"Mudblood!" || Dramione

021

Hermelien Griffel

Vijf maanden later zit ik samen met Draco, Ginny, Harry, Ron en Belinda samen in de woonkamer van het huis Draco en mij. Draco zit naast me en heeft een grote glimlach op zijn gezicht, ik heb precies dezelfde grote glimlach op mijn gezicht denk ik. Draco houdt mijn hand vast en drukt een kus op mijn wang. Ik grinnik.
"Dus waarom moesten we zo dringend bij jullie komen?" vraagt Ron ongeduldig, "Nou we hebben groot nieuws," verteld Draco. Iedereen kijkt ons nieuwsgierig aan, "Wat dan?" vraagt Ginny benieuwd. "Ja wat dan?" vraagt Harry even benieuwd, ook Belinda en Ron kijken ons nieuwsgierig aan.
"Aan jou de eer," fluistert Draco in mijn oor, een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht..
"Draco en ik gaan trouwen," vertel ik dan enthousiast, Ginny veert op van haar stoel en begint me te knuffelen. Ze gilt enthousiast in mijn oor, Harry en Ron staan ook op om me een knuffel te geven. Ik heb een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht staan en ben me daar maar al te goed bewust van. Ik ben gewoon zo vreselijk gelukkig. Echt waar.

Ik sluit mijn ogen kort en denk terug aan het moment dat Draco me ten huwelijk vroeg, het is nu een weekje geleden en het was echt perfect:

"Draco en ik lopen het ziekenhuis uit, ik moest er nog een hele lange tijd blijven voor verschillende testen enzovoort. Blijkbaar ben ik een bijzonder geval doordat ik zomaar ineens uit mijn coma ben ontwaakt terwijl ik het eigenlijk niet hoorde te overleven. Ik haal een hand door mijn haar en ga op mijn tenen staan om Draco een kus op zijn wang te geven. Draco houdt zijn ogen voor mijn handen.
"Dit wordt leuk, love," zegt hij tegen me, ik kijk hem verbaasd aan. Dan blinddoekt hij me, "Draco wat ben jij nou weer aan het doen dan?" vraag ik verbaasd.
"Dat zie je zo wel," lacht Draco, hij tilt me op. Na vijf minuten lopen stopt Draco met lopen, hij zet me neer. Hij haalt de blinddoek weg maar legt zijn handen snel voor mijn ogen, dus nu kan ik het nog niet zien.
"Draco sukkelige fret haal je handen weg zodat ik kan zien waar we zijn," zegt ik plagend, "Nou, als je zo'n toon tegen me aanslaat kan ik nog wel even zo blijven staan hoor," reageert Draco lachend. Ik zucht, Draco lacht nog wat harder. Dan haalt hij zijn handen weg, ik kijk om me heen en zie een groot meer. Voor het meer ligt een kleed waar een picknickmand op staat, een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

"Ik wist niet dat je zo romantisch was Draco," zeg ik grinnikend, "Tja, als je vriendin uit het ziekenhuis wordt ontslagen wordt er meestal van je verwacht dat je iets romantisch doet. Of niet soms?" zegt Draco. Ik begin te lachen en sla hem speels. Draco pakt mijn polsen zacht vast en zoent me.
Een uurtje later is een groot deel van het eten wel op, ik rek me uit en kijk naar Draco. Hij begint te lachen. Dan tilt Draco me snel op, hij rent met mij in het meer.
"Ik trap niet nog een keer in je ik kan niet zwemmen truc," fluistert Draco in mijn oor, ik grinnik maar begin te gillen als Draco steeds dieper het meer in loopt. Draco lacht. Dan rent hij zover het water in dat we allebei tot aan onze kin het water in het water staan. Ik druk mijn lippen op die van Draco en begin hem te zoenen, al snel doet hij mee..

Na onze zoen pakt Draco mijn hand vast, we lopen hand in hand weer terug naar de oever. Als we hier weer staan voel ik me net een verzopen kat, ik ben helemaal nat en ik ben bang dat mijn make up overal zit behalve op de juiste plek.
Ineens gaat Draco op zijn knieën zitten, uit zijn broekzak haalt hij een klein doosje. Hij opent het en het eerste wat ik zie is een prachtige ring. Gaat hij me nou ten huwelijk vragen?
"Hermelien, wil je met me trouwen?" vraagt Draco me, direct begin ik als een gek te knikken en ja te schreeuwen."

