"Mudblood!" || Dramione

005

Draco

Zuchtend ga ik op mijn bed zitten, ik doe het gordijn erom heen dicht en haal een hand door mijn haar. Ik kan werkelijk waar niet geloven dat ik zo ver ben gegaan om Hermelien iets geheim te laten houden, ik heb haar gewoon gesmeekt. Opnieuw zucht ik diep. Ik kan het echt niet geloven, ik wou dat ik die tekening nooit had gemaakt. Daarbij baal ik ook dat Hermelien de tekening nu heeft, zonder die tekening kon ze me niks maken maar ze heeft bewijs. Maar ook ben ik best wel trots op de tekening, ik moet toegeven dat het best goed gelukt is.
Ik zucht en ga weer van mijn bed af, ik haal mijn hutkoffer onder mijn bed vandaan en haal mijn schetsblok hier uit verder pak ik ook mijn etui. Opnieuw ga ik op mijn bed zitten, ik leg het etui naast me neer maar hou het schetsblok vast. Ik begin er door te bladeren, ik zie verschillende tekeningen. Het begint met Dobby, onze ex huiself. Ik heb hem ooit na getekend en hem laten zweren niks te zeggen. Daarna komen gewoon wat random voorwerpen. Ik zie een mopshondje dat ik een jaar geleden heb getekend en vlak daarna een uil. Als ik op een lege bladzijde ben beland pak ik een grijs potlood uit mijn etui. Wanneer ik het potlood op het papier zet sluit ik mijn ogen, ik denk aan het moment dat mijn vader erachter kwam dat ik tekende.  Ik weet nog precies wat hij zei, het kwetste me vreselijk toen hij dat zei namelijk.
"Draco Malfidus! Hoe durf je zo'n dreuzelachtig iets te doen! Hier met dat schetsblok!" had hij naar me geschreeuwd. Ik had hem mijn schetsblok gegeven maar heb Dobby later gedwongen het voor me terug te halen.

Ik begin te tekenen, geen idee wat of wie ik wil tekenen. Ik zet gewoon mijn potlood op het papier en zet verschillende lijntjes. Na een tijdje wordt het een hoofd, ik maak het gezicht af. Ik voeg de nek toe en als laatste voeg ik de haren toe. Als ik klaar ben kijk ik verbaasd naar mijn tekening.. Opnieuw heb ik Hermelien getekend. Verdomme.
Ik scheur het blad uit mijn schetsblok maar krijg daar meteen spijt van, het is nou eenmaal een goed gelukte tekening. Ik zucht diep en sla mijn schetsblok dicht, ik berg hem weer op en doe ook de tekening van Hermelien in mijn hutkoffer. Ik haal een hand door mijn haar en zucht diep. Ik verveel me.

***

De volgende dag probeer ik Hermelien zoveel mogelijk te ontwijken, bang dat ze terug komt op haar besluit doordat ze waarschijnlijk ruzie met Wemel heeft door mij. Ik zucht diep en loop samen met Korzel en Kwast naar de Grote Zaal om te lunchen.
"Nog geen ruzie met het modderbloedje gehad?" vraagt Kwast me, Korzel grinnikt. Ik schud mijn hoofd en dwing mezelf kort naar Korzel en Kwast te glimlachen. Op dit moment heb ik ook helemaal geen zin in ruzie met Hermelien, ze weet over het feit dat ik teken en dat kan ze elk moment van de dag tegen me gaan gebruiken.

"Ron hou je bek nou toch eens! Ik heb niks met hem en dat ben ik ook niet van plan dus stop met zeuren, oké?" hoor ik iemand schreeuwen. Direct herken ik de stem, het is dezelfde stem die zo vaak tegen mij geschreeuwd heeft. Hermelien. Ik had dus gelijk, ze heeft ruzie met Wemel en het gaat waarschijnlijk over mij.
Ik zag Wemel gisteren wel kijken toen ik vroeg naar Hermelien, natuurlijk heb ik hem al zo vaak naar Hermelien zien kijken. Het is me al heel lang duidelijk dat Wemel op haar verliefd is. Zelfs s' werelds domste persoon op aarde zou dat door hebben. Alleen voor mijn gevoel heeft Hermelien het nog niet door.
"Hermelien luister nou eens naar me! Het is over duidelijk dat jullie wat hebben dus doe niet zo schijnheilig!" schreeuwt Wemel. Ik kijk in de richting van de tafel van Griffoendor maar daar zie ik Ron en Hermelien niet. Ik kijk wat om me heen en zie ze dan weglopen. Ik weet niet wat me bezield maar ik sta op.
"Wc," zeg ik als Korzel en Kwast me een vragende blik werpen, ze knikken. Dan volg ik Hermelien en Wemel. Dat is niet erg moeilijk doordat ze nog steeds naar elkaar schreeuwen, na een tijdje lopen loop ik vlak achter ze. Ik wacht rustig af en kijk naar de ruzie.

"Ron hou op! Ik heb niks met hem!" schreeuwt Hermelien woedend, ik zie hoe Wemel een stap dichterbij Hermelien komt. Hij duwt haar tegen de muur aan, ik kijk verbaasd naar wat er gebeurd.
"Hermelien geef het gewoon toe!" schreeuwt Wemel, "Er is niks om toe te geven!" schreeuwt Hermelien op haar beurt. Dan gaat alles heel snel, Wemel geeft Hermelien nog een duw waardoor ze strak tegen de muur aan staat. Hermelien smeekt Wemel om haar los te laten. Ik doe een stap naar voren waardoor ik dichterbij ze sta. Nog steeds zien ze me allebei niet.
"Ron laat me los," zegt Hermelien, ze klinkt breekbaar.
"Niet voordat je het toegeeft," sist Wemel. Hermelien schud haar hoofd. Op dat moment geeft Wemel Hermelien een klap in haar gezicht. Ik kijk geschrokken naar het tafereel en besluit dat het tijd is om Hermelien te helpen.

"Laat haar los Wemel," sis ik terwijl ik naar hem toe loop, "Kijk Hermelien je vriendje komt je redden," snauwt Wemel. Hermelien begint te snikken, ik loop naar haar toe en zie al snel dat er een grote rode afdruk op haar wang ziet. Ik voel de woede in me opborrelen. Wemel is te ver gegaan.
"Nu Wemel," snauw ik woedend naar hem. Het verbaasd me oprecht als Wemel een stap naar achteren doet en Hermelien los laat. Het mindere is dat hij nu op mij afloopt.
"Malfidus beter bemoei je je niet met mij, begrepen?" vraagt Wemel me dreigend, "Wemel, beter doe jij geen onschuldigen pijn," reageer ik boos.
"Moet jij nodig zeggen, wanneer heb je haar voor het laatste pijn gedaan? Mentale pijn is ook pijn he, nou dan denk ik gisteren.. Toen ze door jou moest nablijven, voor de tweede keer trouwens, en daardoor niet naar Zweinsveld kon," reageert Wemel. Hij kijkt me woedend aan, dan loopt hij ineens weg.

Ik kijk naar Hermelien, ze zit snikkend op de grond. Ik zucht diep en ga dan naast haar zitten. Waar heb ik mezelf nu weer in gewerkt?