Het leven van een bovennatuurlijk meisje

H. 19

Ik draaide me langzaam om. Aan het eind van de gang stond Ryan. Hij had een geweer in zijn hand. "Wat heb je met Kai gedaan!" Schreeuwde hij. Ik veranderde weer terug in mijn normale zelf. "Je bent een monster!" Schreeuwde hij. Ik zuchtte. "Kai was ook een monster" zei ik kalm. Het kon me niet schelen dat hij een geweer in zijn hand had. Ik was klaar om dood te gaan.

Ik liep in een rustige looppas naar Ryan toe. Hij bleef alert en liet zijn geweer niet een keer zakken. "Dus, vertel me, waarom hebben jullie mijn familie vermoord" zei ik. "W-waar heb je het over?". Ik voelde woede in me opborrelen.

Ik balde mijn handen tot vuisten. "Je weet dondersgoed waar ik het over heb!" Schreeuwde ik. Ryan deinsde een beetje achteruit. Hij keek me aan met een angstige blik. "I-ik" begon hij. "H-het spijt me". "Ik aanvaard je excuses niet" zei ik. "M-maar, we staan gelijk! Jij hebt mijn broer ook bijna vermoord!".

Ik zuchtte en draaide me om. Ik ging de hoek weer om en zag dat Kai nog steeds op de grond lag. Ik pakte zijn nek vast en draaide het met snelheid en kracht een kant op. Ik hoorde een luide knak, zijn nek was gebroken. Ik weet niet precies waarom ik het deed, ik was gewoon zo woest!

Ik hoorde iemand huilen. Ik draaide me om en zag Ryan staan. Hij was aan het huilen. "Hoe kon je dat doen!" Schreeuwde hij. "Je bent echt een monster" hij begon nog meer te snikken. Ik lachte. "Dat noemt men karma" zei ik. Hij richte zijn geweer weer op mij. "Wat ga je doen? Me neer schieten?" Ik begon weer te lachen. "Doe maar! Ga je gang!".

Ik staarde naar hem en liep langzaam op hem af. Ik weet niet wat er precies door me heen ging op dat moment, ik was gewoon zo boos dat ik niet meer helder kon denken. "Blijf staan! Kom niet dichterbij! Ik zweer het, ik schiet!" Zei hij. "Probeer maar!" Zei ik. Ik gebruikte telekinese krachten om het geweer een klein beetje om te buigen, als hij nu zou schieten zal het ontploffen.

(A/N: ik weet niet of dit echt zo is, laten we anders maar doen alsof, lol)

"H-hoe deed je dat?" Ryan keek verbaast naar zijn gebogen geweer. "Telekinese" zei ik simpel. Ik wist niet hoe me het was gelukt, ik heb telekinese namelijk zelden gebruikt. Ik nam nog een stap dichter bij.

"Dus, vertel me" begon ik. "Wat moeten jullie van me?!" Schreeuwde ik. "Als het goed is, heb je die man met de schubben gezien" zei Ryan. Ik knikte. "We hebben met hem geëxperimenteerd, daarom heeft hij al die schubben. Hij was eerst een draak maar wij hebben er voor gezorgd dat hij er nu zo uit ziet". Ryan begon opeens te lachen. Te lachen als een of andere gekke wetenschapper.

Ik zuchtte. "Wat is jou probleem?" Vroeg ik, nog steeds boosheid in mijn stem horend. "We hebben ook met jou geëxperimenteerd toen je nog bewusteloos was" zei hij. "O ja? Wat hebben jullie gedaan dan?". "We hebben jouw weerwolfgen uit je gehaald en die in een andere testpersoon gestopt". Ik keek hem verbaast aan. "Waarom dacht je anders dat ik ook opeens in een weerwolf kon veranderen?". "Was jij dat? In het bos?" Vroeg ik. Ryan knikte.

Ik vond het best vreemd dat hij net nog zat te huilen en nu opeens zich gedraagt als een of andere superschurk. Hij is waarschijnlijk ongesteld met al die stemmingswisselingen. Ik grinnikte om mijn gedachten.

"Wat zit jij nou weer te lachen?" Vroeg hij. "O, niks. Gewoon denken aan iets grappigs" antwoordde ik. Ryan trok een wenkbrauw omhoog. "Ga je me het nog vertellen?". "Nee" zei ik simpel en begon nog harder te lachen.

Ryan, die zijn geweer de hele tijd op de grond had gericht, richtte het nu weer op mij. Serieus hij heeft echt stemmingswisselingen. Zojuist was hij nog poeslief en nu kijkt hij me aan net alsof hij een of andere tijger is, en ik ben zijn prooi. Al slaat dat helemaal nergens op want ik ben veel sterker dan hem.

Ik liep naar Kai en dipte mijn vingers in het plasje bloed. Ik bracht het naar mijn mond. Ik voelde de kracht en de bloeddorst weer door me heen stromen. Ik draaide me om en ik keek Ryan aan. Ik wist dat, als ik een vampier was, rode ogen zal krijgen. Ryan had geen angst in zijn ogen. Eigenlijk kon ik helemaal geen gevoelens meer bij hem zien.