Yes, He Is ||Larry A.U. #Netties2016||

~19~

                  

IK BEDANK shiningluke  NOG EVEN VOOR DE GEWELDIGE NIEUWE COVER

IK DRAAG DIT HOOFDSTUK OP AAN Lostweirdperson WANT ZE IS ZO BLIJ EN DAT IS HET LEUKSTE WAT ER IS, EN ZE HEEFT ME OP HET IDEE GEBRACHT VOOR HET LAATSTE, EN ZEKER NIET ONBELANGRIJKSTE, STUK.

Als je om de deur van zijn kamer zou gluren zou je niks zien, je zou alleen horen.

In de kamer was een jongen, eigenlijk al een man. Hij belde met het bedrijf waarvoor hij werkte, MiCa. Ze wouden dat hij vertrok maar Rusland, volgende week.

Harry was daar op tegen, maar hij moest wel. Als hij zou weigeren zouden ze hem verlinken bij de politie.

'Ja, dat kan.'

'Dan zie ik je maandag, Styles.'

'Maandag.' En met die woorden was het gesprek afgerond, Harry klikte zijn telefoon uit en smeet het op zijn bed, waar het nog een eind verder stuiterde voor het stilviel.

Net toen Harry zijn telefoon weer wou oppakken en in zijn zak wou drukken hoorde hij opeens een gil, het was een gil van afschuw. En het kwam uit de woonkamer.

'Lewis...' Harry rende de kamer uit en de trap af.

Zodra hij beneden aankwam en Louis inderdaad in de woonkamer aantrof, zag hij al meteen dat hij zich weer gewoon aanstelde, Louis zat hysterisch te zappen op de TV, blijkbaar wou hij graag een andere zender.

Het was grappig om te zien dat er een kleine, bruinharige jongen bij je op de bank zit, die af en toe kreunt van de hoofdpijn of braakneigingen vertoont.

'Lewis? Waar de hel ben je mee bezig?' Louis had niet in de gaten gehad dat Harry naar beneden was gekomen. Hij sprong  verschrikt op en keek Harry schuldbewust aan.

'Eh- niks.' Harry had niet veel mensenkennis, en was heel slecht in het herkennen van emoties, maar zelfs hij wist dat Louis loog, glashard.

Harry kneep zijn ogen samen, 'je liegt.' De woorden waren nauwelijks hoorbaar, maar toch hoorde Louis ze blijkbaar.

'Nietes.'

'Welles.'

'Nietes.'

'Jawel, Louis! Waarom doe je in hemels naam zo raar! What the fuck ben jij voor kind!' Louis keek met grote ogen op naar de ziedende bos krullen, en probeerde er niet aan te denken dat hij Louis was genoemd, in plaats van Lewis.

'I-ik gewoon...' Antwoordde hij en zijn blauwe ogen sprongen ineens vol met tranen. De dijk brak, en dat was niet alleen bij Louis.

Harry snapte de onopgeloste logica in het hoofd van die jongen absoluut niet, af en toe leek hij wel een vrouw in haar periode. Eerst helemaal hysterisch, en nou begon hij ineens te huilen.

Wat Harry niet wist, was dat de jongen helemaal gesloopt was, mentaal. Het was ongelooflijk hoe erg deze jongen de buitenlucht miste. De vrijheid, blijheid. Maar misschien nog wel het allermeest zijn familie.

Hij wou dat hij er voor zijn zusjes kon zijn, dat zijn ouders het goed maakten, dat alles normaal was. Hij wou ze in zijn armen sluiten en zo hard tegen zich aandrukken dat hun hoofden tegen elkaar zouden stoten. Zijn zusjes zouden giechelen en gillen, terwijl zijn ouders terug knuffelden.

Harry fronste gefrustreerd zijn wenkbrauwen en keek hoe het kleine hoopje onschuldige jongen snikken en schuddend op zijn bank zat. Harry voelde iets opborrelen in zijn lichaam wat hij niet kon verklaren. Hij had het gevoel dat hij de kleine jongen moest troosten, knuffelen en gerust moest stellen.