Yes, He Is ||Larry A.U. #Netties2016||

~15~

'Waar ben je mee bezig!'

'Ik ga mee, wat is het probleem. Je moet niet zo zeuren, Styles.

'Ik wil je alleen maar beschermen!'

De twee jongens hadden zich gesteld in een lange rij mensen, die allemaal met identificatie bewijs en rollende ogen voorbij een uiterst chagrijnige bewaker gingen om hun leeftijd vast te stellen.  

Door het donker dat de nacht met zich mee bracht was alles vrij onduidelijk te zien, maar Louis wist wel dat de twee jongens, Luke en Niall, en het meisje, Taylor, al binnen waren. Hij en Harry waren achterop geraakt tijdens een discussie.

Het draaide erom dat Harry Louis te 'preuts' vond om in zo een club te stappen. Hij zei dat hij niet wou dat Louis werd opgemerkt door iemand, en Louis geloofde dat. Maar hij had niet in de gaten dat Harry absoluut niet de waarheid sprak.

In werkelijkheid wist hij hoe gevaarlijk het hier was voor kleine schattige schooljongentjes als Louis, en hij wou niet dat hem wat overkwam.

Ondertussen was de rij zo sterk verminderd dat de twee jongens bij de bewaker waren aan gekomen.

Louis bekeek de man met een ongeinterreseerde blik. Hij zag vrij weinig dat echt op viel, alleen een donker pak, waar de gezette man in zat. Dikke stoppels sierden een dikke kin, wat een treurige tint achterliet. Daarboven zaten twee volle roze lippen, bedekt met korsten en een bolle neus. De kleine priemende oogjes van de man vingen die van de gemiddelde jongen met de blauwe ogen.

'Leeftijd.'

'Ehm, eh 18?'

'Identiteits-pas?' De oogjes gleden vlug ondetzoekend over de letters op het pasje en keken over de rand naar Louis, die angstig slikte bij die blik.

De pas was niet zijn echte pas, hij was zelfs vervalsder dan het lichaam van Nicki Minaj.

Een zware bulderende lach galmde plotseling over de rij.

'Had ik je bijna te pakken hé! Het is prima, ga maar naar binnen ukkie.' bulderde hij terwijl Louis zich lichtelijk beledigd naar binnen begaf. Hij pufte arrogant en siste tussen zijn tanden door.

'Ik ben helemaal geen ukkie, ik heb alleen kleine botten.' Murmelde hij neidig en hij hoorde een zacht gegrinnik volgen.

'Jammer joh Lewis, je bent wel een ukkie.' Harry bleek achter hem te staan en grijnsde breed, waardoor een nette rij witte tanden vrij kwam.

Louis speurde de ruimte af, louter en alleen om te weten wie en wat er zich in bevond.

De muziek trommelde in zijn buik en hij begon zich al gauw daaierig te voelen. Louis wist, en had altijd al geweten, dat hij niet tegen drukte kon. En toch was hij mee gegaan. Alleen maar om zichzelf te bewijzen.

Naast hem bevond zich een hoop luchtverplaatsing plaats, waaruit Louis opmaakte dat Harry naast hem was komen te staan.

Louis verplaatste zijn blik naar rechts, waar Harry stond. De contouren om zijn lichaam werden versterkt door het directe licht van de lampen. Een gespannen gevoel pompte zich in zijn buik, Louis had gemerkt dat hij daar steeds vaker last van had. In Harry's bijzijn voornamelijk, al probeerde hij dat te vermijden. Terwijl Louis tuurde in de groene ogen begon hij zich iets te beseffen.

Als je goed, maar dan ook echt heel goed in de ogen van Harry Styles zou kijken, zag je niet wat je verwachtte te zien. Iedereen die iets weet van hem zou verwachten dat zijn of haar laatste uur geslagen was als je zo in die ogen keek. Maar Louis zag iets heel anders.

In de grote groene ogen zat geen lust, of moorddadigheid verscholen. Alles wat Louis zag was een gebroken jongen, uit glas geschapen, alsof het zo kon breken. Hij kon een verhaal van kleine omvang, maar grote betekenis aflezen in de ogen.

Opeena verscheen er een licht in de ogen, misschien was het een lamp, of een weerkaatsing. Louis kon niks met zekerheid speculeren, maar hij wist vrijwel zeker dat dit niet uit de bron van een licht kwam.

