Yes, He Is ||Larry A.U. #Netties2016||

~6~

"Je bent niets Louis, ga toch weg. Niemand heeft wat aan je. Beter was je dood."

"Je moet oprotten, ondankbaar kind! Wees blij dat je vader en ik je verzorgen, we kunnen je net zo goed in een weeshuis stoppen."

"Nee! Nee, pap alsjeblieft niet! Doe me geen pijn!"

"Vieze faggot."

"Dood gaan is als slapen, maar dan zonder droom."

"Ik haat je."

"Alles komt goed, als je maar gelooft."

"Nee! Ga nog niet, ik moet je nog zo veel vertellen."

Louis schiet overeind en spert zijn ogen wijd open. De losse flarden van gebeurtenissen uit zijn leven waren in een droom voorbij geschoten. Hij kneep zijn ogen samen en zag het allemaal opnieuw gebeuren.

Meteen sloeg hij zijn ogen weer open  en keek om zich heen. Hij zat nog altijd tegen de muur, iets onderuit gezakt weliswaar, maar verder geen verschil. Er blonken kleine plakkerige druppeltjes zweet op zijn voorhoofd en gezicht. Hij likte zijn lippen en proefde het zweet, wat vermengd was met een zoute vloeistof. Onmiskenbaar tranen.

Louis wreef de slaap uit zijn ogen en rekte zich uit om zijn spieren op gang te laten komen. Hij stelde zijn oren op scherp en luisterde de geluiden af die hij hoorde.

Op straat scheurde een auto voorbij. Wind jaagde door de bomen. Een kat sprong op een vuilnisbak. Alledaagse geluiden waren iets dat Louis gewend was. Vaak luisterde hij 's nachts van uit zijn raam naar de geluiden die het duister van de nacht met zich mee nam. Het kalmeerde Louis, net als de sterren en de maan.

Opeens hoorde hij stemmen. Hij kon de harde ruwe stem van Harry onderscheiden, maar er waren ook nog twee andere, onbekende stemmen.

'Heb je het geld?' Vroeg een onbekende stem.

'Nee.' Hoorde hij Harry zeggen. Zijn zekere, zelfvoldane stem was verdwenen en had plaats gemaakt voor iets dat leek op angst.

'Waarom niet?' Vroeg nog een stem, maar deze was dringender. Je kreeg het gevoel alsof je moest antwoorden. Louis hoorde een tijdje niets en toen een deur open en- dicht gaan. Hij hoorde Harry een trap op strompelen en na een tijdje een douche stromen. Het water klettterde op de grond, waaruit Louis afleidde dat het van steen was gemaakt.

Louis besloot zich er niet op te concentreren en wou weer gaan slapen. Hij had geen zin in de vieze zaakjes van Harry en probeerde zo veel mogelijk van hem te missen. Hij liep naar zijn bed en trof daar een oud kussen en een laken aan. Hij wist dat hij niks beters zou krijgen, dus protesteerde hij ook niet.

Hij was toch te moe.

.

Louis werd wakker van een deur die open ging. Langzaam opende hij zijn ogen en liet ze wennen aan het plotselinge licht waarmee de kamer gevuld werd. Zodra zijn zicht goed genoeg was keek hij richting de deur, waar hij een hoop bruine krullen aan trof. Meteen voelde hij zijn voorhoofd prikken en zijn bloed borrelen. Hij had standaart een afkeurend gevoel opgebouwd bij het zien van zijn hoofd.

Harry strompelde neidig vloekend de kamer in.

'Verdomme, ik raak nooit meer ook nog maar één druppel drank aan.'

Louis rekte zich uit op het verotte bed. Zijn spieren waren belachelijk stijf geworden door het slapen op hout. Het deed hem denken aan de vakanties waarbij Louis met zijn vader in een tent  sliepen.

Hij kroop moeizaam overeind terwijl Harry nog altijd vloekend zijn kant uit liep. Louis liet zijn blik onwillekeurig over Harry glijden. Hij zag dat Harry alleen een joggingsbroek droeg. Zijn bovenlijf was ontbloot, wat Louis in een ongemakkelijke positie bracht. Hij kon zijn ogen niet van de schijnbaar gladde huid af houden en bleef onherroepelijk staren. Louis had gister al gemerkt dat Harry gespierd was en dat hij tattoos had, maar nu hij alles kon zien leek Harry zelf wel een enorme tattoo. Zijn huid bestond groten deels uit zwarte inkt, en voor de rest uit spieren. Harry was ondertussen bij hem komen staan en Louis ging verder met het bestuderen van Harry's lichaam. Hij zag een aantrekkelijke V-lijn, die ondanks al zijn tattoos vrij goed te zien was.

Louis was goed opgevoed. Redelijk goed. Hij wist dat staren onbeleefd was, maar hij kon momenteel echt niet anders. Harry's lichaam leek hem haast toe te roepen; "kijk naar mij!"

'Ik weet dat ik sexy ben, maar kan je alsjeblieft stoppen met staren.' Gromde Harry chagrijnig. Louis voelde een betrapt gevoel prikken in zijn nek en keek met een rood hoofd omlaag. Ondanks dat had hij nog altijd dat nare gevoel van ongenoegen in zijn onderbuik. Zo een gevoel die je ook wel eens hebt als je moeder iets onbekends heeft gekookt, wat volgens haar echt lekker is, maar jij zelf zou kunnen zweren dat je het zag bewegen.

Terwijl hij nog altijd stijf op het bed zat had Harry een bord en een glas drinken naast hem neer gezet. Lauwe melk gutste over de rand en een droog broodje liet kruimels achter op het glazen bord.

Louis koesterde persoonlijk een enorme haat voor Harry. Elke keer als hij in zijn buurt kwam had hij de stille neiging om hem een trap in zijn zak te verkopen. Wat hij nooit deed, niet alleen omdat het raar is om zomaar iemand te trappen, ook omdat hij het lef niet had.

Wat ook een van de redenen was dat Louis een hekel had aan Harry, was niet eens Harry's schuld. Maar toch echt zijn eigen. De reden was dat Louis niks durfde. Hij was opgevoed in een keurig gezin, zonder drank, drugs, seks en geweld. Dat maakte hem zo verschrikkelijk kwetsbaar. Hij kreeg al de neiging om te huilen als Harry hem aanraakte, of als iemand iets snijdends zei. Louis was nooit zoals Harry gehard door het leven. Hij zou zich een Harry kunnen voorstellen die als een badboy op een school rondwandelde en iedereen nam, ongeacht het geslacht. Hij zou vervolgens van school getrapt zijn, gevolgd door het huis, en zo op straat beland.

Louis keek lipbijtend opzei en trof daar het onaangetaste ontbijt aan.

Louis had onwerkelijke trek, maar dat had hij zelf niet door. Harry was ondertussen arrogant weg gelopen, dat had Louis om de een of andere reden veel meer doen schelen. Het was niet het feit dat Harry geen shirt droeg, of dat hij zo een verschrikkelijke pesthekel had aan Harry.

Nee, Harry was vergeten de deur op slot te draaien, en dat betekende,

dat Louis kon ontsnappen.