Yes, He Is ||Larry A.U. #Netties2016||

~14~

'LEWWIISSS!' De kleine jongen op de bank schrok bij de plotselinge uitbarsting van de stem. Hij had in zijn hoofd al gemerkt dat dit geen onbekende stem was, maar zijn lichaan dacht daar anders over.

Zijn benen trokken zich krampachtig terug van de tafel en hielden vast bij zijn lichaam. Hij klemde angstvallig zijn kleine armpjes eromheen, alsof zijn benen anders zouden ontsnappen.

Zijn hoofd drukte hij in zijn schouders, het was een reflex dat vrij kwam bij onbekende situaties.

Zijn helder blauwe ogen speurden de moderne, goedgeordende kamer af. De variaties in licht kwamen goed uit op de varierende muren.

Het lijdde Louis af, hij wist, dat als zijn gedachtes op een ander onderwerp waren getrokken, hij vergat waar hij echt mee bezig was. En dat was Harry.

Nog een klap liet weten dat Harry de volgende deur ook open had gegooid. Als automatisme nam Louis zijn oorspronkelijke houding weer aan. Wat wou zeggen dat zijn voeten weer op de tafel schoten en hij zo ontspannen mogelijke wou overkomen. Maar ook wat zoals de vorige keer was voorgekomen, veraadde Louis zichzelf door zijn eigen tekenen van zenuwen.

Harry, die niet had geweten dat Louis in de woonkamer zat, was even geschokt toen hij het gemaakte mini badboy versietje zag zitten. Zijn mosgroene ogen gleden langs het lichaam van zijn gevangene.

Louis kon niet lezen wat Harry dacht, maar hij was van genoeg mensenkennis voorzien om aan zijn houding te lezen dat Harry verbaaad was over de plotslinge transformatie.

Harry staarde bedenkelijk in Louis' richting, geheel in de ban van zijn aanwezigheid was hij vergeten dat er ook nog andere mensen aanwezig waren.

'Harry! Harry! Wie is dat?' Een lang, blond meisje kwam de kamer binnen struinen en begon aan zijn mouw te trekken. Haar stijle, blonde haren waren tot op haar schouders en krulden daar iets naar binnen. Louis ging omlaag met mijn blik, waardoor hij zag dat het meisje een ongelooflijk smalle taille had. Haar lange benen kwamen onder het zwarte stakke rokje uit die ze droeg.

Harry reageerde niet direct op de binnenkomer, maar bleef nog even naar Louis staren. Het leek alsof zijn blik naar hem getrokken werd, alof er een menselijke magneet aan het werk was.

'Dit, dit is Louis Tonlinson.'

'O mijn God! Is hij je vriendje!'

Harry verstarde even, het leek alsof hij door een vriesstraal was geraakt. Louis las in zijn groene ogen onzekerheid, iets waar hij van schrok, maar dat veranderde. Er verschenen lachrimpels bij zijn ooghoeken en hij draaide zijn hoofd de andere kant uit, waardoor zijn blik werd afgewend.

'Nee hij-'

'Heeft Harry een vriendje?' Kwam een lagere mannenstem zich ineens mengen in het gesprek. Een blonde jongen met een kuif kwam de kamer binnen wandelen en liet zijn blik over Louis naar Harry glijden.

Louis, die in tegenstelling tot de niewe jongen wel beter wist, was verrast door zijn binnenkomst. De blauwe ogen van de kleine jongen, die nog altijd op de bank zat, vingen die van de blonde jongen.

Louis voelde zich verdrinken in de blauwe ogen, hij kon niks anders dan diep in die ogen blijven kijken. Ze leken zo herkenbaar, alsof hij ze al tijden kende. Hij zag een piercing in de lip van de jongen, en dacht meteen aan Harry, die had er net zo een.

'Ik zei ook al tegen Tay, Luke. Hij is mijn vriendje níet.'

'Oh, dus hij is vrij? Mooi.'

'Nee, je blijft met je gore poten van hem af.'

'Sorry hoor, ik wist niet dat je kwaad zou worden.' Na deze woorden werd de lichtelijk geirriteerde conversatie gesloten. De blonde jongen was duidelijke geërgerd en Harry kwaad.

Louis zat verward op de bank, toen hij opeens het kussen naast hem voelde inzakken. Hij draaide zijn hoofd negentig graden om te bevatten wie zich naast hem had gelegd. Aan een vrouwelijk gezicht te zien was het dat meisje.

'Hey, ik ben Taylor. En jij was Louis toch?' Zei ze helder. Ze stak haar hand gebiedend op, als teken dat ze de zijne wou schudden om kennis te maken. Beleefd pakte Louis de hand vast en bevestigde zijn naam.

'Wat doe je eigenlijk hier, aangezien je niks met Harry, eh, doet.'

'Oh, gewoon.' Louis antwoord was een diepte van onzekerheid. In een stortvloed van vragen wende hij zijn hoofd richting Harry, maar die bleek niet in de kamer te zijn.

Taylor leek in tegenstelling tot Louis zelf geen kwaad in de zin te hebben opgevat en begon vrolijk te praten over kleding en make-up.

Haar tiradie werd ruwweg onderbroken door een volgende binnenkomer, die nogal luid de aandacht trok.

'HARRY! DIT IS ZO CHAOTISCH! HOE KAN JE NOU GÉÉN SHIPS HEBEN, JE ZWEMT POTVERDRIE IN HET GELD, MAAR JE HEB GEEN SHIPS?' Een kleine, alweer blonde, jongen kwam driftig de kamer binnen stormen, gevolgd door een scheldende Harry.

'Godverdomme kabouter, ik zei toch dat ik in de voorraad kast heb.'

'Oh, sorry.'

Even snel als de jongen gekomen was verdween hij weer. Louis bleef even in de deuropening staren, zonder echte bedoelingen en richtte zich vervolgens weer verveeld op Taylor richtte. Het was niet zo dat hij het meisje niet aardig vond, daarentegen, maar het interesseerde hem niet dat roze jurkjes vloeken bij mensen met rood haar.

De blonde jongen met de piercing was ondertussen ook weer in beeld gekomen. Hij zat in een geanimeerd gesprek met Harry, over de planning. Louis, die best nieuwschierig was naar de reden van de onbekende nieuwkomers in dit huis, luisterde ongemerkt mee.'

'Harry, dus je wilt gewoon pizza bestellen en vervolgens vertrekken? En die kleine dan, die Louis.'

'Hij blijft wel hier, hij kan zo op het huis passen.'

Louis kon zich niet in houden, hij wist dat het onbeleefd was om gesprekken af te luisteren; hij was goed opgevoed, maar dit was volgens hem een uitzondering.

'Waar gaan jullie heen?' Vroeg hij oprecht geinteresseerd.

'Niks, gewoon een illegale club in de buurt. Daar zijn ze zo illegaal dat ze het niet durfen te melden als ik binnen kom, ook al staat er een prijs van 1000 euries op m'n kop, bang dat zezf opgepakt worden. Niks voor jou dus.' Harry's antwoord was duidelijk, ze gingen weg zonder Louis, ze gingen iets verkeerds doen en meteen herinnerde Louis zich zijn plan. Hij opende zijn mond om drie beslissende woorden uit te spreken.

'Ik ga mee.'