Metamorfoz

1. Bölüm

Bölüm şarkısı; Barış Kocatürk-Yalnız Ölmek

Not;İlk bölüm, zorla evililik kurgusu gibi gözükebilir.Kesinlikle alakası yok.Lütfen okumaya devam edin♡

2. Not; Metamorfoz başkalaşım, değişim anlamına gelir.Özellikle tırtılın kelebeğe dönüşüm süreci için de kullanılır♡
-
Gördüğüm rüyanın etkisinden daha çıkamamış olamama rağmen ayağa kalktım ve paytak adımlarla banyoya gittim.Elimi yüzümü yıkadıktan sonra bir süre aynadaki görüntümü inceledim.Karakterimin aksine masum bir görüntüm olduğunu düşünüyordum.Bu düşüncemin tek sebebi ise anneme benziyor olmamdı.Babamı bir kaç kere görmüş olmama rağmen ruhunun kirletmiş olduğu yüzü, bir an olsun aklımdan çıkmıyordu.Ona benzemediğim için mutluydum.

Saçlarımı siyah bir tokayla tutturdum ve odamın ışığını kapatıp merdivenlerden aşağı indim.Şanslı olmalıyım ki bu sabah merdivenin yanındaki çıkıntıya takılıp düşmemiştim.

Salona giden adımlarımı, son anda annemi görmek üzere yatak odasına çevirdim.Adımlarımı durduran şey ise içeriden gelen ağlama sesiydi.Koşarak içeriye girdiğimde yatağın yanına çökmüş, elleriyle yüzünü titrek bir şekilde kapatmaya çalışan annemi gördüm.

İçimi kaplan sıkıntı bir anda büyümüş ve parmak uçlarıma kadar dağılmıştı. Annesine koşarken düşen bir çocuk gibi, üzüntü kalbime doğru yol alırken hayatımın en kötü saniyelerini yaşadım.En değerlim ağlıyordu, üzgündü.

Adımlarımı yavaşlatıp yanına çöktüm, neden ağladığını biliyordum, yıllar geçmesine rağmen o adam için ağlıyordu.Fakat omzum annem için her zaman oradaydı.

Bu sefer her zamankinden faklı bir şekilde omzumda ağlamak yerine okyanus mavisi gözlerini bana çevirdi ve bir kaç kere ağzını açıp kapattı.O dünyanın en masum insanıydı.

"Yavrum" dedi ve yüzümü elleri arasına aldı.Kötü bir şeyler olduğunu şimdiden hissedebilmiştim."Sana bunu nasıl açıklayacağımı bilmiyorum, iki gündür düşünüp duruyorum". Boğazından bir hıçkırık daha koptu, içi acıyordu. "Baban, evlenmeni istiyor.Üvey oğlu Kerem'le"

"Ne?" Boğazım kurudu, sinir en küçük hücrelerime kadar dağıldı.Göz bebeklerim ellerime meydan okurcasına titriyordu.Yaptıkalarından sonra böyle bir şeyi nasıl isteyebilirdi?

Gözlerimdeki öfkeyi görmüş olmalı ki, elimi sıkıca tuttu ve sesli bir şekilde yutkundu." Mecbur olmasak böyle bir şeyi senden asla istemezdim kuzum, lütfen affet beni"

"Hayır anne!Bunu bana yapamazsın!"

Mavi gözleri korkuyla açıldı.Beni kırmaktan korkuyordu."Kızım,benim iyiliğim için..baban için" Çaresizdi.

"Anne o adam beni istemedi!Şimdi de gelmiş bizim kızı şununla evlendireceğim diyor!Yok ya!Hadi her şeyi geçtim!Babamın üvey çocuğundan bahsediyoruz!Anlıyor musun?!"Böyle söylesem bile annem istiyorsa inkar edemeyeceğimi biliyordum.

Ona kıyamazdım.Tek varlığımdı.Hayatımız boyunca hep bir birimize tutunmuştuk.Babam annemin hamile olduğunu öğrendiğinde,ona her ay para göndericeğini,artık onu unutmasını söyleyip bizi terk etmişti.Gönderiyordu da.Fakat,bu bir şeyi değiştirmezdi.Biz zaten zengindik fakat onun kadar itibarımız yoktu.Sadece zengindik işte.

"Kızım"dedi annem burnunu çekerek."Bak zaten bir kaç aya boşanırsınız.Eğer onunla evlenmezsen,baban geri kalan bütün varlığımızı elimizden alır,sokakta kalırız.Hadi kendini düşünmüyorsun.Beni düşün yavrum"dedi ve gözlerimin içine hüzünle baktı.Pes etmiştim.İnkar etmenin anlamı yoktu, öyle ya da böyle annem için her şeyi yapardım.