Silence

Hoofdstuk 14

Clara POV

Waarom zijn we terug thuis? Mama keek zo verdrietig de laatste dag toen we nog bij violetta woonde. Ondertussen zijn we al een week later. Mama komt niet uit haar kamer, ze weent haar in slaap. Het is zo zielig. Maar ik wil zo graag de reden weten. Ik loop stilletjes naar boven en klop. 'Binnen.' Hoor ik een schorse stem zeggen. Ik loop langzaam naar binnen en zie mama met uitgelopen make-up op haar bed zitten. Ik ga rustig naast haar zitten. 'Wat is er?' Ze probeert zich sterk bij me te houden, maar ik zie in haar ogen dat ze elk moment kan uitbarsten in tranen. 'Waarom zijn we terug hier?' Ik kijk verbaasd. 'Wil je dat echt weten?' Ik knik. Ze slikt en dan opent ze haar mond. 'Herman is niet je nonkel.' Ik kijk verbaasd. 'Hoezo?' 'Het is je vader.' Mijn mond valt open. 'Mijn vader!! Waarom zei je het niet?! Ik loop al jaren naar mijn vader te zoeken! En je zei telkens dat je het niet wist! Maar je wist maar al te goed wie het was. Waarom mama?! Waarom kan je niet één keer de waarheid zeggen?!' Boos loop ik haar kamer uit naar mijn kamer. Ik pak mijn valies en doe er kleren op. Ik blijf hier geen seconde langer. Ik wil mijn vader leren kennen en mama kan me niet tegenhouden! Boos pak ik nog wat andere spullen en loop dan naar het huid van violetta. Als ik aankom bel ik aan en Olga doet open. 'Clari! Meisje, wat is er gebeurt?' Ze kijkt me geschrokken aan. 'Mama liegt alleen maar.' Herman of papa?! Wat moet ik nu zeggen?! Komt zijn kantoor uitgelopen. 'Wat is er?' Hij kijkt me lief. 'Wel euh, zou ik hier mogen blijven?' Ik kijk naar de grond. 'Waarom?' Hij komt dichter naar me toe. 'Ik ben boos op Angie!' Zeg ik dan. 'Op je moeder?! Waarom?!' Hij komt gehurkt voor zitten. 'Het is mijn moeder niet meer! Ze liegt alleen maar. Ik heb je jaren lang lopen zoeken, ze zei telkens dat ze niet wist waar je was maar dat wist maar al te goed.' Een traan loopt naar beneden. Hij geeft me een knuffel. 'Je mag hier blijven, maar stuur of bel wel naar je mama dat alles goed gaat met je.' Hij staat terug op. 'Waarom? Ze is niet bezorgt ofzo, anders zal ze ook niet liegen.' Zeg ik boos. 'Clari?!' Hij kijkt me streng aan. 'Oke oke ik doe het straks wel.' Hij glimlacht terug. 'Waar mag ik slapen?' Hij steekt zijn hand uit en ik pak hem aan. Samen lopen we naar boven. We komen aan bij een kamer. 'Dit is de kamer van je Mama van vroeger.' Ik knik en loop dan naar binnen, de stijl is echt mama! Maar ik ben zo boos op haar.

Angie POV

Clari loopt boos mijn kamer uit. Wat heb ik gedaan! Zo boos heb ik haar nog nooit gezien. Tranen lopen langs mijn wang. Niet veel later hoor ik de voordeur dicht gaan. Ik loop snel naar beneden en doe de voordeur open, op het laatste moment zie ik Clari om te hoek gaan. Ik roep nog haar naam maar ze is te ver. Ik loop terug naar binnen. Ik ben zo'n slechte moeder, nee ik mag geen zelfmedelijden hebben. Dit is misschien wel mijn verdiende loon. Ik pak mijn gsm en begin Clari te bellen....geen antwoord. Ik zicht diep en laat me zakken op de zetel. Nu ben ik helemaal alleen.