Kleime rimpels onstonden op het gelaat vande lange jongen met krullen, en Louis wist dat er een deel in zijn gezicht in beweging kwam.

Zijn blik gleed naar de zachte, roze lippen, die opengesperd waren alsof ze wat wouden vertellen. Maar halverwege werden ze al onderbroken.

'Harry, dude! Lang niet gezien!' Een jongen had zich bij het tweetal gevoegd en klopte Harry vriendschappelijk op de schouder. Hij had zijn onnatuurlijke grijze haar in een warrig model gezet, of een meisje had dat gedaan, je wist maar nooit.

'Zayn. Malik!' Gilde een schrille stem over de muziek heen. De jongen met het grijze haar keek verschrikt om zich heen en deed een poging tot vluchten, maar het was al te laat.

Een blond meisje was in beeld gekomen en liet haar blik hatelijk op Zayn hangen.

'En waar dacht jíj heen te gaan!' Snerpte ze. Ze had haar handen stevig tegen haar middel gedrukt, waardoor ze nog dominanter over kwam als ze al van nature deed.

'Ni-niks schatje. Gewoon wat vrienden..'

'Oh ja? En wie is dát dan!' En ze wees met een lange, smalle vinger op de kleine bruinharige jongen. 'Die kén ik niet hoor!'

'Dit is, eh. Hoe heet je?'

'Eh.'

'Lewis.' Bevestigde Harry snel, met een grijns waarbij hij zijn tanden ontblootte. Het blonde meisje knikte goedkeurend en besloot zich weer te wenden op Zayn.

'Waar heb je mijn tasje gelaten!' Gilde ze hem toe.

'Perrie, schat, die heb je thuis gelaten.' Zayn zuchtte vermoeid terwijl het blonde meisje, klaarblijkelijk Perrie genaamd, hem aan zijn arm mee trok en hem de huid weer vol scheld.

Louis had die minuten verrast naar het tweetal gekeken, maar hij raakte uit zijn trance door de heldere stem van een blonde jongen.

'Harry, Harry, Harry, Harry, Harry, Harry. Ze hebben nacho's!' Piepte hij terwijl hij van ene been op het andere wipte. 'En lekkere meiden! Harry, dit is nu al leuk!' Harry antwoorde niet en keek Louis even aan, die meteen weg keek bij die blik. Hij voelde een opgekrompen gevoel opkomen in zijn buik, wat hij steeds vaker had bij de groene ogen, maar hij negeerde het. Hij had andere dingen te doen.

Louis had genoeg van de rare scenes en personen en besloot even rond te gaan lopen.

Totaal onbekend bij de situatie liet hij zijn voeten een eigen gang gaan. Ze brachten hem bij alle hoeken, en in alle hoeken trof hij halfnaakte mensen aan. Bij de muren bevonden zich voornamelijk tafels en barren, vol met mensen en alcohol.

Een hand op zijn schouder liet hem uit zijn inspectie ontwaken en hij draaide zich vertwijfeld om, zodra hij het gezicht van een blond meisje opving borrelde er een teleuresteld gevoel op, en hij wist niet waarom, maar hij verlangde ineens erg naar die bruine krullen.

'Hi, Lou, zullen we wat gaan drinken?' Vroeg Taylor beleefd terwijl ze zijn hand vast pakte en hem geduldig richting een bar trok.

Zodra ze zaten bestelde Taylor al vrijwel direct twee zwaar alcohollistische dankjes voor ze. Louis slikte bij het zien van de volle glazen en pakte diegene die Taylor hem aanrijkte.

Met trillende handen zette hij het glas voor hem neer en murmelde een bedankje. Hij besefte nu pas dat hij natuurlijk ook moest drinken, en op die druppeltjes wijn die hij met nieuw jaar kreeg na, had hij nog nooit gedronken.

Taylor daarentegen zette direct het glas op haar lippen en klokte grote slokken naar binnen . Ze zette het glas uiteindeleek, halfleeg, op de bar en keek doordringend met haar grote ogen in die van Louis, om vervolgens hartelijk te glimlachen en Louis een vraag te stellen, of eerder een bevestiging in de vorm van een vraag.

'Je valt niet op meisjes hé?'

Word vervolgd

Oh my carrots, wat ben ik allemaal aan het doen?