"Mudblood!" || Dramione

016

Hermelien Griffel

Inmiddels staan Draco en ik al vijf dagen in dit bos, we leven al vijf dagen met elkaar en ik mis Zweinstein ontzettend erg. Toch vind ik het wel heel erg leuk om samen te zijn met Draco zonder dat iemand de hele tijd kritiek op ons heeft. Maar ik mis Ginny en Harry zo erg, daarbij kan ik ook niet accepteren wat ik met mijn ouders heb gedaan. Draco probeert het me zo makkelijk mogelijk te maken, hij denkt dat ik het niet door heb maar het is wel zo.
Draco zorgt zo ontzettend goed voor me, hij laat me veel slapen en troost me elke keer weer als ik moet huilen. Ik ben bang dat hij zijn eigen emoties op propt in zichzelf omdat hij voor mijn gevoel alleen maar met mij bezig is. Elke nacht als ik wakker word van een vreselijke nachtmerrie dan wordt Draco ook direct wakker -van mijn gehuil- en troost hij me direct. Hij klaagt nooit over weinig slaap terwijl ik bijna zeker weet dat hij nog minder slaapt dan mij. Daarbij biedt hij vaak aan om wat op te ruimen wanneer ik er aan begin. Draco is echt een schat.

"Hermelien ik ben terug!" roept Draco terwijl hij de tent in loopt, ik sta op van de stoel waarin ik zat en leg mijn boek op tafel. Dan loop ik op Draco af en omhels hem, hij tilt me wat op en zoent me.
"Nog wat ontdekt?" vraag ik na onze zoen, "Nee maar ik heb wel een vis gevangen. Misschien kunnen we vanavond even naar het meertje?" vraagt Draco me. Ik knik enthousiast.

Nog een voordeel aan Draco, hij probeert het me zo leuk mogelijk te maken hier. Hij neemt me vaak mee het bos in om te wandelen en hij maakt veel grapjes. Daarbij zijn we echt heel erg close hier. Ik denk eigenlijk dat Draco zich schuldig voelt en dat hij denkt dat dit alles zijn schuld is. Ik hoop echt niet dat hij dit denkt maar ik ben er wel bang voor om eerlijk te zijn.

"Zal ik de vis even klaarmaken? Dan kunnen we hem eten met die bessen die je hebt geplukt vandaag," stelt Draco voor, ik schud mijn hoofd.
"Ik doe het wel, rust jij maar een beetje uit," zeg ik hem, "Ach het is een kleine moeite, ik doe het wel even," gaat Draco weer tegen me in. Opnieuw schud ik mijn hoofd, "Ik doe het, rust jij maar even uit."

Dus zo gezegd zo gedaan.

**

Een paar uur twee lopen Draco en ik hand en hand door het bos richting het meertje in de buurt. Ergens ben ik bang om gesnapt te worden, wat nou als een dooddoener ineens hier heen komt en ons ziet? Maar de kans dat dat gebeurt lijkt me best wel klein. Toch voel ik me veiliger in de tent.

"We zijn er lieverd," fluistert Draco in mijn oor, een glimlach verschijnt op mijn gezicht omdat Draco moet bukken om bij mijn oor te komen. Dan zie ik het meer, ik ben er nog niet eerder geweest, en werkelijk waar het is prachtig. De maan schijnt op het meer.
Draco pakt mijn hand vast en we lopen samen langs het meer, "Het is hier echt prachtig Draco," vertel ik hem.
"Niet zo prachtig als jij," reageert Draco, ik ga op mijn tenen staan en geef hem een kus. "Ik hou van je Draco," fluister ik in zij oor. Draco grinnikt en zoent me dan, ondertussen tilt hij me op. Hij houdt me stevig vast in zijn armen en stopt dan met me zoenen. Hij loopt een stukje het meer in. Ik denk dat ik precies weet wat hij wil doen en ben doodsbang dat wanneer hij het doet ik nogal nat word.

"Draco je waagt het niet om me te laten vallen in het water!" gil ik, "als je dat doen dan.." "Wat dan?" vraagt Draco me uitdagend. "Euh.." Dan laat hij me in het water vallen. Ik besef me dat het tijd is voor wraak en niet een beetje ook.

"Draco ik kan niet zwemmen!" gil ik hysterisch, "help me! Straks verdrink ik nog!" Draco kijkt me geschrokken aan. Ik doe net alsof ik verdrink. Ik ga een keer kopje onder en kom spartelend weer omhoog.
"Hermelien!" schreeuwt Draco wanhopig, "Help me!" gil ik. In mezelf zit ik te lachen, als ik geen tovenares was kon ik altijd nog actrice worden. Draco springt ook het water in en zwemt snel naar me toe. Dan tilt hij me het water uit, "Gaat het?" vraagt hij me. Ik bibber.
"Het spijt me echt Hermelien, ik wist dit niet," zegt Draco schuldig, "anders had ik je echt nooit in het water gegooid. Serieus, het spijt me heel erg."

Dan begin ik knetterhard te lachen, Draco kijkt me eerst vreemd aan maar al snel krijgt hij het door. Er verschijnt een klein glimlachje op zijn gezicht.
"Hermelien ik schrok me echt dood, ik dacht dat ik je misschien wel kwijt zal raken of zoiets. Ik was echt bang," zegt Draco, "Ah, sorry baby maar dit was echt je verdiende loon," reageer ik met een klein glimlachje.

Draco drukt zijn lippen op die van mij, zoals altijd voelt het echt perfect. Nee, meer dan perfect. Dit is zoveel meer dan perfect.

"Ik hou van je Hermelien," fluistert Draco in mijn oor, een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Ik hou meer van jou," vertel ik Draco zacht. "Dat kan niet," fluistert Draco, "Wel," ga ik er tegen in.
"Nee Hermelien dat is onmogelijk," zegt Draco, ik doe mij mond open om er tegen in te gaan maar Draco legt zijn hand op mijn mond, "Euh, luister nou maar naar mij voordat ik je weer in het water gooi," zegt hij lachend. Ik begin aan zijn hand te likken maar Draco houdt vol.

***

Als ik die avond in Draco's armen lig en Draco zachtjes begint te snurken begin ik weer met nadenken. Ik besef het me maar al te goed hoe gelukkig ik ben met Draco maar ook hoe erg ik het heb getroffen met hem. Draco is het beste wat me is overkomen, niet in de ideale omstandigheden maar verder is hij echt het beste wat me ooit is overkomen en ik hou zoveel van hem.
Ik nestel me in Draco's armen en sluit dan ook mijn ogen, ik concentreer me op de hartslag van Draco en val dan langzaam in slaap.

[sorry dat het wat langer duurde voordat er weer een nieuwe update kwam. ik hoop dat jullie het leuk vonden. xo ]