Het leven van een bovennatuurlijk meisje

H14.

"We spelen dit spel veelste vaak" zei Jade. Ik schudde mijn hoofd en lachte. "Maar het is ook zo leuk!" Riep Joe. Ik knikte. "Ik wil nu wel wat anders doen dan black ops 2" zei Brandon. "Ik heb eigenlijk geen zin meer om te gamen. We kunnen ook ergens heen gaan fietsen?" Zei ik. "We kunnen naar een pretpark gaan!" Zei Tony. "Ja!" Riepen Jade en ik in koor. We lachte. "Naar welk pretpark?" Vroeg ik. "Walibi?" Stelde Joe voor. Ik knikte.

En nu, 2 uur later, zitten we op een bankje in Walibi. Joe is een broodje aan het eten, Jade zit een spelletje op haar telefoon aan het spelen, en ik zit met Brandon en Tony te kletsen. Gabriel ging niet mee, hij hielt niet zo van pretparken, dat zei hij dan.

"Zullen we in het reuzenrad?" Vroeg Jade. Ik knikte. Joe wijste naar zijn broodje. "Ik mag er niet in met dit broodje" zei hij. "Dan wacht jij hier" zei Brandon. Joe knikte. "Ik kijk wel gewoon" zei hij. Ik, Jade, Tony en Brandon rende naar het reuzenrad.

Na een wachttijd van 5 minuten mochten we er eindelijk in. We gingen in het karretje zitten en we gingen langzaam omhoog. Het reuzenrad stopte toen we bijna bovenaan zaten. Brandon keek over het randje heen. "Brandon kijk uit, straks val je nog" Brandon zuchtte. "Ik val er gerust niet uit" zei hij en leunde nog meer naar voren.

Voordat ik het wist hoorde ik de schreeuw van Jade en een doffe klap. Brandon was naar beneden gevallen en had Tony meegetrokken. Ze waren, alsof het nog niet erger kan, op Joe gevallen. Als ze niet dood waren, waren ze sowieso zwaar gewond.

Tranen prikte in mijn ogen. Bij Jade liepen ze al over haar wangen. Ik keek nog een keer naar beneden en zag dat een rode vloeistof rond de levenloze lichamen zich begon te vormen. Ik hoorde geschreeuw van andere mensen. "Bel 112!" Schreeuwde iemand. Maar het had geen nut meer, ze waren al dood. Ik snikte. Na een tijdje liepen de tranen ook bij mij over mijn wangen.

45 minuten later

We zaten op een bankje in het politiebureau. "Voor de zoveelste keer, ze leunden over het karretje en vielen er uit!" Zei ik. De politieagent geloofde me niet, hij dacht dat een van ons hun hadden geduwd. De blondharige agent zuchtte en liep de kamer uit.

Even later kwam dezelfde agent binnen, hij had een jongen bij zich van ongeveer 19 jaar. De jongen had bruin haar en bruine ogen. Hij zag er verveeld uit. "Dit hier, is mijn zoon. Hij loopt een dagje stage" zei de agent. Ze leken niet echt op elkaar, misschien was de jongen geadopteerd.

De jongen rolde zijn ogen en zuchtte. "Ik ben Daniël, of Dan, spreek het asjeblieft op zijn Engels uit" zei de jongen. "Ik ben Luna" zei ik. "En dit is Jade" zei ik wijzend naar Jade. Jade zwaaide zwakjes. "Dus, vertel het verhaal nog een keer" zei de agent. Ik zuchtte. "Tony, Brandon, Jade en ik gingen in het reuzenrad, Joe bleef beneden. Toen we bijna boven aan het reuzenrad zaten, leunde Brandon naar buiten. Brandon verloor zijn balans en trok Tony mee naar beneden. Ze belande op Joe. Ze waren allemaal dood" zei ik. "We zijn al getraumatiseerd door het event, als we alles de hele tijd opnieuw moeten beleven wordt het er niet beter op!" zei ik.

"Mogen we alsjeblieft naar huis?" Smeekte Jade. Dan keek ons met medeleven aan. "Ga maar" zei hij. "Jij bent de agent niet hier!" Zei zijn vader. Dan rolde zijn ogen. "Laat ze gewoon gaan" zei hij. Ik zuchtte. De politieagent keek ons even aan en daarna draaide hij zich om en liep naar de deur. Hij hielt hem open en zei: "ga maar". Ik glimlachte en stond op. "Dankjewel" zei ik. Ik en Jade liepen de kamer uit. Ik draaide me nog een laatste keer om en glimlachte zwakjes naar Dan. Hij glimlachte terug.

Jade trok me mee naar buiten, ze barste daar in tranen uit. "Ik wil terug naar m'n ouders" zei ze snikkend. Ik zuchtte en teleporteerde ons erheen.

We stonden voor de boomhut en klopte op de deur. Na een paar seconde werdt de deur geopend, in de deuropening stond Bobby. Toen hij ons zag trok hij ons meteen in een knuffel. "Een vriend van me vertelde me wat er was gebeurd" zei hij. Een vriend? Welke vriend?

Bobby stapte het huis in, Jade en ik deden hetzelfde. "Zijn ze er al?" Vroeg een mannenstem die ik herkende als die van Dan. "Ja" antwoordde Bobby. Dan liep de hal binnen. Ik keek verbaasd toen ik hem zag met grijze ogen in plaats van bruine.

Hij glimlachte naar me. "Alles goed?" Vroeg hij. "Voor de omstandigheden, ja" zei ik. "Had jij geen bruine ogen?" Vroeg Jade. Dan lachte even. "Ja, ik ben een veranderaar. Net als je vader. Mijn ogen zijn origineel bruin" zei hij. Ik knikte als teken dat ik het begreep. "Ik ga naar mijn kamer" zei ik. "Doe dat, je hebt je rust nodig na wat er gebeurt is" zei Bobby. Ik glimlachte even en toen snelde ik naar mijn kamer.

Ik gooide de deur open en liet mezelf op het bed ploffen. Ik zuchtte, eindelijk weer in mijn eigen kamer. We hadden nooit naar die school moeten gaan. Ik zuchtte nog een keer en daarna viel ik langzaam in een droomloze slaap.

----------------------------------------------

I apologise for killing my characters off like it's nothing