Het leven van een bovennatuurlijk meisje

H.16

Ik keek Dan geschokt aan. "Hoe bedoel je? Waarom?". "Nou, ik weet het niet zeker, maar als ik alleen maar zwart zie ben je waarschijnlijk dood, of in een coma, of aan het slapen". Ik zuchtte. We begonnen weer terug te lopen naar de woonkamer.

"En hoever in de toekomst is dat dan?" "Dat weet ik ook niet, het kan een paar minuten zijn, een paar uur, een paar dagen maar ook een paar jaar". Ik zuchtte nog eens. "Sorry". "Waarom zeg je sorry? Jij kan hier niets aan doen" zei ik. Dan haalde zijn schouders op. "Laten we maar gewoon focussen op het heden, niet op de toekomst", zei Dan. Ik knikte.

We zeiden een tijdje niets. Het was stil, doodstil. Ik hoorde buiten de vogels zelfs niet fluiten. Maar de stilte was niet ongemakkelijk, het was een fijne stilte. Iedereen heeft soms wel eens stilte nodig, zelfs ik.

De stilte werd verbroken door het plotseling open slaan van de voordeur. Ik schrok ervan. De deur van de woonkamer werd ook open gesmeten. In de deur opening stond Lindsay. "Waar is hij?! Waar is Bobby?!" Schreeuwde ze. "Bobby is hier niet, hoezo?" Zei Dan. Hij was heel kalm. "Hij heeft Jade meegenomen!". "Oke, rustig maar. Wil je misschien iets te drinken, een glaasje water ofzo? We gaan gewoon even rustig zitten en dan zoeken we uit wat we allemaal aan de hand is", zei Dan. Hij wist goed wat hij moest doen in dit soort situaties, zo te zien.

Lindsay kalmeerde een beetje en ging op een stoel zitten. Ze liet haar hoofd in haar handen vallen en begon, tot mijn verbazing, te snikken. "Het komt allemaal goed" zei Dan. "Hoe weet je dat! Ik ken je niet eens! Ik heb je alleen hier wel eens zien rondlopen, in dit huis" zei Lindsay. Dan zuchtte. "Ik ben Daniël, of Dan. Ik ben een veranderaar, net als Bobby, en ik kan in de toekomst kijken", zei hij terwijl hij zijn hand uitstak, wachtend op Lindsay om hem te schudde. Lindsay zuchtte en schudde zijn hand. "Lindsay", zei ze. Ik keek in stilte toe.

"Als je in de toekomst kan kijken, kan je dan alsjeblieft zien waar Bobby is" smeekte Lindsay. Dan zuchtte. "Ik kan het proberen, maar we mogen de toekomst niet veranderen!"

Een paar minuten later wisten we waar Bobby was. Hij was in de mensenwereld, in het huis waar ik en Jade in verbleven. "Ik weet hoe erg je je dochter mist, maar je mag haar niet ophalen", zei Dan. "Jij snapt het ni-" Lindsay werd onderbroken door Dan. "Zeg niet dat ik het niet snap, of dat ik niet weet hoe dit voelt. Ik weet namelijk dondersgoed hoeveel pijn het doet om je kind te verliezen!". Ik keek Dan verbaasd aan. Heeft hij een kind gehad? Maar hij is toch nog maar 19 jaar oud? Het is wel normaal om jong kinderen te krijgen, maar ik zie Dan niet echt aan voor iemand met een kind. "Wat bedoel je daarmee? heb jij ook een kind gehad?" vroeg ik. Dan knikte. "Ophouden met dit gepraat, we moeten Jade zoeken!" riep Lindsay. "Zoals ik net al zei, dat mag niet!" Zei Dan. Ik zuchtte.

Lindsay begon te huilen. "Rustig maar, het komt allemaal goed" zei ik. Lindsay schudde haar hoofd. Daarna rende ze het huis uit. "Shit! Ze gaat nu waarschijnlijk de toekomst veranderen" zei Dan. Ik knikte. "We kunnen er niets aan veranderen" zei ik. "Dus, wil je me iets over je kind vertellen?" Dan zuchtte. "Oke".

"Haar naam was Melody, ze was een half-veranderaar. Haar moeder was menselijk en daarom leefde ze ook in de mensenwereld. Ik had haar moeder leren kennen in een kroeg. Ik was veranderd in een ouder iemand zodat ik er in mocht. Maarja, ik zag mijn dochter iedere donderdag en vrijdag. Op die dagen leerde ik haar hoe ze moest veranderen in andere dingen. Dat had ik nooit moeten doen, want ze veranderde in iets, midden op het plein en een paar mensen zagen het. Ze begonnen te schreeuwen. Iedereen begon te rennen. Uiteindelijk moest de politie haar dood schieten. Ik was daar bij, ik was toen stage aan het lopen bij mijn pa. Ik zag alles gebeuren. En het ergste is nog dat Melody zag dat ik het was. Ze riep om hulp maar ik kon niets doen".

"Wow, sorry. Dat had nooit mogen gebeuren" zei ik. Dan knikte en zuchtte daarna. "Wat gebeurt is, is gebeurt. Ik kon er niets aan veranderen, ik zag het namelijk in de toekomst". "Kan je eigenlijk voor jezelf ook in de toekomst kijken?" Vroeg ik. "Ja, maar dat doe ik bijna nooit, ik ben bang dat ik iets ergs ga zien, of helemaal niets!". Ik knikte.

"Ik ga denk ik even slapen" zei Dan. "Ja, ik ook" zei ik en liep naar boven. "Welterusten!" Riep ik nog even naar beneden. "Welterusten" hoorde ik terug.

Ik liep mijn slaapkamer binnen en liet mezelf op mijn bed vallen. Ik sloot mijn ogen en liet de gebeurtenissen van vandaag even door mijn hoofd gaan. Ik zuchtte en draaide op m'n zij. Ik viel bijna in slaap maar het werd verpest door een harde klap. Er was iemand in het huis. Of het was Dan. Ik zuchtte en draaide op mijn andere zij. Het zou vast niets zijn.