Silence

Hoofdstuk 23

Ik open mijn ogen en knijp ze meteen terug dicht door het licht dat me tegemoet kwam. Langzaam doe ik ze terug open en moet even wennen aan het licht. Ik kijk rond en zie dan waar ik ben....het ziekenhuis. Ik voel me echt zo slap.

Herman POV

Ik zit in mijn kantoor te werken wanneer ik de voordeur hoor. 'Wie is daar?' Vraag ik. 'Ik.' Maria komt mijn kantoor ingelopen. 'Waar was je?' Ik haar verbaasd aan. Ze komt naar me toe en gaat op mijn schoot zitten. Dat deed Angie ook altijd.... 'Ik was even naar de studio voor war werk.' Maria haalt me uit mijn gedachten van Angie. 'Oh oke.' Antwoord ik. Ze geeft me een kus en staat dan terug op. 'Ik ga wat drinken.' Ze loopt mijn kantoor terug uit. Ik wil verder werken maar mijn ogen dwalen af op een foto van violetta, Angie en mij. Ik glimlach er zachtjes naar. Soms mis ik die tijd zo hard. We waren één gezin. Maar nu is alles voorbij. Ze neemt zoveel afstand van me...wat ik ook wel snap. Maar het doet me pijn. Ik weet niet dat het is, maar mijn gevoelens voor Angie zijn er nog steeds. Het was zo mooi wat we hadden en we hebben een pracht van een dochter. Maar ik ben weer zo dom om met een andere vrouw te gaan, binnen een week is het onze bruiloft. 'Papa?!' Een lief stemmetje vult de stilte in mijn kantoor. 'Ja?' Ik kijk naar de deur en zie Clara staan. 'Mag ik binnen komen?' Vraagt ze. 'Tuurlijk.' Antwoord ik. Ze loopt naar me toe en kijkt dan naar de foto, waar ik daarnet naar keek. Ze kijkt er een lange tijd naar en haar gezicht word steeds droeviger en droeviger. 'Wat is er?' Vraag ik bezorgd. 'N...niks.' Ze wilt weglopen maar ik hou haar tegen. Voordat ik wat kan zeggen barst ze in tranen uit. Ik neem haar op mijn schoot en maak haar rustig. Het is net of ik Angie nu dichter bij me heb. 'Sssst....rustig maar.' Na een tijdje is ze rustiger. 'Ik mis mama.' Zegt ze dan zachtjes. 'Maar ze woont hier toch?' Ik kijk verbaasd. 'Ja, maar ik praat niet me haar.' Er loopt weer een traan naar beneden bij haar. 'Maak het dan goed.' Zeg ik. 'Maar ze is vast boos op mij.' Ze kijkt me aan. 'Nee, ze zal net blij zijn. Ze houdt echt van je. Een dochter en moederband gaat niet zomaar over.' Ik kijk haar lief aan en zie al een kleine glimlach op haar gezichtje komen. 'Hou jij nog van haar?' Vraagt ze dan zachtjes. Ik schrik van die vraag. 'Het is mijn schoonzusje dus zal ik altijd van haar houden.' Ze schud haar hoofd. 'Ik bedoel meer dan dat.' 'Waarom vraag je dat?' Ik weet niet wat ik moet antwoorden natuurlijk hou ik nog van Angie maar kan ik dat wel tegen Clari zeggen?! 'Omdat ik zeker weet dat mama nog van je houd!' Ze staat op van mijn schoot en loopt dan mijn kantoor uit. Hoe weet ze dat zo zeker?