Silence

Hoofdstuk 15

Ik loop de trap af en trek mijn schoenen en jas aan. Negen van de tien is Clara bij violetta. Ik moet ernaar toe, al zie ik dan Herman! Ik moet weten hoe het met mijn dochter gaat. Als ik klaar ben loop ik het huis uit naar mijn auto. Ik stap in en start hem.

Hoe dichter ik kom hoe meer zenuwen door mijn lijf gaan. Maria zal me vast niet eens willen zien, wat ik ook wel snap. Ik kom aan en stam langzaam uit. Voordat ik aanbel neem ik diep adem. Ik breng mijn hand naar de bel en druk erop. Voetstappen hoor ik achter de gesloten deur en dan staat hij daar....
De man die me steeds kwetst. 'Angie?!' Hij kijkt verbaasd. 'H...Herman.' Weet ik uit te brengen met een slik voor mijn tranen tegen te houden. 'Mag ik binnen komen?!' Vraag ik na een tijdje. 'Oh euh ja tuurlijk.' Hij maakt plaats voor mij en ik loop naar binnen. 'Is Clari hier?' Vraag ik wanneer hij de deur sluit. 'Ja ze is op jou kamer.' Hij verdwijnt in zijn kantoor. Ik had zelfs geen tijd om danku te zeggen zo snel was hij weg. Ik loop naar boven en doe de deur voorzichtig open. 'Wat doe jij hier?!' Clara kijkt me boos aan. 'Clari alstublieft ik wil niet dat je boos bent.' Ik ga naast haar op het bed zitten. 'Moet ik dan blij zijn omdat je papa weghield van mij?!' Ze heeft gelijk, ik zal ook zo reageren. 'Denk je dat het gemakkelijk voor mij is.' Ik kijk haar aan. 'Of het nu moeilijk of gemakkelijk voor je is, het maakt me niet uit. Maar ik weet wel dat ik hier bij papa blijft en als het kon dat ik je nooit meer hoefde te zien.' Tranen springen in mijn ogen, hoe meer ze zegt hoe harder ik kapot ga vanbinnen. Ik wist dat het niet goed was dat ik zweeg maar dat ze het zo belangrijk vond wist ik niet. Ik sta langzaam op en loop de kamer uit. 'Angie!' Ik draai me om en zie Maria staan. Ze komt naar me toe en geeft me een knuffel. 'Waar doe je dat? Ben je niet boos?' Zeg ik na de knuffel. 'Ik was boos ja, maar ik heb ook fouten gemaakt. En ik hoorde je gesprek met Clari daarnet. Ik wil niet dat je je alleen voelt want dat ben je niet!' Ik glimlach zachtjes. 'Dankje.' Ik geef haar nog een knuffel. 'Ik ga maar eens naar huis.' Ik laat haar los en loop naar de deur. Wanneer ik de deur open doet gaat er een harde steek door mijn hoofd. Ik voel me duizelig worden en het laatste dat ik weet is dat iemand mijn naam roept. En dan....dan word alles zwart...