***

"Maar, Hermelien en ik gaan eerst een weekje of twee weg," verteld Draco aan iedereen, "Wat doen?" vraagt Ginny nieuwsgierig. Ik slik, nu moet ik ze het toch gaan vertellen.
"Voordat Draco en ik zijn gevlucht zijn we bij mij thuis langs geweest, daar heb ik een geheugenslot geplaatst bij mijn ouders voor hun eigen volgorde. Ze denken nu dat ze andere namen hebben, geen dochter hebben enzovoorts enzovoorts. Maar, ik heb ze weten op te sporten en Draco gaat met mij er heen zodat we het geheugenslot weg kunnen halen," vertel ik.
"Waar zijn ze dan?" vraagt Harry, "Australië," vertel ik.

Als Draco en ik later met zijn tweeën in bed liggen vraag ik hem als hij zin heeft om naar Australië te gaan, "Ja, alleen ik heb één klein probleem," verteld Draco me.
"Wat is je probleem?" vraag ik, "Nou ik heb een soort van vliegangst en aangezien we met het vliegtuig terug moeten," zegt Draco aarzelend.
"Het komt wel goed Draco, vliegtuigen zijn helemaal niet eng. Ze zijn heel veilig en als jij je veiliger wilt voelen wil ik er wel een spreuk over uit spreken," vertel ik Draco, "Dat is lief van je love," zegt Draco.
"Ik ben lief," reageer ik automatisch, "Niet verwaand worden hé," zegt Draco lachend.

***

Een dag later lopen we in Australië, "Als ik me niet vergis is het hier," zeg ik tegen Draco. We hebben al een uur overlegd over hoe we het gaan aanpassen, uiteindelijk hebben we een plan verzonnen maar we moeten wel geluk hebben. Heel veel geluk.
Ik bel aan, ik ben ontzettend bang dat het misgaat. Straks herkennen ze ons van de dag dat ik het geheugenslot plaatste. Dan wordt de deur opengedaan, mijn moeder doet de deur open. Direct gaat er een traan over mijn wang. Ze is niks veranderd, behalve dat ze nu wat bruiner is geworden van de zon.

"Hallo mevrouw, zou mijn vriendin hier misschien heel even naar de wc kunnen?" vraagt Draco netjes, mijn moeder knikt en laat ons naar binnen. Ik kijk mijn ogen uit, het is hier net zoals thuis ingericht.
"Is uw man ook thuis?" vraagt Draco, mijn moeder knikt en kijkt hem verbaasd aan. Draco en ik lopen hand in hand de gang uit, we komen in de woonkamer terecht. Daar zit mijn vader.

Ik haal mijn toverstok uit mijn zak, mijn ouders kijken me bang aan. Dan gebruik ik een non-verbale spreuk om ze niet nog banger te worden. Ik hef het geheugenslot op. Mijn ouders kijken me direct heel anders aan.

"Hermelien, hoe komen we hier?" vraagt mijn vader, tranen rollen over mijn wangen.
"En wie is die jongen?" vraagt mijn moeder, ik ga op de bank zitten en begin met praten. Ik vertel ze alles, hoe Draco en ik verliefd op elkaar werden en hoe we perse moesten vluchten. Wat ik ze heb aangedaan en hoe het vluchten ging, ik vertel ze over de 'show' en over het ziekenhuis. Dan vertel ik ze dat Draco en ik verloofd zijn, trots laat ik ze mijn ring zien.

***

Twee dagen later zitten we met zijn vieren in het huis van mij en Draco, we hebben mijn ouders net een rondleiding gegeven en gelukkig vinden ze het mooi. Nu zitten we wat te praten over de bruiloft, Draco en ik willen graag in de winter trouwen en het liefst volgend jaar. Ik hoop zo dat het lukt.

Als mijn ouders die dag weer weg zijn schraapt Draco zijn keel, "Hermelien, er is iets wat ik je moet vragen. Het kan misschien wat vreemd overkomen maar ik wil liever dat we jouw achternaam aannemen in plaats die van mij. Ik wil liever niet dat de familie Malfidus verder gaat," zegt hij serieus.
"Weetje Draco daar heb ik ook over na zitten denken, alleen toen bedacht ik me dat mensen veranderen. Dus je kunt er voor kiezen om een nieuw bestaan aan te nemen en de achternaam Malfidus als slechte mensen te laten staan maar je kunt er ook voor kiezen om het een nieuw leven in te blazen. Om te zorgen dat de achternaam Malfidus weer positief bekend staat in plaats negatief," vertel ik Draco.
"Wat wil jij liever?" vraagt Draco me, "Het maakt mij helemaal niks uit," zeg ik eerlijk.

***

[zo het volgende hoofdstuk is de epiloog en daarna is het afgelopen /sorrynotsorry/ ik ga dit verhaal wel missen maar stiekem ben ik blij dat ik het aan het afronden ben.. want dan kan ik me focussen op mijn andere verhaal want daar heb ik veel plannen voor. xo Nienke]