı.

Zamanlamam o kadar kötü ki. Atlı birlikler bize doğru yaklaştı. Saklanmak için fazlasıyla geç kalmıştık. Ellerinde hanemin flaması dalgalanan birlik bize doğru ilerliyordu. Aqua'nın vahşi tutumu geri döndü, toprağı eşelerken delice kişniyordu. Aqua'nın yabaniliğini bilen birlik etrafımızda bir çember oluşturmaya başladı. Giderek daralan alandan rahatsız olan Aqua ortalarında mahsur kaldı. Bu kesinlikle iyi bir fikir değildi.

Sonra çemberde ufak bir açıklık oluştu. Ağabeyim Xavier ile karşı karşıya kaldım. Babamınkini andıran gri gözleri kibir ile kısılıp yargılayıcı bir hal aldı. Burnumu hafifçe havaya kaldırdım. Pelerinimin başlığını indirdim. Meydan okurcasına gözlerimi gözlerine dikmiştim. En ufak bir çekincem olmadığını anlamasını istiyordum.

"Nereden geliyorsun?" O gri gözlerdeki öfke yadsınacak gibi değildi. Biliyordu.

Gülümsedim. "Neden bildiğin soruların cevabını soruyorsun?"

"Senden de duymak isterim." Tükürür gibi konuşuyordu. Tartışmayı kısa kesmeyeceğine artık emindim. Bu basit bir ikazdan fazlasıydı, bana gözdağı vermeye kararlı gibiydi.

"Karaorman'dan çıktığımı gördün."

"Karaorman'dan ha ?" Gözleri sırtımdaki yaya kaydı. Xavier'i gören Amy panikle iyice bana sarıldı.

Askerler arasında fısıldamalar başlamıştı bile.

"Kim olduğunu sanıyorsun ?" Diyerek belki de o an dünyanın en yanlış sorusunu bana yöneltme gafletinde bulundu.

Hafifçe başımı onun olduğu tarafa çevirdim. "Clayton Düşesi Victoria Blackwood." Sesimde duygudan eser yok.

Xavier ağabeyim olabilirdi ama içimde ona karşı olan sempatinin azaldığını ikimizde biliyorduk. Bunun için gerçekten haklı sebeplerim olduğunu da.

"Peki madem, bunun cezasını da biliyor musun Clayton Düşesi?" Benimle emir eri gibi konuşmaya başlaması hiç hoşuma gitmedi.

Daha fazla sabrım kalmamıştı. "Sesini alçaltmanı öneririm Xavier. Benden daha yüksek bir mevkide değilsin. Şimdi yolumdan çekil de birbirimize sonradan pişman olacağımız şeyler söylemeyelim."