Yes, He Is ||Larry A.U. #Netties2016||

~28~

Hij zag zijn ouders, ze stonden twee meter van hem af. Louis riep, maar het was alsof zijn ouders hem niet hoorden.

Hij zette een stap dichter naar ze toe, zijn ouders deden een stap achteruit. Ze grinnikten wezenloos, maar het was gemaakt. Alsof er iemand achter hen stond die met een mes dreigde dat ze moesten lachen.

Hij probeerde weer een stap dichter bij te zetten, maar direct deden zijn ouders weer een stap naar achter.

Wanhopig bleef hij proberen,  terwijl hij voelde dat hij huilde, maar zonder tranen.

Ze waren onbereikbaar.

Opeens verscheen zijn zusje. Louis kon haar aanraken als hij zijn arm strekte, zo dicht bij.

Louis strekte zijn arm uit en probeerde de hand van zijn zusje te pakken, maar zijn hand ging dwars door haar heen. Ze veranderde in een stofwolk, ze viel uit elkaar.

Louis probeerde te gillen, maar er kwam niks uit zijn keel.

Hij hoorde gerammel.

Gerammel van kettingen.

Opeens zag hij de ijzeren banden om de polsen en enkels van zijn ouders. Hij volgde de ketting die eraan zat.

De lijn verdween in de mist, maar Louis bleef het volgen.

Hij zag twee handen die de ketting vast hielden.

Hij volgde de armen naar de schouders, de nek.

Toen niks.

Een harde, ijzige lach, het vulde de kleurloze ruimte. Louis schrok en wou gillen, hij zag wie de kettingen vast had.

Hij zag de rest van het gezicht.

Gevolgd door de groenste ogen die hij ooit had gezien.

Regen tikte tegen het raam van de slaapkamer, de wind beukte zich door de straten en flitsen verlichtte slaapkamers.

In de slaapkamer van Harry en Louis, lag één jongen vredig te dromen en lag de ander met zijn hoofd onder de dekens, terwijl hij probeerde zijn snikken in te  houden en zijn gedachtes te verdrijven.

Een heldere flits, direct gevold door een donder. Louis kroop dieper onder de deken.

Hij had een verschrikkelijke nachtmerrie gehad, die nog eens de waarheid aan het licht had laten komen ook.

Het was waar, zo waar.

Harry was degene die Louis van zijn ouders weerhield, Louis zou hem moeten haten met alle haat die zijn kleine lichaampje in zich had.

Maar waarom deed hij dat niet?

Harry was gewoon een hypocriete zak, als je het zo bekeek. Harry was de gene die hem van zijn ouders weerhield.

Van alles wat Louis miste, miste hij zijn familie het meest. En dan te bedenken dat hij Harry tegen was gekomen omdat hij zijn familie die dag ontliep.

Het onweerde buiten, Louis had een hekel aan onweer. Hij had verschrikkelijke herinneringen aan dit weer.

Opeens nam hij een beesluit.

Hij ging weg. Terug naar huis.

Als door een wesp gestoken sprong hij uit het bed, maar lette er op dat hij Harry niet wakker zou maken.

Hij sloop naar de kledingkast en trok snel wat aan, om vervolgens een aantal andere kledingstukken in een weekendtas te stoppen.

Bij elke broek, bij elk t-shirt voelde hij de woede meer opkomen. Het was alsof alle woede, alle emotie die hij in die tijd onder had gehouden, er nu uit barstte.

Hij rommelde nog wat in de kast en vond wat geld, Harry kon vast wel wat missen. En hij pakte het.

Zodra hij alles had, smeet hij de tas over zijn schouder en stormde naar beneden. Het kon hem niet eens meer schelen of Harry wakker werd.

Hij zou hoe dan ook gaan.

Hij haakte zijn voeten in zijn vertrapte schoenen en trok zijn armen door de mouwen van zijn spijkerjack. Zodra hij alles aan had opende hij de deur en-

-werd kletsnat.

Hij vloekte, -een grof woord, tot zijn trots- en negeerde de regen en het onweer.

Hij begon te rennen.

Hij rende al zijn zorgen eruit. Hij stampte in elke plas en sprong in de lucht bij elke donderslag, het was alsof hij alles kon overwinnen.

Hij was voor niks meer bang, want hij, hij ging naar huis.

Hi,
Ik heb besloten dit boek sneller af te ronden dan verwacht, nog een paar hoofdstukken te gaan. Daarom besteed ik de komende twee weken meer tijd aan dit boek. Daarna begin in met deel twee, maar wil die wel langzamer gaan updaten zodat ik weer tijd heb voor mijn andere boeken.

Happy new year-, Mila:D