Silence

Hoofdstuk 4

~~2 dagen later~~

Het is nu twee dagen later en we hebben nog niks gedaan. Mama zit steeds op haar kamer en ik? Ik zit in de kelder meestal. Maar vandaag heb ik echt geen zin om thuis te blijven! Ik ga iets doen, wat? Dat weet ik nog niet. Hopelijk wilt mama mee want ik ken men weg hier echt niet maar anders ga ik alleen. 'Mama?' Ik loop naar haar kamer. 'Wat is er?' Ze kijkt op. 'Wil je mee gaan wandelen?' Ik kijk haar lief aan. 'Ga maar alleen.' Zegt ze. Ik kijk teleurgesteld. 'Oke.' 'Wees wel voorzichtig! En als er iets is bel me dan.' Ik knik en loop haar kamer terug uit. Ik doe mijn jas aan en loop naar buiten. Nu hopen dat ik niet verdwaal. Ik loop de straat uit en sta op de hoek. Links of rechts? Ik kijk naar links waar een straat is en op het einde een soort plein. Dan kijk ik naar rechts daar zie ik alleen maar huizen. Dus besluit ik maar om naar links te gaan. Ik wandel de straat in en op het einde van de hoek kom ik op een mooi plein! Ik loop dichter, overal dansen mensen, zingen ze,.... Ik krijg een glimlach. Ik loop veder zonder op te lette en bots tegen iemand aan. 'Sorry!' Ik kijk op en zie..... Mijn mond valt open! 'Violetta! Ben je echt violetta?!' Ik kijk verbaasd. 'Ja de enige echte. En wie ben jij?' Vraagt ze. 'Ik euh....ik ben Clara. Ook wel Clari genoemd.' Zeg ik verlegen. 'Wil je een rondleiding?' Ze kijkt me lief aan. Ik knik. We lopen een gebouw binnen. Het is hier echt schitterend. Overal hoor je muziek, zie je mensen dansen en plezier maken. 'Hoe kwam je hier?' Violetta blijft stilstaan in een grote zaal. 'Ik ben twee dagen geleden hier komen wonen met mijn moeder en we deden maar niks dus wou ik gaan wandelen en toen kwam ik hier uit, het is hier echt mooi!' Ik kijk rond. 'Dus je bent hier nog niet zo lang?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. 'En waar is je vader?' Ze kijkt me aan. Ik kijk naar de grond en hef mijn schouders op. 'Ik ken hem niet eens.' Even later voel ik twee arme om mee heen. Violetta geeft me een knuffel en ik knuffel haar terug. 'Wat erg voor je.' Ze kijkt me aan. Ik hef mijn schouders op. 'Wil je voor me spelen?' Ik wijs naar de piano. Ze knikt en gaat eraan zitten ze begint.....en mi mundo.... Te spelen. Bij het refrein zing ik mee. 'Wou je kan echt goed zingen!' Ze begint te klappen. Ik voel me rood worden. Ook rond ons klappen mensen. 'Je bent een talent.' Violetta staat op van de piano. 'Wie ben jij?' Er komt een vriendelijk vrouw me mooi bruin haar op me af. 'Ik ben Clara.' Antwoord ik. 'Je stem is echt mooi.' Ik glimlach. 'Het kwam me bekend voor maar het zal maar een illusie zijn.' Ze loopt weer weg. Ik praat nog wat met violetta en haar vriendinnen komen erbij. Het is echt leuk! Nooit gedacht dat ik me ging amuseren hier.

'Mama! Ik ben thuis.' Ik loop het huis in, mama komt de keuken uit. 'Waar heb jij allemaal gezeten?' Ze kijkt me aan. 'Ik heb een kei leuke plek ontmoet! Waar mensen zingen en dansen. Ik weet niet meer hoe het noemt euhm iets met studio.' Ik zie dat mama schrikt. 'Studio 21?!' Ze fluistert. Ik knik. 'Hoe weet je het?' Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ik heb frietjes gemaakt! Heb je honger?!' Ze wilt er dus niet over praten. Ik loop naar de tafel en we eten gezellig. 'Daar zijn zo'n leuke mensen! Een vrouw met mooi bruin haar herkende mijn stem en ik heb de enige echte violetta ontmoet!' Mama laat haar vork vallen. Ze staat op en loopt weg. Wat heeft ze?